?
Het is siësta tijd. De zinderende zon is bezig de menigte uiteen te drijven. We hebben ons revolutionaire hoofdkwartier ingericht in de Starbucks franchise tegenover het parlement. Radical ambiguity noemt Mehmet dit soort situaties.

Als liefhebber van koffie is het niet mijn gewoonte om Starbucks te bezoeken. Er zijn genoeg redenen waarom mensen de keten bekritiseren, dus ik zie niet in waarom ik me aan zou sluiten bij het koor. Ik vind het een geweldige tent. Ze hebben een toilet, je kan er je laptop inpluggen en je camera opladen. En vandaag kan je rustig aan een tafeltje gaan zitten zo lang als je wilt. Niemand zal er wat van zeggen. Je bent niet eens verplicht om te consumeren. De medewerkers staan aan onze kant.

“Dit is revolutie”, zegt kameraad Afrah. Ze heeft hier haar eigen kantoorruimte ingericht. Kreukelig papier ligt over de hele tafel verspreid. Een gitaar leunt tegen een stoel. Aan de muren hangen anti-kapitalistische slogans. Kameraad Afrah komt uit Engeland. Ze heeft gedaan wat nodig gedaan moest worden. Ze heeft liedjes geschreven, ze heeft een band bijeengebracht, ze zijn bezig opnames te maken.

“Luister,” zegt ze. En ze begint te zingen: ‘Puerta del Sol’, voor stem, strijkers en koor. Het heeft alles in zich om uit te groeien tot de hymne van de revolutie. Vandaag is het a cappella, live in Starbucks.

De dag was begonnen als ware het een normale zondag. Toen ik aankwam bij het rendez-vous punt voor de zuidelijk kolonne zag ik alleen wat ouderen in de schaduw zitten en een vrouw die haar hond uitliet. Ik was een beetje ongerust, ik keek naar de tijd. De mensen zullen zich tot niet hebben laten intimideren?

Niet dus. Opeens zijn ze er. Vanuit verschillende richtingen komen ze het plein op stromen. En het gaat maar door. Het einde is niet in zicht. Op geen enkel moment heb ik het volledige overzicht van onze kolonne gehad. Zelfs niet toen ik me bij de kameraden van Audiovisuales gevoegd had aan het hoofd van de mars.

Onze kolonne is slechts één van de zes die van alle kanten samenvloeien bij het parlement. De lange, brede boulevards van Madrid staan vol met mensen zo ver als ogen en camera’s kunnen reiken. En bij elk kruispunt komen er steeds meer mensen bij.

Vandaag marcheren we. Vandaag zijn we één. Vandaag wordt het enige legitieme gezag gevormd door de mensen in de straat. Er is geen enkele manier om deze menigte in te dammen, en er is ook niemand die het probeert. De enige politie aanwezigheid bestaat uit een paar gemeenteagenten op scooters die het verkeer nog een beetje proberen te regelen. Eén van de agenten laat zich interviewen. Het is volledig tegen de regels. Hij spreekt ook niet als politieman, maar als burger. En als burger hoort hij bij ons.

Op één van de rotondes fuseren we met de zuidwestelijke kolonne. De boulevards zijn te smal om te belopen. We passeren het hol van Audiovisuales waar onze mensen aan het coördineren zijn. Ik ga even langs voor een kop koffie.

Ik kom er Mehmet tegen. We kijken naar de beelden van wat er voor de deur gebeurt. Het rumoer van de schermen en van de straat begint zich te vermengen. We drinken onze koffie op, hij maakt zijn camera operationeel en we sluiten ons aaneen om samen een ??nieuwe Audovisual eenheid te vormen.

Terwijl we de menigte achterna lopen begin ik me te beseffen wat kritische massa eigenlijk betekent. Tot een bepaald punt kan je een demonstratie van een afstand gadeslaan. Maar als het groter groeit dan dat punt kan je je er alleen nog maar bij aansluiten. Al was het maar om te zien hoever de mensen kunnen komen. Al was het maar voor de muziek.

Er speelt een drumband. De vibratie is onweerstaanbaar. We lopen letterlijk te dansen door de straten als we het station van Atocha passeren en er nog altijd van alle kanten mensen toestromen om deel te nemen aan het feest. Ik ben blij om te zien dat er zoveel kinderen zijn, overal waar je kijkt. In kinderwagens, op de schouders, of gewoon los, aan het spelen. Hun ouders hebben ze niet alleen meegebracht omdat ze voor vandaag geen oppas konden vinden. Ze hebben hun kinderen meegebracht voor een hele speciale reden: dit is de dag dat hun toekomst begint. En ze willen dat ze het zich zullen herinneren.

Negatieve energie kan zeer sterk zijn. Je kan een hele boel mensen op de been brengen door ergens tegen te demonstreren. Maar als je het volk als geheel wilt mobiliseren, moet je positieve energie hebben, en veel ook. Je moet het goede voorbeeld geven.
Dat is precies wat Puerta del Sol heeft gedaan. Het heeft het goede voorbeeld gegeven, een voorbeeld van hoop. Het heeft bewezen dat een nieuwe wereld niet alleen mogelijk is, maar dat ie al bestaat.

We komen aan bij het parlement. Het is een grootschalige belegering. Aan de zuidkant vind je wat gras, wat bomen en wat schaduw. We gaan er zitten om te ontspannen en te genieten van het magische moment. Ik zie de zon door het gebladerte spelen. In de verte hoor ik muziek. Het is één van de mooiste stukken die ik ken. Een live orkest is bezig met een uitvoering van de beroemde slotakte van Beethovens Negende Symfonie.

Het is de kers op de taart. Ik droom weg op de klanken terwijl ik zachtjes de woorden van Schiller meezing, zijn Ode aan de Vreugde…

Freude Schöne Götterfunken,
Tochter aus Elysium,
Wir betreten feuertrunken,
Himmlische, Dein Heiligtum!

***

voor mijn complete verslag van de Spaanse Revolutie zie:

www.spaanserevolutie.wordpress.com