De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Een 30-urenwerkweek, meer “handen” = minder stress ook op de werkvloer, kost maar 400 euro per gezin na 10 jaar??

Een 30-urenwerkweek, meer “handen” = minder stress ook op de werkvloer, kost maar 400 euro per gezin na 10 jaar??

donderdag 16 februari 2017 05:39
Spread the love

Samengevat is de te onderzoeken stelling, ruwweg geschat op basis van een aantal gegevens die ik aantrof: is het (vanuit puur financiële overwegingen) de moeite als samenleving te kiezen voor het aanwerven van uiteindelijk minstens 600 000 werknemers extra met een (in jaar 11) 13-tal miljard euro (+indexering) te betalen door de bedrijven en door een afgeremde loonstijging van de beter verdienenden? Ja, als dat ons allen een miljard of 10 zou besparen die nodig zijn om die ruim 600 000 te begeleiden en “in leven te houden” en misschien wel evenveel door het welzijn en de performantie van alle in het beste geval een miljoen of 5,4 actieven (inclusief de zelfstandigen, misschien meer in het privé-leven dan puur professioneel, want de meesten van hen hebben ouders, kinderen en levenspartners)  – maar tegelijk ook die van de schoolgaande jeugd en de vergrijzende “hulpnodighebbers” – aanzienlijk te verbeteren.

Een grootschalig probleem dat ik nog even wil beklemtonen. Stel dat miljoenen 1 dag per week kunnen thuisblijven daardoor, of gaan werken van uiteindelijk 5 x 8 tot 14.30 of 15.00 u. of van 5 x 11 tot 17.30 of 18 u. Dit betekent dat ook daardoor – naast rekeningrijden en andere maatregelen de komende jaren – een oververzadiging van wegen en openbaar vervoer in ochtend- en avondspits veel minder gaat voorkomen. Alleen dat al zou honderden miljoenen kunnen besparen jaarlijks door niet-verloren werkuren, minder vervuiling en andere overlast, minder stress, een lager verbruik, meer banen omdat bedrijven zich nu niet gaan vestigen in fileregio nr. 1 of ze (deels) daardoor verlaten, minder personeel en voertuigen nodig op piekmomenten, …  Daarnaast kan 1,5 u per dag meer tijd ook het verschil zijn tussen dan toch veel vaker de fiets of de bus en een stuk te voet i.p.v. de wagen voor die 5 of 10 km.

Het positieve saldo: 20 – 13 miljard = 7 miljard en dus het maximale bedrag dat ik tegenkwam in het debat over de tax shift. Wij allen, dus de burgers en belastingbetalers, moeten via de overheid 20 miljard minder uitgeven aan uitkeringen en gezondheidsonkosten en dergelijke maar de (beter vergoede) werknemers hebben 7 miljard minder uit te geven en de werkgevers moeten juist 6 miljard meer betalen. Maar anders moesten de werknemers en de werkgevers samen 20 miljard ophoesten en was hun gezamenlijk verlies 7 miljard. Of zie ik dat verkeerd?

