Hou nu toch eens op met onnozel te doen over die nieuwe jachtbommenwerpers! Een klein kind weet dat het die Amerikaanse vliegtuigen gaan worden. En dat er atoombommen onder kunnen hangen. So what! Dat was bij de Starfighter toch ook zo. Als je met de grote jongens van de NATO wil meespelen, moet je zorgen dat je dat speelgoed ook in huis hebt. Bovendien zijn die raketten niet bedoeld om bij ons afgeworpen te worden, maar bij de vijand. Per slot van rekening hebben die atoomwapens ervoor gezorgd dat er hier al meer dan 60 jaar geen oorlog meer geweest is. Stel je eens voor dat ze hier niet lagen, die bommen. Boem, een atoombom op Antwerpen en nog een op Brussel. Meteen heel Antwerpen een no go zone. En Brussel een hell hole. Nee, jongens, niet kinderachtig doen. Wie in het bootje zit, moet mee roeien. Hoe wil je anders dat de Amerikanen ons de hand boven het hoofd zouden blijven houden?
OK, om in militaire termen te blijven : even het geweer van schouder veranderen.
Wie denkt dat die atoombommen in Kleine Brogel de vrede bewaren, moet eens goed luisteren naar die mop van Urbanus waarin hij olifantenpoeder aan de man wil brengen. Als de ander dan reageert met : Er zitten hier toch geen olifanten!, is de reactie: Goe poeder, hé. Er is helemaal geen oorzakelijk verband tussen kernwapens en vredeshandhaving. Je zou met evenveel bewijskracht kunnen stellen dat we hier sinds de tweede wereldoorlog geen oorlog gehad hebben omdat het bij ons veel regent. En het is al een paar keer bijna prijs geweest. Tijdens de Cuba crisis in 1963 stonden de raketten al op scherp. En bij de Jom Kippouroorlog tussen Israël en zijn Arabische buren in 1973 waren de Israëlische atoomwapens in staat van paraatheid gebracht. ‘Gelukkig’ volstond de conventionele bewapening van het Israëlische leger om die oorlog te winnen. Het is maar de vraag of we nu met die onbesuisde Trump in het Witte Huis safer zitten?
Wat zeg je? Dat het niet eens zeker is dat die bommen hier liggen. Dat is toch een geheim, zeg je. Net zo geheim als het feit dat vrouwen zwanger kunnen worden. Reken maar dat ze er liggen. De Russen weten ze vast beter liggen dan wij zelf. Ze vormen immers nog een extra doelwit voor een first strike aanval. Naast Antwerpen en Brussel. Op Antwerpen moeten ze zelfs niet eens goed kunnen mikken. Die ‘scheurtjes’centrales van Doel hoef je zelfs niet van dichtbij te treffen om er een super Fukoshima II van te maken. Maar we zullen wel weer zwijgen zeker. Vroeger dansten we naar het pijpen van de pastoors. Nu lopen we braaf aan het handje van de Amerikanen. Waar is Brave little Belgium gebleven? De Belgische schoothondjes van nu keffen wel, maar bijten doen ze niet.
Wacht eens. Zo geraken we er niet uit. Met de polariserende stellingnames van de twee avatars die ik hierboven opgevoerd heb, komen we niet tot een rationele oplossing. Je kunt de gelovigen zo toch niet overtuigen. We zitten nu eenmaal zo in elkaar dat we de argumenten die ons niet bevallen gewoon afschieten, zodat we verder kunnen blijven geloven wat toch al onze overtuiging was.
In ernst nu.
Wat weten we zeker? Dat die kernwapens er liggen, staat buiten kijf. Vredesactie heeft daar een uitgebreid dossier over opgesteld waarin vanaf het NAVO besluit van 1957 tot nu de sluipende besluitvorming over die kernwapens te lezen valt. Daaruit blijkt dat er in ons land nooit een parlementair debat ten gronde over gevoerd is. Wat we ook weten, is dat de nieuw aan te kopen vliegtuigen volgens het lastenboek nucleaire taken moeten kunnen uitvoeren. Verschillende oud-premiers en zelfs ex secretaris-generaal van de NAVO Willy Claes hebben nochtans aangegeven dat die kernbommen nauwelijks enig strategisch belang hebben. Dat ze vooral dienen om bij NAVO vergaderingen boven ons gewicht te kunnen boksen. Bovendien staat er in het NAVO handvest nergens formeel dat wij kerntaken op ons moeten nemen. En volgens een recente peiling ziet een meerderheid van de Belgen de aankoop van die nieuwe jachtbommenwerpers niet zitten.
Wordt het dan niet tijd om hier eens een volwaardig parlementair debat over te voeren? Inzake het verbod op antipersoonsmijnen waren wij in 1995 het eerste land dat het verdrag goedkeurde. Maar het verdrag over het verbod op kernwapens dat vorig jaar door het Nobelprijs winnende ICAN bereikt werd, hebben we samen met nog een aantal leden van de NAVO club niet ondertekend. Erg consequent is dat niet. Nochtans hebben we 100 jaar geleden aan de lijve ondervonden wat massa vernietigingswapens kunnen uitrichten. Het vergt meer moed om tegen de stroom in te gaan, dan om gewoon aan het lijntje te lopen. Het is dit soort beslissingen waar een klein land als het onze groot in kan zijn.
We hoeven daarvoor niet eens uit de NAVO te stappen. Want misschien kunnen we meer betekenen als we die taken op ons nemen waar we goed in zijn. Zoals genie en logistiek. Zoals medische ondersteuning. Ons Brandwondencentrum is niet voor niets wereldvermaard. Net als onze reddingen op zee. En onze expertise op het vlak van het onschadelijk maken van land- en zeemijnen is alom bekend.
Laten we de ondraaglijke lichtheid van de nucleaire waan achter ons laten. Niet meespelen met de massavernietigingswapens die kernbommen zijn, maakt ons niet tot lafaards, maar juist tot waardevolle bondgenoten bij elk conflict. Met de blik op vrede en op herstel, in plaats van op vernietiging.
