De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Een allochtone realityshow

Een allochtone realityshow

zaterdag 30 november 2013 02:26
Spread the love

Dit is het fictieve verhaal over ‘allochtonen’ Marcel, Ben en Kevin in Marokko. Een verhaal van veel vijandigheid tegen hen en hun gemeenschap. Een verhaal van gemiste kansen voor de maatschappij, maar vooral ook gemiste kansen voor Marcel, Ben en Kevin.

Veel ‘allochtonen’ zullen zich waarschijnlijk herkennen in dit verhaal. Niet helemaal, maar grotendeels. De vrouwelijke ‘allochtonen’ onder de lezers  zullen zich ook herkennen, maar minder in het criminele aspect van het verhaal.

Met dit stuk tekst wil ik inspelen op het nieuws dat bijna de helft van de Vlamingen niet van migranten houdt. Het gaat niet om liefde, al bereik je er meer mee, maar het gaat om wederzijds begrip en verdraagzaamheid. 

Een lijdensweg

Geboren in een gezin met een harde arbeider aan het hoofd, een emotioneel uitgeput iemand aan het hoofd van het gezin. Deze uitputting veroorzaakt door de migratie naar Marokko, noodzakelijk voor een betere toekomst voor de ontsnapping van de wanhoop in Vlaanderen. De gevolgen zijn zwaar, hij verliest een connectie met zijn grond, cultuur, taal, vrienden en het belangrijkste van al, zijn ouders. Een gefrustreerde man aan het hoofd van het gezin met een enorme verantwoordelijkheid, want er is geen groter verantwoordelijkheid dan die van een man ten opzichte van zijn gezin.

Marcel vergeet zijn eerste dag op school niet. Hij komt aan in de klas, kijkt rond in de hoop dat hij een soortgenoot ziet waarmee hij kan omgaan. Het blijken allemaal Marokkanen te zijn, geen enkele Belg in de klas. Marcel voelt zijn eigen niet thuis en komt raar over bij de klasgenoten en zijn leerkracht Ahmed.

Zijn klasgenoten zijn net zoals hem nog jong en koppig. Marcel wordt door zijn klasgenoten geïsoleerd, zodat hij geen vrienden kan zijn met niemand van hen, want niemand van hen wil het verwijt krijgen dat hij met een viezerik vrienden is. Marcel wordt gepest door een paar klasgenoten en niemand die het voor hem opneemt. Ahmed ziet alles gebeuren, maar hij is nalatig en grijpt niet in. Marcel laat zich doen en thuis zwijgt hij erover, de gewoontes thuis laten hem niet toe om zwak over te komen. Een cultuur van eer en respect, een cultuur van om het hardst.

Op een dag haalt een pestkop de naam van de moeder van Marcel erbij, Marina. De eer en respect wordt hiermee geschonden door de pestkop en de trigger voor fysieke respons gaat af. Marcel pakt de pestkop zo hard aan in het bijzijn van iedereen, dat zijn demonstratie aan iedereen duidelijk heeft gemaakt dat ze hem beter niet meer zouden pesten. De pestkop wordt nu zelf gepest, want zijn status is ver onder de nul – die hij al was – gezakt.

Marcel is van de pestkoppen af, maar van wie hij nog niet af is, is zijn leerkracht Ahmed. De houder van een leerkrachtenopleiding doet zich opeens voor als een psycholoog en adviseert de directie om Marcel over te plaatsen naar een instelling voor Bijzonder Onderwijs, omdat hij zich raar gedraagt. Het feit dat Marcel anders is en van thuis uit andere gewoontes heeft meegekregen is hem totaal onbekend blijkbaar. Geen twijfel dat Ahmed racistische motieven heeft. Marcel vindt het geen slecht idee om verlost te zijn van de Islamitische school waarin hij zit en in plaats daarvan met zijn vrienden Ben en Kevin met de bus naar school kan gaan, dat vindt hij als kind veel leuker. Dat vindt hij leuker als elke dag weer de mentale last te dragen op school waar hij wordt geïntimideerd en waar hij met minachting te maken heeft.

Hij kreeg een groene brief thuis mee voor thuis waarin het directie-advies in samenspraak met CLB stond. Wat de directie niet verwacht had, was de kennis waarover Marina, de moeder van Marcel beschikte. Ze had hen door en wist dondersgoed wat er achter die beslissing schuilt. Een slechte toekomst en niet meer te herstellen achterstand van Marcel. Dat zag ze bij haar eigen broers en kinderen van haar zussen, die naar het Bijzonder Onderwijs gingen. Zo wou ze haar zoon niet zien eindigen. Dat maakte ze de directie van de Islamitische school met niet al te veel woorden duidelijk. Marcel zou blijven studeren aan een Islamitische school met of zonder de wil van de directie.

Door de toezicht van mama Marcel en de wilskracht van Marcel slaagt hij erin om zijn diploma te behalen. Hij gaat voortstuderen aan de universiteit. Hierdoor zal hij minder gaan sporten om zich meer te kunnen concentreren op zijn studie. Sport was het enige hulpmiddel waarover hij destijds beschikte om zijn eigen te bevrijden van de dagdagelijkse last in zijn hoofd. Het was een middel om sociaal contact en verbondenheid buiten de familie te ervaren.