(Ik ken ook daar niet veel van en moet veel beredeneerd schatten/gokken, maar denk toch logisch uit de hoek te zullen komen.) Stel dat de loonmassa in 2020 exact 150 miljard zou zijn en de werkgevers bij de indexoverschrijving tot op de euro juist 3 miljard meer zouden moeten betalen, dat deels bij de sociale zekerheid en in de schatkist belandt voor de uitkeringen en salarissen/lonen van al de ambtenaren e.d. Stel dat daardoor 2 miljoen alleenstaanden gemiddeld 360 en 3 miljoen gezinnen met ongeveer 3 leden gemiddeld 760 euro per jaar meer zouden ontvangen, in het “oude systeem”. Maar door het starten van de arbeidsduurverminderingsoperatie, waarbij 600 à 650 miljoen en nog eens een bedrag van die omvang vanwege de werkgevers voortaan gaat naar een fonds of zoiets, vermindert de loon- en uitkeringenopslag met 75 à 80 per jaar en dus 6 à 7 euro per maand gemiddeld per alleenstaande en 150 à 165 euro per jaar/12,5 à 14 per maand per gezin. Niet leuk uiteraard, maar als daardoor 60 000 medeburgers extra een voltijdse baan zouden krijgen i.p.v. een uitkering en begeleiding en kortingen allerhande etcetera die samen rond de 900 miljoen zouden kosten, moet dat ook komen uit de zakken van de belastingbetalers/burgers en bedrijven, indien gelijkaardig verdeeld zoals hierboven 12,5 % = 112,5 miljoen voor de alleenstaanden en 37,5 % = 337,5 miljoen voor de gezinnen. Terwijl die 450 vanwege de bedrijven ook deels doorgerekend zou kunnen worden aan hun klanten. Terwijl die 650 ook weg zou zijn “vooraf” maar zou gecompenseerd worden door meer en beter uitgerust personeel en overheidssubsidies in het jaar erop.

Ik weet het wel; heel ingewikkelde berekeningen als deze moeten niet door een amateur met weinig data gebeuren. (Niemand hoeft mij te loven voor mijn (nu eenmaal beperkte) accuratie, maar een zekere mate van appreciatie voor mijn doorzettingsvermogen en voor deze vermetele poging om deze allesbehalve simpele denkpiste te willen afronden i.p.v. ze halfaf te laten, zou ik niet erg vinden.) Toch denk ik dat ik in het algemeen gelijk heb en zou krijgen. Als ik over de hele lijn goed redeneer, verliezen de burgers in jaar 1 en in eerste instantie 600 à 650 miljoen aan meerinkomsten maar moeten ze minstens 450 en maximaal 900 miljoen minder gaan uitgeven/afdragen. En ondertussen moeten de meeste voltijdsen ook nog eens een goede 48 minuten per week minder werken. Vermenigvuldig met factor 10 om in 2030/2031 of wat later indien minder dan 1 indexoverschrijding per jaar te belanden. Het zou dus kunnen dat een 30-urenwerkweek maar een goede 400 euro per gezin kost.

Zou ik iemand kunnen vinden met de juiste capaciteiten die dit in grote lijnen zou kunnen bevestigen?

(Deze berekeningen uit de losse pols moet ik nog eens overdoen, binnenkort. Heb nu andere dingen te doen. zoals TV en de innerlijke mens en slapen. 650 miljoen x 10 + samengestelde indexatie van 2 % = 7,80 miljard als basisbedrag. Te ver van 10 miljard om op die manier af te ronden. De 600 000 niet-werklozen x te indexeren 15 000 per jaar, dat zit wel in de buurt.)

Als dit alles de bedrijven 10 miljard zou kosten door meer werknemers maar 10 miljard zou besparen door een beter rendement van hen allen, en liefst vooral de beter verdienenden over en 10 jaar 10 miljard aan misbare loonstijging maar (eigenlijk alle belastingbetalers) 10 minder aan belastingverhogingen en/of overheidsschuld om de uitkeringen en andere kosten verbonden aan die extra werklozen te kunnen betalen, is dan de winst een hoger Bruto Nationaal Geluk, minder ongezondheidskosten en een wat hogere consumptie? (Ik geraak er niet uit. Schreef ik weken geleden. Omdat ik niet goed wist hoe te kijken naar het bos met al die verschillende bomen.) Ik ben er nu vrij zeker van dat er hierdoor minder “verliezers” zijn omdat de “klassieke” “winnaars”  er wat minder op vooruitgaan. De welvaart geleidelijk wat beter verspreiden brengt veel extra welzijn op en daardoor zijn er minder kosten zodat minder belastingen nodig zijn waarop de collectieve welvaart er weer op vooruitgaat.

