De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De wereld van Saffier  Niet te weinig stress

De wereld van Saffier Niet te weinig stress

dinsdag 28 januari 2014 17:24
Spread the love

’s Morgens voor ze helemaal wakker was vond de hand van moeder Elvira spontaan het zachtste plekje van zijn lichaam. Met de top van haar wijsvinger wreef ze er over tussen oorlel en bakkebaard.

Na die ceremonie draaide vader Fons zich naar de radiowekker. Het belangrijkste punt van het ochtendnieuws ging over een terreuraanslag. ‘Sommigen werden terechtgesteld, anderen kwamen terecht, ongedeerd.’

Vervolgens legde de sportjournalist de bondscoach het vuur aan de schenen: ‘Voor de match heb je nog stellig verzekerd: ‘Ik denk dat ik alles op alles ga zetten, we kunnen winnen, veel zal afhangen van de bal.’ Maar het resultaat is niet wat het is?’ ‘We kregen een gunstige balsituatie, maar een paar keren zat het leder er niet goed genoeg in,’ antwoordde de teleurgestelde trainer.

Daarna was het de beurt aan de weerman. Hij waarschuwde: ‘Plots zal een niet voorziene bui te voorschijn komen, hou de paraplu in aanslag.’

Alvorens naar school te fietsten surfte Bert-Bertha op het tablet en stootte op een verbazingwekkend nieuws. Een nieuw vaccin biedt niet alleen meisjes bescherming tegen baarmoederhalskanker maar behoedt ook mannen tegen het gevreesde Papillomavirus.

‘Als ik me laat vaccineren zijn in één klap mijn twee persoonlijkheden beschut,’ stelde Bert-Bertha zich voor’ en riep er Saffier bij. ‘Niet dat ik er meteen wil invliegen om me te laten beffen of me aan pijpengedoe over te geven, ik denk dat ik letterlijk zou overgeven.’

Saffier vond het een prachtwoord.

‘Ik leg de Afghaanse op de rooster.’

Ze vond haar in de traphal van het schoolgebouw.

‘Baarmoederhalskankervaccin, help! Ik snak naar adem. Wat denk je daarvan?’

‘Ik inhaleer diep: referentieaandeelhouderstemrecht,’ lachte de Afghaanse in haar vuist.

De Brusselse vriendin stootte hen aan. Ze had de voorbije dagen een bezoek gebracht aan het René Magritte museum.  

‘Uit de mond van een surrealist klinkt het des te raker. Het staat in vergulde letters op een van de muren van het tentoonstellingsgebouw: ‘De vooruitgangsgedachte impliceert dat we steeds dichter bij het absolute goed komen, wat ondertussen veel van het huidige kwaad zijn gang laat gaan.’ Soms vraag ik me inderdaad af of de nefaste gevolgen voor de massa’s vandaag niet zodanig ingrijpend zijn dat we beter spreken over de achteruitgangsgedachte?’, schamperde ze.

‘We leven in een boeiende tijd, dat wel, maar niet voor miljoenen mensen die als aantallen, toevalligheden en overtolligheden weggeworpen worden,’ gaf Saffier haar klasgenote gelijk.

De krant zette de Europese crisis onverdroten in de verf.

‘In de shit,’ foeterde vader Fons, zijn koffie nog maar eens koud drinkend.

De banken in Cyprus pleegden een regelrechte hold-up op de centen van hun spaarders, weliswaar onder druk van de Europese Unie. Zelfs de voorzitter van de liberale fractie in het Europees Parlement waagde het van ‘diefstal’ te spreken. ‘Hoezo? De heilige  ‘vrijheid’ van de financiële  sjoemelaars aan banden leggen? Liggen de liberale broeders van zo een uitspraak niet tenenkrullend te gruwelen,’ vroeg vader Fons  zich af.  

Buurman Rudy van vijf huizen verderop in de Letterkouter straat werkte voor een Amerikaans bedrijf dat alarmsystemen voor wagens produceerde. Hij was al enkele keren naar ginder gevlogen om in de kantoren van het moederbedrijf cursussen te volgen. Een belangrijk issue op het programma keerde telkens terug: Om goed te produceren moet een werknemer onder stress staan, niet te veel, ook niet te weinig, maar een flinke dosis stress is een must.

