Jan De Nul houdt van het grove werk, zowel met zijn baggermachines als met zijn grote mond. Als baggeraar uit de kleine gemeente Hofstade nabij Aalst heeft hij wereldfaam verworven. Zijn bedrijf, nog altijd een familiezaak, was en is actief in zowat alle windstreken op aarde. Dankzij de vakbekwaamheid van zijn personeel dat het slib uit het water haalt. Bedrijfsleiders zelf maken uiteraard hun handen niet vuil. Althans in de letterlijke betekenis.

Recentelijk veroorzaakte De Nul met zijn grote mond heel wat deining met enkele kloeke uitspraken. Mensen hebben geen goesting meer om te werken, stelde hij. Omdat het zonder ook kan dankzij de gulheid van de overheid. Zijn remedie: “Er zijn 6,1 miljoen mensen die de leeftijd hebben waarop ze zouden moeten werken. Doe ze werken! Bouw de overheid af!”

De Nul zijn grootspraak schoot bij talloze ‘luiwannessen’ in het verkeerde keelgat. Dat blijkt uit de vele reacties, ook op deze site. Wellicht legde De Nul deze kritiek hovaardig naast zich neer met een opmerking in de trant van: ‘Alleen luiaards kunnen de godganse dag achter het scherm zitten en zulke onzin bedenken.’

BEDROG

Zo’n houding als ‘wie doet mij wat?’ is evenwel onhoudbaar. De cijfers die socioloog Kris Hertogen in zijn blog citeert, spreken boekdelen. De cijfers die De Nul had aangedragen om zijn mening te bewijzen, zijn ‘puur bedrog en slaan nergens op’, aldus Hertogen.

Zijn collega-socioloog Dirk Jacobs (ULB) merkte elders op: “Ik stoor me aan de suggestie dat veel mensen werkonwillig zijn en leven op de kap van de werkenden. Het is pijnlijk een onderscheid te maken tussen de werkende en de luie mensen. Dat is een te simpel, te binair beeld. Voor een topman van een bedrijf dat met veel buitenlanders werkt en de fiscale vluchtwegen graag gebruikt, komt de speech (van De Nul) misplaatst over.”

FISCALE VLUCHTWEG?

Op 16 april 2003 verleende het Hof van Beroep in Gent de zaakvoerders Jan en Dirk De Nul opschorting van straf. De advocaten hadden de vrijspraak gevraagd, maar dat was niet mogelijk. In eerste aanleg waren de De Nuls in het gerechtelijk resort Dendermonde nochtans tot drie jaar cel veroordeeld. Het betrof een zaak van corruptie en belastingontduiking. De Dendermondse rechter had een ijzersterk dossier. Een belastingsinspecteur was omgekocht. In ruil voor grote bedragen en andere cadeaus had die inspecteur de ogen gesloten bij zijn controles van de bedrijfsboekhouding.

De feiten waren bewezen. Vrijspraak in beroep voor de gebroeders De Nul kon bijgevolg niet. Ook de medeplichtige belastingsinspecteur werd in eerste aanleg zwaar veroordeeld. Maar hij ging niet in beroep zodat het Dendermondse vonnis werd uitgevoerd.

GRAAICULTUUR

Het is natuurlijk niet de allereerste keer dat je in ondernemerskringen zulke gespierde taal als die van De Nul kunt horen. Het is er gewoon bon ton te beweren dat de overheid het manna kwistig uitstrooit zodat de bereidheid om te werken tot onder het nulpunt is gedaald. Jo Libeer, gedelegeerd bestuurder van Voka dat ondernemers, CEO’s van in Vlaanderen gevestigde buitenlan1dse bedrijven en andere neringdoeners verenigt, had het vorig jaar over ‘de democratisering van de graaicultuur’. En: “Na het casinokapitalisme is het casinoproletariaat geboren”.

Leuk gevonden, maar wie geeft het grote voorbeeld?     

Ondernemers spreken met een gespleten tong. Want wie zijn de belangrijkste klanten van baggeraar De Nul? De overheden, zoals hier te lande als elders in de wereld. Jawel.