Negen minuten concentratie gevraagd.

Bijgewerkt op 21 oktober:

“Deze heldere en verzachtende tekst heb ik, voorzien van een beleefde handgeschreven inleiding, een dag of tien voor de verkiezingen van 14 oktober bezorgd aan de voorzitter van de N-VA, Bart De Wever. Ik geloof stellig dat deze tekst naast de redenen die iedereen kan kennen, heeft bijgedragen tot de wending naar “Verzoening en Verantwoordelijkheid” die hij heeft ingezet, en waarvan sommigen nog aan de oprechtheid twijfelen, juist omdat de oorzaken ervan niet geheel helder lijken. Met dit gebaar en deze analyse boden wij de man een model van precies deze houding: verhelderend, verzoenend én met opnemen van verantwoordelijkheid als denkend lid van onze gemeenschap tussen Antwerpen en Aarlen. Mijn tekst is op die manier ongetwijfeld olie op de golven die stromen uit de Wonde die de man meedraagt. Die gaat zoals bekend terug op een familiale geschiedenis en een Vlaams verleden van collaboratie en repressie, en die hem tot bron en motor van zijn unieke politiek optreden zijn. Iemand die een duister en prangend geheim meedraagt, zo is mijn ervaring, blijkt vaak veel meer dan anderen open te staan voor inspiratie door oprecht verzachtend bedoeld, helder licht.” 

In de aanloop naar oktober, naar de verkiezingen, lijkt het nuttig wat heldere gedachten op te schrijven over het verschil tussen de partijen. De ‘s nachts hand over hand toenemende koude kan helpen met een fris hoofd na te denken.

Een wezenlijk verschil tussen CD&V, de partij waar mijn hart misschien het dichtst bijstaat, omdat er een vrijzinnige, christelijke mysticus in mij schuilt, en de partij die mijnheer Bart De Wever uit de grond heeft gestampt, is misschien wel te verhelderen aan de hand van het voorbeeld van de houding naar vrouwen die wensen de Hijab, de hoofddoek te dragen. En natuurlijk is de houding van beide partijen naar “Mensen op de Vlucht”, naar “Vreemdelingen en (door)Reizigers” zeer verschillend. Een christen weet voor eens en altijd dat je de vreemdeling als gast, als een mogelijke boodschapper van de Goden, een brenger van verfrissing voor de eigen opvattingen, dient te behandelen. Dat staat met zoveel woorden in diverse passages in de Bijbel, die verzameling hoofdstukken die toch nog altijd tot de levende bronnen van onze Vlaamse, Europese cultuur behoort.

Het verhaal van de stamvader van de bijbels gelovige mens, Abraham en zijn vrouw Sarah, die al oud zijn en zonder kinderen bleven, die op een dag drie reizigers onderdak bieden, en hen goed te eten geven, (pannekoeken met spekjes zouden we nu zeggen), onder de Eik van Mamre, is zeer bekend. Enkele weken later, na de doortocht van de ongevaarlijke mannen op reis, blijkt Sarah eindelijk zwanger. Een nieuw leven voor die familie van de hoogheilige man Abraham kan van start gaan. Nu is het zo dat een aantal christendemocratische politici nog altijd trachten hun politieke bedrijf te laten inspireren door de christelijke, Jezusiaanse en Mozesiaanse waarden. Hoewel dat niet altijd zo goed lukt, zoals mijn bloedsbroeder Rik Torfs heeft opgemerkt in een column in Het Laatste Nieuws in volle zomer. (In Leuven zijn wij gezegend met een figuur als mevrouw Els Vanhoof, die zoals ik zelf kan getuigen, tracht werkelijk gelovig actief te zijn, en daar ongetwijfeld ook in slaagt. Ik zag haar persoonlijk geregeld biddend stil staan bij het mooie, bijna levensgrote beeld van de hoogheilige Maria, moeder van Jezus in onze centrale Sint-Pieterskerk. Het zijn natuurlijk die onbewaakte momenten, dat politici niets doen om op te vallen of te scoren, die het meeste indruk maken en iets laten zien van hun menselijke diepgang, hun echtheid, hun beperkingen, hun authenticiteit!).