Komt daarbij nog: als de EU zou sneuvelen door steeds extremere concurrentie intern i.p.v. fiscale harmonisatie en door gebrek aan arbeidsherverdeling en daardoor meer armoede en populisme (en exits) en/of ook daarna, zou de evolutie doorzetten die Reagan en Thatcher inluidden en de post-communistische globalisatie intensifieerden, ons allen veel kosten.

http://moneytalk.knack.be/geld-en-beurs/sparen/belg-is-ruim-2000-euro-rijker-dankzij-de-europese-unie/article-normal-819039.html?utm_source=Newsletter-23/02/2017&utm_medium=Email&utm_campaign=Newsletter-RNBCASHNL

Is dat per jaar, die 2000?

“Een grotere welvaart door het wegvallen van interne grenzen, waar Nederland als handelsland mooi van profiteert. Het Centraal Planbureau becijferde in 2009 dat het nationaal inkomen van Nederland ten opzichte van 1970 6 tot 8 procent hoger lag dankzij afspraken over vrijere handel die binnen de Europese Unie én de Wereldhandelsorganisatie WTO zijn gemaakt. In 2016 berekende het Centraal Planbureau dat herinvoering van interne grenscontroles in Europa de Europese economie zouden schaden. Volgens het CPB zou herinvoering van grenscontroles neerkomen op een daling van het Nederlandse bbp met 1,3 procent in 2020, ofwel 9 miljard euro.” 
https://www.europa-nu.nl/id/vh7zbu35kazc/voor_en_nadelen_van_de_europese_unie
 
Als dit zou gelden voor alle landen, is de EU afschaffen collectief natuurlijk een financiële aderlating. Wat ik vermoed is, dat de grenzen “afschaffen” betekent dat de “sterken” uit het buitenland in grote mate de “zwakken” in het binnenland uitschakelen, waardoor het gemiddeld inkomen stijgt maar inderdaad de werkloosheid toeneemt in sommige sectoren en waarschijnlijk ook op de lagere opleidingsniveaus. (Maar omdat dat gemiddeld inkomen stijgt en een aantal of zelfs bijna alle producten goedkoper worden, zou dat goed kunnen zijn voor de collectieve consumptie.) Nou ja, dat is geen geniale “primeur”. Wat ik bedoel is, dat het onvermijdelijk is:  minder grenzen betekent – ik denk cumu- en ook lerend (nee, geen spelfout, maar een doordenker) – minder banen, omdat minder werknemers nodig zijn om bijvoorbeeld in één land Volkswagens te bouwen voor heel de EU i.p.v. in meerdere lidstaten voor een kleinere markt. Dit bevestigt (voor mij en hopelijk ook de lezers dezes) nog eens dat arbeids- en tegelijk ook fiscale herverdeling noodzakelijk is ofwel dat de roep naar een meer defensieve opstelling – alleen maar groter zal worden. Steeds meer en na verloop van tijd zelfs te veel vrijheid – de these – komt neer op het recht van de sterkste en zal leiden tot de antithese: het einde van die vrijheid als populisten aan de macht komen dankzij de steun van al de verliezers die manipulatie en zelfs geweld zouden gaan gebruiken. Als “men” die uitkomst voor wil zijn, moet er meer solidariteit komen.

——————————————

“Het kost de regering meer dan 6 miljard euro om 45.000 jobs te creëren. Het begrotingstekort verdubbelt. Zo kan iedereen jobs creëren”, zegt hij.

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2511302

Ik wil het artikel in o.a. Goed Gevoel in de verf zetten, ter versterking van mijn pleidooi voor grootschalige arbeidsduurvermindering (zie minstens 2 andere bijdrages). Hetgeen zichzelf wel eens zou kunnen terugbetalen.

Want ik stel voor: 600 000 à 650 000 banen creëren over 10 indexeringsjaren door misschien wel voor 90 % van de werknemers een voltijdse uiteindelijk 30 uren te maken.

