Een nieuwe coalitie in Gent – maar wat levert het op? Een klucht zonder winnaars, waarin alleen de Gentse kiezers verliezen. Een maand lang sleept dit schimmenspel aan, en het resultaat is dat Gent stilvalt, of erger nog: achteruitgaat. Wat we krijgen, is meer van hetzelfde. CD&V, nog de meest gematigde partij in de vorige bestuursploeg, is eruit gezet, en wat rest, is een bestuur dat zichzelf en de stad Gent te schande zet.

Hoe kunnen politici met elk amper 1.400 stemmen – een fractie van de steun die andere, geschiktere kandidaten kregen – “zomaar” een schepenmandaat krijgen? Hun aanwezigheid lijkt te draaien om het “vertegenwoordigen van een bepaald publiek”, maar waren we niet allemaal Gentenaars?  Bovendien verzekerde één van diezelfde politici, nog geen weken geleden tijdens de verkiezingscampagne, zijn kiezers dat hij Groen uit het bestuur zou weren. Ook die belofte blijkt nu waardeloos.

En dan is er een rode partijgenoot die, met ruim 5.300 stemmen, zijn schepenmandaat meer dan verdiende, maar toch naar de zijlijn is geschoven. Waarom? Waarschijnlijk omdat hij twee weken geleden publiekelijk de moed had te zeggen dat hij geen coalitie met de N-VA zou steunen. Voor dat lef lijkt hij nu de prijs te betalen: zijn rol als schepen van onder meer cultuur gaat naar iemand die in de coulissen wel buigt. Dit is niet alleen een zwaktebod, maar ook kiezersbedrog.

In de eigen partij van de burgemeester heerst intussen een pijnlijke verdeeldheid. In plaats van eerst orde op zaken te stellen binnen de partij, jaagt Open VLD de eigen kiezers weg. Slechts 53,6% van de 170 aanwezige leden in het Liberaal Archief steunde dit akkoord met Groen en Vooruit. Met 78 leden die tegen stemden en twee die blanco of ongeldig stemden, blijft er een nipte meerderheid over – nauwelijks een mandaat te noemen dus. Open VLD was op Vlaams niveau al praktisch ten dode opgeschreven en sleept nu de Gentse kiezers mee in een laatste stuiptrekking, waarvan de rekening over zes jaar onvermijdelijk zal worden gepresenteerd.

En wat krijgen Gentse kiezers nu in ruil? Een akkoord waarin politieke beloften zijn ingeruild voor postjes. Dit “bestuursakkoord” is amper meer dan een kopie van het eerdere akkoord met de N-VA. Wat is er dan zo “progressief” aan dit “nieuwe” akkoord? Het verschil is dat Vooruit tijdelijk een schepen minder heeft en dat – hoe hard dit ook klinkt – er “excuus-allochtonen” naar voren worden geschoven voor een progressieve façade. Zelfs binnen Groen moet de op één na populairste kandidaat na drie jaar wijken om dit schijnhuwelijk in stand te houden. Dit alles is een holle façade om Gentenaars zand in de ogen te strooien.

Groen zelf toont intussen weinig respect voor de principes waar ze luidkeels voor zeggen te staan. Waar Groen zogenaamd inzet op verbinding, koos de partij nu bewust voor polarisatie en verdeel-en-heers. Voor hun eigen machtspositie in het bestuur aarzelen ze niet om Gentenaars tegen elkaar op te zetten, en wat overblijft van hun beloofde “progressieve beleid”, is een lege huls, gevuld met ambities voor politieke baantjes.

Maar wat zegt dit allemaal over de toekomst van Gent als partijen schijnhuwelijken sluiten om aan de macht te blijven? Als het akkoord met de N-VA inhoudelijk nauwelijks verschilt van het akkoord dat Groen nu “opeens” wel steunt, hoe geloofwaardig was hun verzet dan eigenlijk? Het antwoord is duidelijk: Deze nieuwe coalitie lijkt slechts theater. Het draait om politieke posities, niet om de Gentenaars. Er worden geen inhoudelijke keuzes gemaakt; alles draait om machtsbehoud, ten koste van geloofwaardigheid en vertrouwen.

Als partijen na elke verkiezing met iedereen in zee gaan, wat blijft er dan over van hun identiteit? Wanneer uiteindelijk iedereen hetzelfde bestuursakkoord ondertekent, kunnen we net zo goed één partij hebben. Ideologie en principes lijken niets meer waard zodra de verkiezingen voorbij zijn. De kiezer wordt misleid door een schijn van diversiteit, terwijl het alleen om opportunisme en macht gaat.

De politieke boodschap is duidelijk: ‘Ik heb principes, tenzij andere handiger zijn.’ Dit voedt wantrouwen en verzwakt de democratie. Een bestuur zonder ruggengraat wordt irrelevant en laat Gent achter met enkel machtsspelletjes, zonder dienstbaarheid aan de Gentenaars.

En zoals ik al in een video op 14 oktober 2024 zei, een dag na de verkiezingen: degenen die niet zijn gaan stemmen, hebben naar mijn mening de komende zes jaar geen recht van klagen. Ze hadden de kans om een verschil te maken, en nu zitten we allemaal zes jaar op de blaren. Maar één ding zal ik niet laten gebeuren: samen met de leden van Fouad Ahidar & Team Gent houden we dit bestuur nauwlettend in de gaten. We zullen elke fout in de spotlight zetten en hen het vuur aan de schenen leggen als nooit tevoren. Wat sommigen tot nu toe scherp vonden, was slechts een voorproefje. De fluwelen handschoenen zijn uitgetrokken, en de mantel der liefde hangt aan de haak.

Met de slogan “jij verdient beter” trokken we naar de kiezers, en we zullen niet rusten tot dat ook werkelijkheid wordt: een bestuur dat eerlijk, transparant en verantwoordelijk is. Wij hebben beloofd een stem te zijn voor de stemlozen, en die belofte komen we na.

En laten we één ding niet vergeten: er is maar één echte winnaar in dit spel, en dat is de N-VA. Terwijl Open VLD zich wanhopig vastklampt aan dit schijnhuwelijk, krijgt de N-VA zes jaar de tijd om haar strategie in de oppositie uit te stippelen. In 2030 zou Open VLD wel eens volledig politiek failliet kunnen zijn – en dat is precies het resultaat van de ruggengraatloze keuzes die de partij nu maakt.

Sidi El Omari is Jeugdwerker, humanitaire hulpverlener, content creator, opiniemaker, activist en was bij de recente gemeenteraadsverkiezingen in Gent ook lijsttrekker voor Fouad Ahidar & Team Gent.