Even uitzoomen. Een stad in Europa waar wellicht de meeste mensen van exotische, vreemde origine zijn geabsorbeerd, geland in het sociale weefsel, is Londen. Wie daar al eens het plezier heeft gehad de metro, the Tube, te nemen, kent voor eens en altijd de uitdrukking waarmee de elektronische stem je verwittigt bij het uitstappen in sommige stations, waar er een kloofje is gebleven tussen het veilige perron en de rand van de wagon die je heeft gebracht: “MIND THE GAP!”

Dezelfde uitdrukking kunnen we toepassen op een kwestie die de laatste jaren bij ons al veel stof heeft doen opwaaien. Wat te denken van mensen van Arabische achtergrond, waar de vrouwen geregeld een hoofddoek dragen in de publieke sfeer? Aanvankelijk waren er een bepaald soort inboorlingen in onze Vlaamse steden die dat maar niets vonden, de verschijning van die “gesluierde vrouwen” in de straten en op de pleinen. Als reactie op die xenofobe en oppervlakkig-negatieve & oppervlakkig-afkeurende reacties, hebben sommige politici olie op het vuur gegoten om er politiek garen bij te spinnen. Men heeft getracht de Hijab buiten de wet te stellen. Maar je moet er eens bij stil staan: door op legale wijze een vrouw haar Hijab af te nemen… ontsluier je haar nog  niet! There is a gab between violence and the search for meaning!

Wat ik bedoel: het is veel beter dan hem direct om te turnen tot jouw gelijke, om de Vreemdeling, de Passant die de Wereld bereist, of die zich neerzet, sedentair wordt in jouw basisomgeving, een beetje in zijn eer en in zijn gewoonten te laten, en… te trachten de BETEKENIS van die Persoon voor jou en de jouwen te vatten!

“Andere mensen” zijn een kans om iets te gaan begrijpen over wie wij zelf zijn.
Om onze eigen wortels bloot te leggen, te bevoelen, te begrijpen. Zoals je in een goed draaiend huwelijk jezelf beter leert kennen, dankzij het ontsluieren van de betekenis van de persoon waar je bed, tafel, tuin en bad mee deelt, zo werkt dat mutatis mutandis ook in de omgang met de “vreemdelingen” in onze leefomgeving.
Beter dan als een mustang in een porseleinkast die mensen als het ware te lijf te gaan, en met “legale” middelen, met wetten, hen te trachten uitkleden ( want daar komt het op neer) en te boetseren naar onze grillen, is het de tijd te nemen, en op drie manieren de BETEKENIS op het spoor te komen van die mensen voor onszelf.

Door contact. (Dat is zo basaal dat het moeilijk wordt!).

Door dialoog, gesprek, ontmoeting.

En vooral, in tweede en vierde instantie, door Introspectie. Je dient stil te staan, na te gaan, wat zegt mij dat, wat doet mij dit.

De rechtse partijen zijn eigenlijk groepen mensen die kort door de bocht willen gaan. Die niet te veel willen stilstaan. Die geen talent hebben om na te denken. Die menen dat je met “fors”, flinkheid en veel ‘goede’ wil, alle problemen zal doen ‘oplossen’.
Nil volentibus arduum, zo scandeerde de stichter van de alliantie van inheemse denkweigeraars in een drieletterwoord de zogenaamde essentie van zijn N-VA persoonlijk na de afloop van een vorige stembusgang. Dat is Latijn en betekent: “Voor wie het echt wil, is niets lastig”.

Ik wist van voor ze goed en wel van start gingen dat dit project op mislukking uit ging draaien. Want iedereen die wel eens een paar maanden Depressief is geweest, die weet tot in zijn kleine teen dat je niet, zoals baron Von Münchhausen in het bekende verhaal jezelf met louter wilskracht aan je eigen haren uit de modder van je twijfels en je onmacht kan trekken!

Als mens heb je altijd de genade, de hulp, de Betekenis nodig van wie toevallig voorbijkomt, of van de personen waarmee je hebt geassocieerd.
En die alchemie vraagt veel bezinning. Met een woord uit de taal, het rijke idioom dat mensen spreken in Londen, wil ik meegeven aan de betrokkenen: “Look before you leap”. Kijk uit, voor je de sprong waagt!

Een mens is geen paard, vroeg of laat val je in de kloof tussen die twee werelden, die van doende dier en denkende mens, als je altijd maar snel vooruit wil, beste Theofiel.

De exotische mens is geen pasklare vijand

Zijn rechtse partij, zo gaf Theo Francken onlangs dapper en duidelijk toe in een interview in De Standaard Magazine op retraite in de villa in het bos, zoekt de hele tijd Vijanden. Maar om goed te leven, mensen, moet je ook juist… je vijanden goed uitkiezen!