Wat dit zou kosten, is te voorspellen. Uiteindelijk misschien niet meer dan 12 à 13 miljard netto en na terugverdieneffecten door o.a. of vooral hogere consumptie door de ex-werklozen en ook veel van de (gezondere) anderen nog minder. Het dubbele voor het 13-voudige. Wat het zou opbrengen door het uitschakelen van allerlei massale kosten, het zou wel eens meer kunnen zijn. En als tijd geld is, dan is niet moeten gaan werken ook veel waard, om allerlei redenen: kinderen, mantelzorg, studeren, vrijwilligerswerk, sporten, minder files ook door meer tijd voor fiets en openbaar vervoer, meer slapen, gezonder (koken en) voedsel tot zich nemen en een betere fysieke verwerking ervan, …

Dit laatste voorbeeld: http://www.knack.be/nieuws/gezondheid/veel-verantwoordelijkheid-op-het-werk-verhoogt-kans-op-obesitas/article-normal-622347.html

“Historisch gezien wordt een hoge verantwoordelijkheid op het werk als positief gezien. Veel beslissingen moeten nemen kan er echter voor zorgen dat de werknemer meer stress krijgt en meer gaat eten, maar ook dat er veranderingen gebeuren in de manier waarop het lichaam met de verwerking van voedsel omgaat, waardoor een cumulatie van vetopslag in het lichaam plaatsvindt.

Ook de interactie met bepaalde karaktereigenschappen van een individu kan dit alles nog versterken, zeggen de onderzoekers. Zo zal iemand die veel beslissingen moet nemen meer stress ondervinden als die weinig vastberaden is dan iemand die van nature erg vastberaden is.

‘Er zijn dus veel meer interactieve processen die mee bepalend zijn voor obesitas’, zegt Bean. ‘Anderzijds is arbeid een fundamenteel deel van het leven. Daarom is het belangrijk om te begrijpen welke factoren op de werkvloer allemaal betrokken zijn bij de ontwikkeling van obesitas.’

Volgens experten zal het globale percentage van mensen met obesitas stijgen van 13 naar 17 procent in 2025 tenzij er snel iets wordt ondernomen. (IPS)”

http://www.gezondheid.be/index.cfm?art_id=15246&fuseaction=art

“• Als de Belgische obese populatie één BMI-eenheid zou verliezen, zou dat in totaal zo’n 303.602 QALY’s opleveren. De QALY wordt berekend door het aantal levensjaren te vermenigvuldigen met een factor die de kwaliteit van elk levensjaar uitdrukt. Wie langer gezond blijft, kan langer aan het werk blijven, geeft ook meer geld uit, is actiever en gelukkiger.
Aangezien één QALY een economische waarde van 40.000 euro vertegenwoordigt, komt dat voor de Belgische samenleving uit op ongeveer 12 miljard euro”

————————————————————–

http://www.goedgevoel.be/gg/nl/640/Stress/article/detail/1069288/2010/02/18/Stress-bij-werknemers-kost-bedrijven-jaarlijks-13-miljard.dhtml

‘Verhoogde werkdruk en jobonzekerheid zorgen in periodes van crisis voor meer stress op de werkvloer. Dat kost de Vlaamse economie 13 miljard euro. Dat blijkt uit een onderzoek van dokter Claudia Put.

Afwezigheid
Het productiviteitsverlies bij een bedrijf van bijvoorbeeld 500 werknemers als gevolg van stress op de werkvloer is 2 miljoen euro per jaar. De meeste studies houden volgens Put enkel rekening met afwezigheid.

Aanwezig maar niet werken

De dokter en haar team hebben voor hun onderzoek ook het effect van presenteïsme meegeteld. Presenteïsme betekent dat de werknemer wel aanwezig is op het werk maar niet optimaal presteert, meestal omwille van gezondheidsklachten en/of verminderde motivatie. Dit kan zijn omwille van een specifieke situatie zoals een allergie, maar ook omdat de werknemer onvoldoende heeft geslapen, zeer gestresseerd of depressief is.

Negatiever
Presenteïsme blijkt dan een nog groter negatief effect te hebben dan absenteïsme. Presenteïsme is goed voor 61 procent van de totale gezondheidsgerelateerde kosten van een bedrijf, gevolgd door medische kosten (28 procent) en absenteïsme (10 procent).

