Zeer terecht is de Russische president niet ingegaan op het voorstel van de VS om nu meteen een staakt-het-vuren in de oorlog met Oekraïne goed te keuren. Rusland is immers geen vragende partij hiervoor, want het is nog volop bezig met het nastreven van zijn militaire doelstellingen: de volledige controle realiseren over Kursk en over de Russische gebieden in Oost-Oekraïne. (Er moet aan herinnerd worden dat de afgescheurde gebieden, Donetsk en Luhansk, geen Oekraïens grondgebied zijn, maar zelfstandige republieken die gekozen hebben voor opname in de Russische Federatie. Dat feit wordt maar al te vaak verdoezeld in onze media. Er wordt nog altijd gepraat over de Donbass als over door Rusland bezette gebieden, en niet over de autonome republieken.)
De volledige controle over zijn regio Kursk is voor Rusland ook onderhandelingstechnisch van belang. Daarmee wordt vermeden dat Kiev voorstelt territorium van Kursk te verlaten als Rusland een equivalent terrein in de Donbass opgeeft.
Nu stoppen met de militaire actie zou Kiev een groot voordeel bezorgen, want het kan zich dan herstellen en herbewapenen om daarna de strijd voort te zetten, als het zijn zin niet krijgt bij de onderhandelingen. En stoppen zou ook betekenen Rusland te beroven van de voordelen die zijn strijd tot nu toe heeft opgeleverd. Rusland heeft dit soort vuile trucjes al eens meegemaakt toen Kiev samen met Duitsland en Frankrijk het akkoord van Minsk 2 ondertekende, met de bedoeling tijd te winnen om ondertussen Oekraïne de kans te geven zijn leger op peil te brengen. En zonder de intentie om ooit de afspraken na te komen. Het is evident dat Rusland geen tweede keer het slachtoffer wil worden van de onbetrouwbaarheid en valsheid van Kiev en het Westen.
Bovendien: streven naar vrede is prima, maar dat moet dan concreet gebeuren met goede afspraken en daarvoor is er nog geen ontwerp. Wie zou bijvoorbeeld een staakt-het-vuren moeten controleren, wie zou kunnen ingrijpen als het niet wordt nageleefd? En het gaat om een enorm grote frontlijn!
Vredeswil is iets anders dan capitulatie
Tegen de mopperaars en lasteraars die nu weer met modder gooien naar Rusland dat geen vrede zou willen, moet dus even herinnerd worden aan de onzin van het idee “staakt-het-vuren”. Rusland heeft zijn vredeswil al afdoend bewezen, met de Minskakkoorden en met het vredesontwerp van Istanboel, die door het Westen gesaboteerd zijn. Het is maar logisch en wijs dat Poetin zich niet nog eens laat beetnemen.
Bovendien gaat het om doelstellingen die Rusland wil behalen. Het gaat om een oplossing van de wortels van het probleem, en dat zijn er twee. Allereerst de neutraliteit van Oekraïne, die in de grondwet was vastgelegd, maar door het extremistische bewind in Kiev geschrapt is. Die neutraliteit betekent geen NAVO-lidmaatschap, geen buitenlandse troepen of wapens of wapensystemen. Allicht ook geen EU-lidmaatschap meer. Dat noemde Poetin vroeger al eens acceptabel, maar als de EU doorgaat met zijn militarisering en zijn verdere vervlechting met de NAVO wordt dat zo’n buitenlandse gewapende macht en dus een bedreiging voor Rusland. En de russofobie die de EU domineert, maakt duidelijk dat zij net als de NAVO een gevaar vormt voor Rusland.
Een tweede hoofdpunt van de “wortels” van het probleem is de Donbass en de kwestie van de afgescheurde republieken, die toegetreden zijn tot de Russische Federatie. Dit moet als een feit erkend worden en en als een recht van de bevolking van die republieken. Na de burgeroorlog die Kiev tegen Luhansk en Donetsk ontketend heeft, is er geen basis meer om nog ooit samen in een staatsverband te zitten. Kiev moet zijn revanchisme opgeven. Het heeft door zijn racistisch en gewelddadig beleid zijn Russisch sprekende bevolking van zich vervreemd en dat lijkt toch wel onherstelbaar.
Regimewisseling in Kiev
Een stap verder is de kwestie van het extremistische bewind in Kiev. Onbegrijpelijk en schandelijk dat de EU en de VS daarmee aangepapt hebben en dat gesteund hebben en nog steunen. Een ultranationalistisch, racistisch en fascistisch regime dat de basisregels van de democratie met de voeten treedt en een massamoordenaar van Joden als Bandera huldigt met een straatnaam. Dat is een doorn in het oog van Rusland, dat geleden heeft onder en gestreden heeft tegen dat fascisme, met zware verliezen. Dat regime zou ook een doorn in het oog moeten zijn van de EU en haar leden, die toch zo graag gillen over antisemitisme, maar hun ogen toeknijpen als je er in Kiev niet naast kan kijken. Een regimewisseling in Kiev is ongetwijfeld en terecht een wens van Rusland, en zou dat ook van de EU en haar lidstaten moeten zijn. In hoeverre onderhandelingen om de oorlog te beëindigen dit laatste punt kunnen omvatten, blijft af te wachten.
Poetin in “battle dress”
Ondertussen verscheen de Russische president in militaire gevechtskledij in het openbaar en dus in de media. Een duidelijk signaal dat Rusland niet smeekt om onderhandelingen om de strijd te stoppen, maar zijn doelstellingen wil bereiken. Pas daarna komt er een einde aan de strijd!
