Na het afgelopen weekend mogen we alleen maar blij zijn dat zo veel burgers van dit land politiek nog steeds niet dood zijn. Wel in tegendeel. Het culturele evenement “niet in onze naam” en de betoging van de jongeren “shame” tonen juist een grote betrokkenheid bij de politieke actualiteit. Democratie is veel meer dan alleen maar bij verkiezingen gaan stemmen. Gelukkig weten burgers dat en gebruiken ze creatief ook andere manieren om politiek aanwezig te zijn. Want politiek is de prijs van je brood zei Bertolt Brecht al.

Het is spijtig dat media en politici er veel aan doen om deze levendige intiatieven te torpederen als zijnde van wereldvreemde artiesten of als maar van voornamelijk franstaligen. Door mensen in het gepaste hokje op te sluiten maak je elk debat monddood en wat dan rest is veelal alleen de scheldtirade. Iedereen die aanwezig was voelde de dynamiek van vele mensen die beide gebeurtenissen tot een succes maakten.

Want beide manifestaties hàdden een onverhoopt succes. De KVS was veel te klein om iedereen die binnen wilde een plaats te geven en de manifestatie van zondag overtrof ruimschoots de gestelde verwachting kwa opkomst: voor een keer kon zelfs de politie de telling niet bijhouden.

En er was wel degelijk een duidelijk gemeenschappelijke boodschap: splits dit land niet, behoud de solidariteit. Al diegenen die beweren dat ze de boodschap niet hoorden, moeten dringend een hoorapparaatje kopen dat tot nader order nog steeds terug betaald wordt door onze nationale ziekteverzekering.

De manier waarop onze politici moedwillig negatief omgaan met deze duidelijk positieve boodschap van vele duizenden inwoners van dit land zegt veel over henzelf en is waarschijnlijk exemplarisch voor hun manier van onderhandelen om “tot een goede regering te komen”. Ik begin ik te begrijpen dat deze elite van verkozenen eigenlijk niet capabel is om dit land te leiden. Als België niet functioneert dan weet ik waar ik de schuldigen moet vinden. De grote ego’s en het grote gelijk staan in de weg om ons een regering te geven die de echte problemenen en bezordheden van een actieve bevolking kan aanpakken. Nee, voor een keer leven studenten en kunstenaars niet met hun hoofd in de wolken. Ze voelen dat de grond heet wordt onder België. Ze mochten niet langer zwijgen.

Ik hoop dat bij volgende manifestaties elke deelnemer niet verplicht wordt merktekens aan te brengen om duidelijk te maken tot welke strekking of taalgroep hij/zij behoort. Want als we iets wilden duidelijk maken dit weekend was het om in een bonte gemengde groep te tonen waarin we geloven: een solidair België. Solidariteit is geen vies woord. Solidariteit wil nog steeds zeggen dat de sterkeren de zwakkeren steunen en helpen voor het algemeen welzijn. In alle andere gevallen spreken we van egoisme. Splitsen? Shame on you! Niet in onze naam.