En het helpt, om goed te boeren, dat je blijft beseffen dat de grootste vijand die je in je bestaan zal tegenkomen en dient te vloeren, jij zelf bent.
Onze eigen “demonen”, zoals de Antieken dat noemden, onze complexen in de termen van de jaren zestig en van Sigmund Freud, die hebben er baat bij met “vreemde mensen en dingen” om te gaan. De Reiziger is een unieke kans om onze eigen complexen op te lossen, te ontkrachten, te ontwarren.
En dat is een strijd van betekenissen, niet een van juridische steekspelen, waarmee sommigen de werkelijke confrontatie met de Andere en daarom ook met Zichzelf, onmogelijk, onnodig willen maken.

 De rechtse rakkers zijn feitelijk de liefhebbers van de Kortsluiting.

Door aan je politieagenten de wettelijke opdracht te geven vrouwen het hoofddoek af te trekken, werk je niet aan een betere maatschappij. Zo belet je juist werkelijke vooruitgang. Zo belet je dat je meer inzicht krijgt in je eigen boosheid en in je zelfbedrog. Dat laatste is iets dat eigen is aan de mens, dat meest ingewikkelde dier van de hele aardse fauna.

Tot verrassing van velen, bleek dankzij  de persoonlijke brief van een van de militaire medewerkers die de straten van Brussel en Antwerpen moesten beveiligen na de aanslagen op impuls van De Wever met zijn manie voor het militaire, dat die mensen, juist omdàt zij met een dodelijk wapen patrouilleren, vol zaten met angsten en twijfels. De man van staal, die bestaat gewoon niet. Daar kan je in de limiet niet op terugvallen. Dat is een fictie.

De denkers van de nieuwe Vlaamse alliantie horen eigenlijk in een Victoriaans tijdperk thuis: zij zien een heel duidelijke scheiding tussen de goeden, die zij zelf zijn, en de kwaden. Zoals Sherlock Holmes helemaal los van en boven de boosdoeners staat die hij opspoort en ontmaskert. Intussen weten wij, niet alleen als wij de hedendaagse politieseries bekijken met inspecteurs die heel menselijk zijn en vele kleine kantjes vertonen, tot en met een drankprobleem en buitenechtelijke relaties, dat wij zelf niet moreel boven de wereld en de anderen staan. Of we nu een hoofddoek dragen, of een politie kepie, of een gasmasker tegen fijn stof.

Het komt erop aan de mens onder het masker te ontdekken, te leren kennen. En met alleen Wilskracht en Daadkracht in je (pijlen)koker zal dat je nooit goed lukken. De fijnzinnigheid en de zelfkennis van het wezen dat mens heet, zal altijd zijn sterkste, meest doordringende pijl zijn.

Om het met een confronterende stelling te zeggen, want naast een mysticus zit er ook een onverschrokken krijger in deze jongen: er is veel kans dat Bruno De Wever beter weet hoe de persoonlijkheidsstructuur van Bart de Wever er uit ziet, dan Bart De Wever. En dat is een jammerlijk feit, want Zelfkennis is de diamant van het mensenleven, daar gaat niet veel boven.

——————————————————————————————————————

Aanbevolen lectuur
De reeks Jerome K. Jerome Bloks, de detective van DODIER, de Noordfranse schrijver en tekenaar, zoon van een dokwerker, die voor hij doorbrak als striptekenaar, een tijdlang als postbode actief is geweest; zijn werk getuigt van een immense mensenkennis en fijnzinnigheid. Zijn held is dapper, intelligent én onhandig met veel zwakke kantjes.  

De columns van Rik Torfs, die onze Vlaamstalige Gemeenschap telkens met Wijsheid injecteren,  verschijnen op dinsdag, donderdag en zaterdag in Het Laatste Nieuws.

PS. Vertrouw niet te veel op de ingenieurs en hun spullen, software of hardware. Vaak is hun mind set heel beperkt, als het op humane waarden aankomt. De taalcorrectie kent niet eens de belangrijke concepten “zelfwaarde” en “fijnzinnigheid”…

De gewoonten en regels van Creative Commons zijn van tel wat betreft het delen van dit materiaal.

Na twee maanden is dit stukje 112 keer gelezen en gedeeld.