Slaap en voeding
Andere domeinen die een opvallende en voor vele bedrijven onverwachte impact hebben op de mate van productiviteit zijn ‘slapen’ en ‘het voedingspatroon’. Een bedrijf met 500 medewerkers verliest volgens de onderzoekers jaarlijks 926.820 euro omwille van onevenwichtig eetgedrag en 881.876 euro door een gebrekkige slaap. (belga/ep)”

————————————–

Een extreem competitieve ingesteldheid, waartoe het kan leiden, ik las net nog een voorbeeld.

http://www.demorgen.be/buitenland/slaaptekort-kost-japanse-economie-130-miljard-euro-per-jaar-b92972c8/

“Slaaptekort zorgt in Japan voor meer ellende dan de effecten die het heeft op het humeur en de gezondheid van de weinigslapers. Het tekort aan nachtrust is ook een rem op de derde grootste economie ter wereld. Bijna de helft van alle voltijds tewerkgestelden verklaart onvoldoende te slapen door de vele overuren, zo blijkt uit een studie die de overheid liet verrichten naar ‘karoshi’: dood door overwerk.”

—————————————————–

Als dit bedrijf na 10 jaar 60 werknemers – eventueel een aantal halftijdsen en daardoor nog meer – meer zou tellen voor dezelfde productie van goederen en/of diensten zou dat wel eens 1,2 à 1,5 miljoen netto of – gemakshalve tel ik de sociale bijdragen voor 50 % mee – 2,4 à 3 miljoen bruto kunnen kosten. Maar door subsidies ter waarde van ongeveer 1/10duizenste uit “de pot” van minstens 1,2 miljard + indexatie = circa 1,5 miljard na 10 jaar x ongeveer factor 2 (de sociale bijdragen) x 10 zouden die nagenoeg of zelfs geheel gratis kunnen zijn. Hetgeen o.a. afhankelijk zou zijn van het opleidingsniveau van de nieuwelingen en de barema’s in de sector.

De vermindering van de stress met de helft, die van obesitas met één derde en het slaaptekort met 75 % als doel stellen en halen ook of vooral daardoor, zou tot een behoorlijke winst leiden. En dan zijn er nog de verliezen door te vroege pensioengaanders en de sectorverlaters op zoek naar meer rust of gewoonweg voorgoed in de lappenmand, de kosten voor de eventuele interims die ook een lager rendement hebben en opleiding nodig hebben, … die voorkomen zouden worden. Als die niet in de sommen zouden zitten die in het geraadpleegde artikel staan.

 Het lijkt er dus wel degelijk op dat ook de overheid, niet “enkel” de burgers/belastingbetalers en de bedrijfswereld, zoveel te winnen heeft bij de dertigurenwerkweek. Het eigen personeelsbestand –  in de breedste zin; iedereen die loon ontvangt uit de schatkist – ook veel efficiënter en uitgebreider en misschien wel 10 miljard per jaar uitsparen door minstens 600 000 werklozen minder in jaar 11 en tal van “secundaire kosten”.
 
Wat de beter verdienende werknemers, in theorie maar meestal ook feitelijk de grootste-belastingbijdragers, eerst inleveren door minder loonindexatieopslag, is mogelijk ook wel iets van die omvang. Maar ze zouden wel eens gemiddeld hetzelfde bedrag kwijt kunnen zijn door de noodzakelijke belastingverhogingen voor de uitkeringen en de rest voor die 600 000 of meer anders baanlozen . Maar die zouden de concurrentiepositie van België schaden, en voor meer werklozen zorgen. Die vicieuze cirkel zou dus ook voorkomen worden. 
 
Klassieke groei is minder mensen nodig voor dezelfde productie. Is moderne groei dan voorgoed meer mensen inzetten? Ik denk van wel.

 

 

 

take down
the paywall
steun ons nu!