Pas teruggekeerd liep hij in de late namiddag even langs.

 ‘Verdomme, Fons, jij ziet er goed uit!’

‘Achter elke grote vrouw staat een gezonde man,’ bewierookte hij zijn levensgezellin, die Rudy een stoel toeschoof.

‘Met al dat lawaai nog in mijn hoofd, de miljoenenstad, de overvolle luchthavens met schallende luidsprekers, het permanent sourdinegeronk van de vliegtuigmotoren, lijkt de buurt mij hier onbewoond.

‘Mij krijgen ze voor geen geld van de wereld in zo’n vliegende doodskist,’ griezelde Bert-Bertha.

‘De eerste keren had ik ook wel mijn bedenkingen, je stapt een reuze airbus binnen en aan beide kanten zie je vleugels hangen met de lengte van een speelplaats op school. Geconstrueerd door in elkaar gepuzzelde platen beginnen ze angstwekkend te zwieren of ze van blik of bordkarton zijn, terwijl het vliegtuig zich uit de grond optrekt. Maar eens in de lucht zweeft het roerloos als een machtige vogel in de ruimte. De zwaarte van het tuig maakt dan weer dat het bij de landing over kasseien uit elkaar lijkt te vallen.’
‘Vertel ons eens iets over die gasten ginder,’ drong vader Fons aan.  

‘Het is verbijsterend hoeveel Amerikanen door torenhoge schulden hun huis verloren en nu in hun auto of in een tent slapen, dat is hier bij ons ondenkbaar. Hoe dan ook raar volk. In welk beschaafd land kan elke burger met een half-automatisch handvuurwapen in zijn aktetas of in haar sacoche rond lopen? Zie je het al gebeuren? In het grootwarenhuis tast mevrouw  naar haar betaalkaart om aan de kassa af te rekenen en daar valt haar schiettuig uit haar handtasje kletterend tegen de grond. Een gentleman die achter haar in de rij aanschuift raapt het op alsof het een zakdoekje betreft. ‘Het is wel comfortabel door de buurt rijden met een wapen in handbereik om hangjongeren onder schot te houden,’ zegt ze gerustgesteld tegen de hoffelijke man. Zevenduizend mensen worden ginder neergeknald in nog geen jaar tijd. Ik heb me al afgevraagd of het gemak waarmee ze met dat blaffergedoe omgaan de reden kan zijn waarom de Amerikanen tegelijk hardnekkig vasthouden aan de doodstraf: jij schiet een burger overhoop? O.K. boy, de staat spuit jou dood.’

‘En misschien ook de reden waarom ze er geen graten in zien om bij tijd en wijle andere landen aan te vallen en te bombarderen, a propos zonder dat die hen aanvallen,’ merkte Saffier op.

‘Gelukkig is er toch noch democratie,’  gaf Bert-Bertha een draai aan het gesprek.

‘Het hangt er vanaf wat je onder democratie verstaat, mijn beste. Cuba wordt bij voorbeeld als een schurkenstaat gekwalificeerd onder meer omdat het kapitalisme aan de grenzen tegengehouden wordt. Maar ik moest bij het naderen van de luchthaven op het migratieformulier de vraag invullen: bent u lid of ooit lid geweest van een communistische partij? Mijn vingers jeukten om ‘ja’ aan te kruisen, maar ik wilde wel nog binnengelaten worden. In de VS is een communistische partij verboden. Wat is het verschil in democratie tussen beiden? Cuba  schurkenstaat? Nochtans heeft het eiland geen oorlog gevoerd gedurende vele decennia.’

‘De baardmannen hebben in de jaren zestig wel Sovjet nucleair wapentuig geïnstalleerd,’ herinnerde vader Fons zich vaag.

‘Goed ja, dat was om hun maïskoek te verzekeren, maar wat doen tientallen landen vandaag in de wereld? Onder Amerikaanse bedreiging of voor de kom rijst of maniokschotel Amerikaanse wapens en militaire basissen op hun grondgebied toelaten.’

Doorheen het raam zag Rudy flarden wolken, donker als fabrieksrook voorbijdrijven.

‘Ik ga er maar eens vandoor vooraleer ik typisch Belgisch dweilwater in mijn nek krijg.’

En  weg was hij.

take down
the paywall
steun ons nu!