De Wever, volgens De Standaard (zaterdag 10.09.11) in een interview in het weekend magazine van De Morgen: “Ik vraag me steeds vaker af: moet het systeem niet gekraakt worden? Moet je de traditionelen niet tot het punt brengen dat ze zelfs met Groen! geen meerderheid hebben?”

Vervolgens haalt hij Italië aan als voorbeeld om zijn stelling te ondersteunen. Ik weet dat De Wever nuanceert, want hij laat optekenen: “Misschien (is Italië) ook niet meteen een voorbeeld dat navolging verdient.” En verder: “Of ze daar beter zijn uitgekomen, dat durf ik niet te zeggen. Maar ik ben natuurlijk ook geen Berlusconi.”
Dat De Wever Berlusconi niet is, wil ik aannemen. Ik hoop het voor zijn echtgenote. Maar het feit dat hij Italië als voorbeeld aanhaalt voor wat er misschien best zou gebeuren in België, verdient toch enig vraagteken. Wat bedoelt hij concreet? Hier enige vragen naar aanleiding van de concrete realiteit in Italië.

Meneer De Wever, bedoel je dat we een toestand moeten creëren die jonge intellectuelen bij ons dezelfde vooruitzichten biedt als in Italië? Informeer u dan misschien eens bij al die jonge Italiaanse intelligentsia die momenteel systematisch hun land verlaten omwille van hun precaire statuten op de arbeidsmarkt. Ik ken er meerderen die niet huwen, geen huis kopen, geen familie vormen omdat ze zonder werk zitten of niet zeker zijn of ze binnen drie maanden nog werk zullen hebben! ‘Il precariato’. Vraag even aan uw Italiaanse vrienden wat ze daarvan vinden.

Of bedoel je de hardwerkende Italianen uit de lagere en middenklassen, die niet in het zwart werken, en die van een aangegeven salaris leven? En die zich in razend snel tempo voelen verarmen. Waarom denk je dat de Lega Nord momenteel in eigen rangen zo veel gemor moet opvangen?

Of bedoel je de kapitaalsvlucht naar het buitenland, de privileges voor de allerrijksten (er was recent een heel debat hierover naar aanleiding van de Manovra, het laatste saneringsplan van de regering Berlusconi)? Zelfs Montezemolo (baas van Ferrari) moest publiek tussenkomen om te zeggen dat “dit zo niet verder kan” en dat “hij persoonlijk gerust méér belastingen wilde betalen”.

Meneer  De Wever, weet u dan niet dat Berlusconi zelf een goed jaar geleden publiek verkondigde dat hij geen probleem zag in Italië “omdat iedereen toch in het zwart kon werken als hij dat wilde”? En nog eentje van Berlusconi: dat hij perfect begrijpt dat ondernemers hun inkomsten niet aangeven en met hun geld naar het buitenland lopen, omdat hij het ook zou doen.

En heeft niemand u verteld wat zulk beleid op zijn Berlusconi’s  betekent voor de publieke moraliteit? De vele schandalen uit de privésfeer: Rubygate, het ‘bed van Poetin’, de verwevenheid van regeringsleden met de P3. Vroeger was Berlusconi al een exponent geweest van de P2, je weet wel… de geheime loge met connecties tot in Cosa nostra. Nu blijkt daar ook nog een P3 bij te komen. Echt nog wat anders dan onze PS hoor…

En nooit gehoord van de vele (voorstellen van ) wetten ad personam? Gevolg: een groeiend ‘elk voor zich en niets voor een ander’ als publieke moraal! Tot in de onderlinge verhoudingen. Hoe verzoen je dit met het ideeëngoed van Theodore Dalrymple? ?Inderdaad, het systeem ligt er gekraakt bij in Italië. Zo gekraakt, dat vele Italianen, de wanhoop nabij, met heimwee terugdenken aan de tijd van de Democrazia cristiana, al was het toen absoluut ook geen koek en ei.
Ernstig blijven, meneer De Wever: informeer u wat beter vooraleer het ‘gekraakt’ systeem uit het Italië van Berlusconi als voorbeeld te geven voor wat er hier best ook bij ons zou gebeuren.

