In de smalle straatjes van Bethlehem tref je de vele arbeiders die allemaal dezelfde Kerststalletjes uit hout tevoorschijn toveren. Met een enorme snelheid bewegen ze een houten balk over een gemotoriseerde schroef en in een mum van tijd zie je de christelijke personages verschijnen.

In één van de vele ateliers rond de Church Of Nativity viel mijn oog op een poster die een werkman aan zijn raam had opgehangen: “The christians support the Palestinian people against the occupation”. In een kort gesprek maakte hij me duidelijk dat het christelijke geloof hem gebied om het op te nemen voor de zwakkeren in de maatschappij. Ook al zijn de meeste Palestijnen islamitisch, het hindert de christenen hier niet om hen te steunen in hun vrijheidsstrijd.

In Jeruzalem zie je in christelijke winkeltjes, in het westelijke deel van de stad, posters die de steun van het christelijke volk aan de joodse staat onderstrepen. De oude verkoopster vertelde me over de gemeenschappelijke joods-christelijke waarden en de gezamenlijke strijd tegen het terrorisme en het moslimfundamentalisme die van over de muur komt gewaaid. In haar buurt hebben ze vaak last van dronken Palestijnse jongeren en de vijand van mijn vijand is mijn vriend.

Beiden hebben een mooie motivatie voor hun steun aan één van beide groepen maar beiden menen ook namens de ganse groep christenen in dit land te spreken. Niet toevallig steunen ze aan beide kanten van de muur de groep die er in de meerderheid is. In Bethlehem openlijk Israël steunen en in het westen van Jeruzalem de Palestijnse staat steunen zou wel eens tot nefaste gevolgen voor de winkel kunnen leiden. De redenen voor de steun mogen gerust als opportunistisch omschreven worden. Als met de sterkste groep meeloopt zal je steeds ook hun bescherming genieten.

Aan checkpoints, bij huiszoekingen en bij militaire acties zijn de druzen (samen met de Ethiopiërs) de meest gevreesde controleurs. Wanneer je een checkpoint nadert die bemand wordt door druzen voel je de spanning bij de Palestijnen stijgen. Ze controleren het grondigst, zoeken de kleinste mogelijkheid om personen te strikken en zullen het meest genadeloos toeslaan wanneer ze de kans zien. Binnen het Israëlische leger vallen ze zelf vaak ten prooi aan racisme en door zich te bewijzen als de grootste haters der Arabieren pogen ze zich populair te maken bij hun collega’s in strijd. Door met hun daden te tonen dat ze de Israëlische zaak meer steunen dan de Israëliërs zelf verdienen ze het respect dat ze door hun afkomst niet automatisch bezitten.

Gisteren heeft de leider van de druzen in Libanon, Walid Jumblatt, openlijk de kant gekozen van Hezbollah. Na het uiteenvallen van de regering van Saad Hariri is er een machtsstrijd aan de gang waar de druzen, als kleine, derde partij van het land, een beslissende stem in zouden kunnen hebben. De steun van de druzen aan Hezbollah toont duidelijk wat de westerse wereld nog niet wil onder ogen zien. Hariri wordt door westerse landen geprezen voor de opvallende koers die hij vaart in het Midden-Oosten, maar de Libanese bevolking heeft duidelijk een mindere appreciatie voor dit pro-westerse beleid. Het fundamentalistische Hezbollah heeft met hun harde, anti-Israëlische standpunten een groter deel van de bevolking achter zich staan en de steun van Walid Jumblatt is hier het ultieme bewijs van. De druzen zoeken in Libanon de bescherming van Hezbollah zoals ze in Israël de steun van het Israëlische leger zoeken.

Met de oorlog van 2006 nog vers in het geheugen, stijgt de schrik voor een fundamentalistischer Libanon. De oorlog van 2006 was niet bepaald een groot succes voor het machtige Israël te noemen. Op vele vlakken werden ze verschalkt door de Libanese guerrillero’s van Hezbollah en met deze partij aan het hoofd van het land wordt er naast de uitbreiding van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, de nucleaire dreiging van Iran en de bewapening van Syrië nog een nieuwe lont aan het kruitvat gelegd.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: