Al sinds 2014 staan Duitse politici te trappelen om hun land (en zichzelf) meer macht te geven. Beslissingsmacht en ook militaire macht. Het strategiedocument “Nieuwe macht – nieuwe verantwoordelijkheid” van oktober 2013 zegt in zijn titel al verbloemend waar het om gaat. De economische macht die Duitsland bereikt heeft, zou vereisen dat het land zijn verantwoordelijkheid opneemt, versta: de baas speelt op economisch gebied, en ook op militair gebied. Dat was een grote stap weg van de terughoudendheid in militaire zaken die Duitsland tot dan toe officieel betrachtte. Een nieuwe flinkheid kwam op: niet bang zijn voor militaire confrontatie en de middelen daartoe opdrijven. Gedaan met toegeeflijkheid, minder diplomatie en een agressievere koers. Eerst en vooral via de NAVO, maar ook steeds meer daarbuiten. In de EU, die ook steeds meer wil militariseren, streeft Duitsland een leidende, ook militaire rol na.

Die nieuwe koers leidt tot steeds hogere “defensie”-uitgaven, en de behoefte aan snel inzetbare troepen, en basissen daarvoor. En natuurlijk ook bewapening volgens de modernste stand van de oorlogsindustrie. Voor de nieuwe trend die zich sinds 2014 ontwikkelde, was de Russische invasie in Oekraïne een prachtig cadeau. Van de ene dag op de andere kondigde bondskanselier Scholz een enorme verhoging van het militaire budget af.

De verse schok van de gebeurtenissen in Oekraïne maakte kritische discussie overbodig of onmogelijk. Dit was toch een logische reactie? (In feite was die budgetverhoging al voorbereid en helemaal geen reactie op de invasie, maar bood de invasie een prachtige gelegenheid om ze zonder problemen door te drukken.)

Transatlantici halen het van de autonomisten

Meer en betere wapens zijn nu een hoofdbekommernis van de Duitse politiek. Maar daarbij zijn twee tegengestelde tendensen aan het werk. De ene strekking wil de Europese en met name de Duitse wapenindustrie zoveel mogelijk doen groeien, en daar aankopen doen. Een eigen, Europese wapenindustrie, die niet afhankelijk is van de VS!

Maar tegenover deze autonomisten staan de transatlantici: laten we onze aankopen doen in de VS, met wie we toch samen in de NAVO zitten! Dergelijke aankopen scheppen banden, maar ook afhankelijkheid: de VS zijn nodig voor wisselstukken, updates, onderhoud… van daar aangekocht wapentuig en hebben op die manier een vorm van controle en een drukkingsmiddel. De voorstanders van een gemilitariseerde EU met eigen wapenindustrie en troepen zijn daar natuurlijk niet voor.

De transatlantici lijken nu de overhand te krijgen in Duitsland: de VS zijn een koploper in de internationale wapenindustrie, dus voor een snelle levering van up-to-date wapens moeten we daar kopen! Dat is in het nadeel van de Europese wapenindustrie, die soms nogal sukkelt door verdeeldheid tussen de naties. Met name Frankrijk wordt gebruskeerd en benadeeld door deze visie.

Militaire zaken lopen beter zonder democratie

Tegelijk willen de architecten van het nieuwe, Duitse militarisme vrij spel krijgen. Nu moeten grote wapenaankopen voor goedkeuring worden voorgelegd aan de Budgetcommissie van het parlement. Dat vinden de galopperende oorlogsdenkers hinderlijk, het vertraagt volgens hen de vereiste snelle bewapening, en dus moet dit principe worden afgeschaft.

Dat zou de sloop betekenen van een belangrijke pijler van het Duitse democratische bestel. Militaire commissies die autonoom gaan beslissen over bewapening en haar budgetten!!! Het militair-industrieel complex dat ongehinderd door democratische controle zijn gang kan gaan! Prachtig toch?

Zie: German Foreign Policy 28/7/2023