Het systeem werd daar gekraakt. U hebt, wat dit punt betreft, gelijk. Maar de realiteit is dat Italië er vandaag, ca 15 jaar na de kraking van het systeem, gekraakt is bij gebleven en dat het land er politiek bijzonder slecht aan toe is, probeer het dan maar eens te herstellen. Doodjammer, want het is een schitterend land, met veel hardwerkende mensen die zich door de politiek zeer onheus behandeld voelen.

En om nu iets te schrijven dat vele(n) van mijn lezers zal storen: als Italië nog overeind blijft, is het mijns inziens ten eerste dankzij de Italiaanse banken die namelijk niet verweven zijn geraakt met Griekse en Portugese toestanden omdat zij daar weinig of geen staatswaarden opgekocht hebben. Het is geen toeval dat Draghi (vroegere topbankier in Italië) Trichet opvolgt in Europa. 

Ten tweede, Italië heeft een traditie van steeds nieuwe kleine ondernemers (maar die momenteel leeg gemolken worden), ten derde, er is een klasse van hardwerkende leerkrachten en andere beroepsmensen, maar die het financieel ontzettend te verduren hebben en in een verarmingsproces geraakt zijn, en ten vierde, er is het toerisme (maar dat zal ook zijn prijzen moeten aanpassen).

U zal opwerpen dat de Italianen dan toch maar zoveel jaren lang voor Berlusconi gestemd hebben? Klopt, maar u weet ook, meneer De Wever, dat men met perceptie vandaag een tijdlang heel ver kan geraken in de politiek. En de perceptie? Daar was en is lifting-Berlusconi steeds een meester in geweest, die daarenboven de mediawereld in Italië beheerst zoals niemand anders in West-Europa.

En hij geniet (of beter: genoot, het is aan het overgaan) de steun van de Lega Nord, qua electoraat een beetje vergelijkbaar met uw partij en bijzonder populair in Noord-Italië. Daarenboven lag (centrum-)links op apegapen in Italië. Maar al die perceptie ten spijt, is de aversie van de Italianen voor hun gekraakt systeem vandaag zo erg geworden, dat zelfs een Bersani, met het charisma van een maaglijder, het zou kunnen halen van Berlusconi in de volgende verkiezingen.

De Maroni’s en Tosi’s uit de Lega Nord weten ondertussen ook wel dat ze iemand anders dan Bossi zullen moeten naar voor schuiven willen ze zich handhaven in dit gekraakt systeem.

Maar laten we terugkeren, meneer De Wever, tot de kern van wat u hebt willen zeggen, namelijk dat het soms wenselijk is dat in de politiek een ‘systeem’ gekraakt wordt. U zal gemerkt hebben dat ik daar uit mezelf geen grote voorstander van ben – blijkbaar ben ik op dat punt conservatiever dan jij – maar vooral, uw verwijzing naar Italië vind ik bijzonder ongelukkig, om niet te zeggen bijzonder cynisch. Maar het schijnt dat u van cynisme houdt,… dat zal dus wel zo zijn. Maar onder ons, wat is de kern geweest van het Italiaans systeem dat gekraakt werd?

Dat gepersonaliseerd vedettisme, op het ogenblik dat Italië eind jaren tachtig in een diepe crisis gedompeld werd, in de plaats gekomen is van partijprogramma’s. Dat de partijen implodeerden, ‘kapot geregeerd’ en zonder de kracht om zichzelf te hernieuwen. Als alternatief kwam toen de ‘politiek van het spektakel’. Het vedettisme, de partijen zonder programma, maar van één man, een vedette. Men werd voor of tegen Silvio (Berlusconi) . “Meno male che c’è Silvio”, werd zelfs een schlager. Het liedje stelde dat de Italianen moesten kiezen tussen Silvio of de ondergang.

Een variant: men kon ook voor of tegen ‘Bossi’ zijn. Nota bene: je moet die Bossi vandaag eens beluisteren… soms is het de vulgariteit zelf. Gedaan dus met de traditionele partijen. Gedaan met concrete partijprogramma’s. Van nu af: beloftes, beloftes… enfin, het paradijs!  Ik heb enkele resultaten daarvan op 15 jaar afstand eens op een rijtje gezet.

Meneer De Wever, is het dit wat u wenst als u zegt dat ook in België ‘het systeem’ wellicht best gekraakt wordt? Wees duidelijk. Maar als het zoiets op zijn politiek-Italiaans zou zijn, laat dan die kelk a.u.b. aan ons voorbijgaan!