De Organisatie van Amerikaanse Staten of OAS is een internationale organisatie die bestaat uit 35 onafhankelijke staten op het Amerikaanse continent. Ze is in 1948 opgericht in de Colombiaanse hoofdstad Bogotá en heeft haar hoofdzetel in Washington D.C. Gedurende de laatste vijf jaar was de Uruguayaanse Luis Almagro secretaris-generaal. De Organisatie streeft naar niet-gewelddadige geschillenbeslechting, armoedebestrijding en het oplossen van economische of politieke problemen waar lidstaten bij betrokken zijn.
Almagro herverkozen
Wie is die politicus?
We leggen ons oor te luisteren bij José Alberto ‘Pepe’ Mujica. Hij wordt vandaag alom erkend als een integer man tijdens en na zijn ambt van president in Uruguay. Nog tijdens zijn mandaat steunde hij de kandidatuur van zijn landgenoot Luis Almagro voor secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS). Eens aan de macht viel Almagro geleidelijk aan in de greep van de Verenigde Staten. In september 2018 keurde Pepe Mujica ontsteld de verklaringen en het oneerlijk gedrag van zijn voormalige discipel af. Hij verwierp categoriek de suggesties voor een militaire interventie tegen Venezuela. ‘Een interventie is geen onderhandelende oplossing (…) Venezuela heeft nood aan interne vrede, dit wil zeggen samenhorigheid op de eerste plaats en daar moeten we voor ijveren.’ Voor Mujica betekende de houding van Almagro ontrouw tegenover de volkeren van de regio en al diegenen die zijn kandidatuur gesteund hadden. ‘Ik kan uw stilzwijgen over Haïti, Guatemala en Asunción niet begrijpen, terwijl je tegelijkertijd brieven schrijft als antwoord op Venezuela.’ (…) ‘Dit is dezelfde houding van het conflict Verenigde Staten-Cuba.’ (…) ‘We weten allemaal dat Venezuela de oliereserve is voor de volgende 300 jaar. Daar ligt zijn rijkdom en zijn ongeluk, want de Verenigde Staten zijn verslaafd aan petroleum en hun belangen drukken ze door. (…) Ik betreur het dat de feiten mij herhaaldelijk aantonen dat ik verkeerd was. Ik betreur de weg die je bent ingeslagen en ik weet dat die onomkeerbaar is, daarom zeg ik nu formeel adieu en neem ik hierbij afscheid.’
Wat is ‘links?’
In een Vlaamse krant las ik een aantal weken geleden het volgende: ‘Ook al draagt hij (Luis Almagro red.) de linkse filosofie hoog in het vaandel (…) Toch draait hij er zijn hand niet voor om openlijk de linkse regimes van Cuba, Venezuela en Nicaragua dictaturen te noemen.’
Wat is ‘links?’ Vandaag hoor ik hier in België en Nederland bij leden van de toenmalige solidariteitsorganisaties en gewezen sympathisanten van de prille sandinistische regering (die einde jaren ’70 startte) tot en met toenmalige volksvertegenwoordigers in de Belgische Kamer en Senaat, en niet in het minst van de ‘Movimiento Sandinista Renovador’ in Nicaragua (de linkse Sandinisten), dat ze allemaal de huidige regering van Daniel Ortega de rug toekeren omdat hij zich verkocht heeft aan de… jawel, neoliberale machten in zijn land. Maar Nicaragua blijft maar doodleuk genoemd worden in het rijtje van ‘linkse regeringen’ in Latijns-Amerika. Waarom? Het enige waardoor Nicaragua nog in het gewraakte rijtje van Almagro past – en wat hoe dan ook de regering van het Centraal-Amerikaanse land siert – is dat ze niet langer als vazal van de Verenigde Staten wilt opdraaien. Maar dat is tegenwoordig genoeg om het bestuur ‘links’ te noemen.
Ondertussen werd bekend gemaakt (20 maart 2020) dat de kandidatuur van Luis Almagro gepromoot werd door de VS, Brazilië en Colombia en door drieëntwintig op de vierendertig leden opnieuw voor vijf jaar verkozen werd. Er waren nog twee kandidaten, de Peruviaan Hugo de Zela en de Ecuadoriaanse María Fernanda Espinosa. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo pleitte tijdens een toespraak in de OAS voor de kandidatuur van Luis Almagro. Daarna vergaderde hij in Jamaica met de ministers van Buitenlandse Zaken van de Caribische eilanden om hen onder druk te zetten. We weten wat dat betekent voor kleine eilandstaten: ‘de Amerikaanse wortel en de stok.’ En bovendien drong het Witte Huis openlijk bij Hugo de Zela (ambassadeur van Peru in de VS) aan om zijn kandidatuur in te trekken en geen stemmen af te pakken van Luis Almagro.
Geen president, dan maar ambassadeur
We herinneren ons nog dat de VS er alles aan doet om de regering van Venezuela ten val te brengen. Ze schudden zelfs een tweede president uit hun mouw naast de legitieme Nicolás Maduro. Die oppositieleider Juan Guaidó geniet niet alleen de volle steun van de VS, maar zoals gewoonlijk in hun zog ook die van de meeste landen van de Europese Unie. Het feit dat Donald Trump de echtgenote van Guaidó in het Witte Huis met alle honneurs van dien als first lady van Venezuela ontving werd door velen als een van zijn vele clownstreken onthaald. In elk geval die door de VS bewandelde weg lijkt op een mislukking temeer uit te lopen.
Moe van de politieke en diplomatieke pesterijen besloot president Nicolás Maduro op 26 april 2017 om over twee jaar uit de OAS te stappen. De reden die hij aangaf: de OAS schendt zelf artikel 1 van de Carta Magna. Dat artikel stelt de niet-interventie in aangelegenheden ‘van de interne rechtsmacht van de lidstaten’ voorop. En wat blijkt nu? Nog vóór de datum (26 april 2020) waarop de uitreding moest plaats vinden, erkent de Organisatie van Amerikaanse Staten, onder leiding van nieuw verkozen Luis Almagro, op 10 april dit jaar Juan Guaidó als ambassadeur van Venezuela in haar schoot. Venezuela is door een presidentiële beslissing uit de OAS gestapt, maar virtueel, of hoe moet je dat noemen, wordt het land door een mislukte fake president vertegenwoordigt.
Inmiddels meldde Jorge Arreaza, Venezolaanse minster van Buitenlandse Zaken: ‘Gisteren (22 april, red.) verwierpen in de Veiligheidsraad van de VN de onafhankelijke lidstaten, die geloven in het Internationaal Recht, de dreigingen om geweld te gebruiken, valse beschuldigingen en agressie tegen de soevereiniteit van Venezuela in volle Covid-19 pandemie.’
