…Wij hebben net op het VRT-journaal interviews gezien met een vijftal personen die vandaag met zowat achtduizend anderen in Brussel betoogden. Zogezegd voor Vrijheid. Tegen de redelijke en menselijke, volgens de huidige wetenschap verantwoorde maatregelen genomen in de strijd tegen het virus, acties die onze regeringen vragen en opleggen.
Ik zag volwassen mensen voor de camera stellen, “Ik geloof dat niet, dat het virus gevaarlijker is dan de inentingen”…
Ik was aan de ene kant blij dat op de goede oude VRT nu eens dit staaltje van onvoorstelbaar Wantrouwen werd getoond en als dusdanig benoemd. Door de open en zoekende levenshouding die ik de mijne heb gemaakt sinds ik leerde schrijven en lezen in 1970, heb ik onze politiek en hedendaagse wetenschappen grondig leren kennen. Zonder zelf politicus re worden. Wel beslagen in een vijftal (humane) wetenschappen op universitair niveau. Ik heb bijzonder vaak sterke, soms scherpe kritieken mogen leveren op ideeën en beleid, in de vorm van persoonlijke gesprekken met verantwoordelijken zoals Minister Vandenbroucke, Koen Geens, ministers Peeters, Aelvoet, Eyskens, De Gucht en anderen, & verder in talrijke publicaties in gerespecteerde media, tijdens diverse soorten vergaderingen…. Ik heb deze werelden leren kennen en weet waar de echte zwakke kanten liggen, en waar de politici en bedrijven wel goed in zijn.
De betogers vielen wat mij betreft grandioos door de mand. Hun visies zijn illusies. Hun wantrouwen is onredelijk en overmatig emotioneel, irrationeel. In de zin ook juist van: niet steekhoudend, niet pertinent. De vertolkte verbanden zijn bij alle sprekers minstens deels uit de lucht gegrepen. Dit in sterk contrast met de waarheden opgebouwd door miljoenen geschoolde, ernstig werkende geleerden die samenwerken over de grenzen van vele landen, nu al vele generaties lang.
Net na afloop van het journaal, vonden wij bijgaand beeld op sociale media. Het geeft goed en grappig aan volgens welke gênante, jammerlijke, uiterst persoonlijke maar in logische zin en wetenschappelijke zin absurde, onhoudbare lijnen het denken van deze ongelukkigen geregeld gaat..
Ik kan de visie bijtreden dat veel van deze “protestanten” veel rustige aandacht, luisterend oor en bekwaam weerwerk in de redeneringen vandoen hebben. Ermee spotten zou averechts werken. Ook omdat vaak echte pijn aan de basis van de “meningen” in kwestie ligt.
Gezien de soms diep-persoonlijke problematieken die het ‘denken’ van deze brave mensen voedt, moeten we wel beseffen dat we er niet altijd in zullen slagen hun denken zindelijk te maken. Tenminste niet in uren, dagen of weken tijd… Trauma’s hebben vaak veel tijd & integere zorg nodig om te helen. Dit soort protest-houding is meer dan eens een soort misvorming in de wereld van taal en gedachten, te beschouwen als een uiting, een veruitwendiging, een soort gezwel, gevolg van een innerlijke pijn, van een wonde.
Ik zie hier een bevestiging van mijn decennia lange inzet voor meer zorg voor de mentale gezondheid in onze populatie. Ik heb mij van die taak persoonlijk gekweten, onder andere in dialoog met meer dan 3000 bellers bij de algemene hulplijn Tele-Onthaal tussen 1994 en 2002, als vriendelijk- geduldige bezoeker in psychiatrische eenheden en in bepaalde ouderlingentehuizen, als bezinningsbegeleider van scholieren en daarnaast als informeel adviseur van betrokken overheden en diensten, van de maatschappij en de intelligentsia als geheel, onder andere met behulp van tientallen opiniestukken en honderden brieven in De Standaard, Het Laatste Nieuws, Tertio en Knack.
De overheden oogsten momenteel helaas de turbulentie die een grote dosis irrationaliteit nu eenmaal meebrengt, gebrek aan gezonde gedachten die stammen uit een populatie met vrij veel gekwetsten en ‘geestelijk behoeftige mensen’. Ik zie hier ook het resultaat van driekwart eeuw lang focussen op geheel andere doelstellingen. Die op zich wel behartenswaardig zijn geweest. Zoals de economie, de tewerkstelling, het materiële comfort en de materiële rijkdom, die men pogend steeds maar wilde verhogen, en de technologie versterken. De mensen met mentale pijn en verwarring werden echter te vaak “achtergelaten” . Experten in de kwestie zoals Dirk De Wachter gebruiken hiervoor zoals bekend de metafoor van het schip, de speedboat van de samenleving, waar meer en meer mensen overboord vallen, en achterop raken in reddingssloepjes. Deze lieden halen nu de main stream in, en worden een onverwacht blok aan het been in de strijd op leven en dood met deze microbe. Het gaat om een gesprekspartner die lastig blijkt, want diep verworteld in vooroordelen, gedeeltelijk terecht wantrouwen en bijhorend troebel oordeel en massief onbegrip.
Zo krijg je helaas mensen die zich afkeren van de cultuur, de beschaving en de mensheid, en die voor de camera zaken durven stellen als: “Als ik eraan doodga, beschouw ik dit als een eerbetoon, een onderwerping aan een betere kracht, [een veronachtzaamde autoriteit die mijn respect verdient, meer dan de overheid en de wetenschap]: de Natuur.
De betreffende beweging, deze maatschappelijke situatie is voor een grote, vasthoudende zoeker van waarheid en echte vooruitgang bijzonder droevig. Het is pijnlijk ook, de invloed van internet, dat in de beginjaren door sommigen grappend als een Doos van Pandora werd betiteld, te zien woekeren. Ik ken de onleefbare situatie in tirannieke, paranoïde regimes als historicus goed. Het is jammerlijk, deze aanvallen op onze democratie en ons universum van vrij denken en spreken mee te moeten maken, op ons redelijke en vrije universum dat ook juist zo mooi werd opgebouwd door middel van het offer van het leven van duizenden soldaten en officieren, heroverd op het totalitaire, gruwelijk harde en wrede Nazi-regime en het op afstand houden en op de knieën dwingen van het eveneens de gedachten dwingende sovjetregime.