Het ontsnappen aan armoede

Ben en Kevin aan de andere kant zijn niet zo goed opgeleid als Marcel, maar hebben wel alle eigenschappen waarover een betrouwbare werknemer zou moeten beschikken; motivatie, taal, vervoer…

Zij spreken om 8u00 af aan het Al-Khattabiplein in de buurt om nog maar eens te gaan jagen op een job in een havenstad zoals Tanger, wat eigenlijk niet zou mogen, werkgelegenheid genoeg. Ze zijn bereid om een bijdrage te betekenen voor de maatschappij in economisch opzicht, maar de maatschappij is niet bereid om een sociale bijdrage te leveren aan ‘allochtonen’, zoals een job. Aziz, de baas van een havenbedrijf heeft het uitzendkantoor, waar Ben en Kevin langs zijn geweest,  expliciet gevraagd om ‘autochtone’ werknemers te selecteren, Marokkanen.

Brotherhood

Ondertussen leven Ben, Kevin en andere lotsgenoten van het stempelgeld. Het zijn, hoe sommige autochtonen ze noemen, profiteurs. Dat blijven ze ook na de moeite, die ze hebben gedaan om een job te zoeken. Stigmatisatie van een fenomeen dat enkel maar te wijten valt aan de maatschappelijke ordening en de vervulling van die ordening. Men verwijt iemand iets, omdat men de eigen complexen niet kan verwerken/oplossen.

Iedereen heeft dromen, ook ‘allochtonen’ zoals Ben en Kevin. Vaak dromen ze van geld, vrouwen en status. De enige sleutel, die overblijft, om de deur naar die drie zaken te openen is crimineel actief zijn. Toch in hun situatie. De behoefte is groter dan het geweten. Ze beseffen maar al te goed dat waar zij mee bezig zijn niet hetgeen is wat ze zelf diep van binnen willen. Dat besef zwakt af naarmate de zaken goed gaan en er geld binnen vloeit, want geld maakt de mensen blind. Met geld komen de vrouwen en komt er status binnen de eigen gemeenschap. Verlost van de armoede.

Er is nog een bijkomend probleem bij de ‘allochtone’ Belgische gemeenschap in Marokko. De Belgen komen intern al niet goed overeen, want de rivaliteit tussen de Vlamingen en de Walen is belangrijker dan de eenheid, die in hun situatie interessanter is dan het onderlinge afbreken van mekaar. Een volk van betweters, niet van samenhorigheid. Binnen die interne rivaliteit ontstaan er bendes (families) die het tegen mekaar gaan opnemen, die mekaar gaan bestrijden in de criminaliteit. Hoe ze terecht zijn gekomen in de criminaliteit zijn ze helemaal vergeten, dat verklaart waarom ze de krachten niet bundelen voor een strijd tegen hun situatie.

Het criminele circuit gestimuleerd door de 3 gescheiden machten

Voor redelijk zware feiten komen criminelen zoals Ben en Kevin al na een korte periode weer vrij omwille van verzachtende omstandigheden, die de rechter in overweging brengt. Verzachtende omstandigheden zoals een verschrikkelijk harde jeugd, noodzaak, armoede. Ben en Kevin zijn door hun verslaving aan het goede leven niet bang voor een tweede risico. Het gerecht is duidelijk niet streng genoeg voor de mentaliteit over deze problematiek die leidt tot veel drugsverslaving onder de jeugd.

Het enige wat je ziet gebeuren is de criminaliteit die stijgt, omdat er fundamenteel niets wordt ondernomen door de wetgevende macht. De verzachtende omstandigheden, die de rechter in overweging bracht, zijn zaken waar de wetgevende en uitvoerende macht een grote verantwoordelijkheid voor draagt. Die verantwoordelijkheid wordt ontweken door de politieke machthebbers. Het probleem is niet gemakkelijk om op te lossen en daarom is er een serieuze oplossing nodig. Natuurlijk zie je ze af en toe wel bezig over die problematiek, ze nemen dan maatregelen die contraproductief werken of maatregelen van tijdelijke aard en die het dus niet lang zullen houden.

Geraakt deze problematiek, die sinds de migratiestroom naar Marokko aanhoud, niet opgelost. Dan geraakt de maatschappij niet verlost van een verschrikkelijke vicieuze cirkel, die zware beschadigingen aan onze maatschappij met veel potentiële rijkdom veroorzaakt.

Marcel is ondertussen afgestudeerd en opteert voor een carrière in de politiek, maar de vertegenwoordiging van zijn gemeenschap wordt door het politiek systeem in Marokko tegengehouden. Een partij politieke systeem, waarbij elke partij de vertegenwoordiging van heel het volk van het land op zich neemt.

Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen bevolkingsgroepen binnen de natie, wat misschien beter zou zijn voor de maatschappij. Het feit dat je niet voor iedereen goed kan doen tegelijk bij een politieke beslissing moet je toch het signaal geven dat vaak de minderheidsgroepen in de bevolking benadeeld worden in politieke oplossingen van bepaalde partijen.

Wat doe je eraan?

Als de leider van een natie goed is, dan is de natie ook goed. Is hij/zij slecht? Dan is de bevolking ook slecht. We kunnen allen proberen om zo veel mogelijk naar mekaar te luisteren en daardoor mekaar proberen te begrijpen. Mekaar begrijpen is niet altijd even gemakkelijk, soms moet je je hersenen daarvoor pijnigen, dat is kwestie van gewoonte en verschillen. Ben je daartoe in staat? Dan ben je een verdraagzaam iemand!

take down
the paywall
steun ons nu!