Half augustus kwam een nieuwe president aan de macht in het Caraïbische eiland. Het werd de economist Luis Abinader, 53 jaar oud. De VS waren er als de kippen bij om de man te gaan feliciteren in de gedaante van Mike Pompeo, minister van Buitenlandse Zaken in het gezelschap van zijn Ondersecretaris voor Zaken van het Halfrond, Michael Kosak.
De Dominicaanse socialistische schrijver en politicus Narciso Isa Conde legt uit welke agenda de VS erop nahielden met dit bezoek.
Volgens hem heeft het veel te maken met het geopolitieke belang dat de Amerikaanse supermacht aan dit met Haïti gedeelde eiland heeft gegeven, nadat Cuba erin slaagde onder de Amerikaanse macht en invloed uit te komen. Die Cubaanse historische prestatie in het Caraïbische gebied was een ernstige opdoffer voor de overheersing vanuit het noorden. Het gebied is immers niets minder dan een belangrijke scharnier tussen de Stille en de Atlantische Oceaan. Bovendien ligt het gebied in de nabijheid van twee landen die zich ook al emancipeerden als kolonie van de VS, met name Venezuela en Nicaragua.
Het eiland omvat Haïti en de Dominicaanse Republiek, twee naties die slachtoffer werden van herhaalde imperialistische invasies. De meest recente poging van de Dominicaanse bevolking om een soeverein land te worden gebeurde in 1965 om in het voetspoor van Cuba hun eigen weg te gaan. Dat was het gevolg van een volksdemocratische revolutie van dat jaar, geleid door kolonel Francisco Caamaño. Maar de VS staken er een stokje voor. 42 duizend mariniers landden aan de Dominicaanse kusten om het proces in de kiem te smoren.
‘Sindsdien zijn we er niet meer in geslaagd om zulke krachtige ketens te verbreken. Telkens wanneer er veranderingen in de lucht hangen buiten de controle van de VS om, worden de boeien aangehaald. Het imperium aarzelt niet om zijn recepten op te leggen, niet zelden verpakt in cadeaupapier en versierd met mooie zinnen. Wanneer een formule versleten geraakt, ontwerpen ze een nieuwe die de vorige vervangt. Dat is gebeurd. Dat is wat nu nog gebeurt. Want om de continuïteit te verzekeren hebben ze de in der tijd Super-CIA-agent, die vandaag optreedt als minister van Buitenlandse Zaken, naar ons gestuurd.’
Het aantreden van een nieuwe president op het eiland komt de VS goed gelegen. Ze kunnen zich enten op een interne golf van volksprotest tegen de corruptie en de straffeloosheid van het beleid van de Dominicaanse Bevrijdingspartij-PLD na gedurende zestien jaar overheids- en staatscontrole te hebben uitgeoefend. Maar wel met de steun van het Noorden.
De VS konden dit niet langer aanhouden zonder grote risico’s voor de stabiliteit van hun overheersingssysteem. Daarom bereidden Washington en de Dominicaanse oppositiekrachten – onder Amerikaanse voogdij – maandenlang de vervanging van de macht voor. Pompeo moest het orkest dirigeren met verschillende ondersteuningen, waaronder de Organisatie van Amerikaanse Staten.
Ter gelegenheid van de aanstelling van de nieuwe president kwam Pompeo op de proppen om deze eerste fase van de herschikking van hun kolonialistische interventie te voltooien en om fundamentele aspecten van het Amerikaanse beleid in Latijns-Amerika te verstevigen.
De Pompeo-bijeenkomsten
Twee interviews en twee gasten uit de regio staan symbool voor de op gang zijnde herkolonisering in een vernieuwd jasje.
Vooreerst was er zijn afscheidsontmoeting met de verslagen ex-president Danilo Medina, die zozeer in diskrediet geraakte dat hij, samen met zijn belangrijkste medewerkers, mogelijk onderwerp van een rechtszaak wordt. Het was – zoals te verwachten – een bijeenkomst vol hypocrisie en veinzerij, waarin Pompeo afsloot met hem lof toe te zwaaien als bondgenoot in de strijd voor de democratie.
Daarnaast het interview met de nieuwe president, Luis Abinader, bestemd om de nieuwe alliantie te bezegelen om ‘democratie, transparantie en veiligheid te bevorderen’ op het continent. Aan die holle terminologie die het Pentagon, de CIA, Buitenlandse Zaken en hun Organisatie van Amerikaanse Staten hanteren zijn we gewoon geworden.
Want veiligheid? Jawel, veiligheid op het Latijns-Amerikaanse continent maar dan gezien als een afweersysteem tegen eender welke poging tot onafhankelijkheid of initiatief dat mikt op soevereiniteit en verwerping van het neoliberalisme door eender welk Latijns-Amerikaanse staat. Dat veiligheidssysteem omvat tevens orders om de betrekkingen met China te beperken en zich verder te distantiëren van Cuba.
Maar uiteraard kon het allerbelangrijkste punt van de agenda niet ontbreken: alvorens de gloednieuwe Dominicaanse regering, haar minister van Buitenlandse Zaken en haar president die vergadering met Pompeo in het Nationale Paleis in Santo Domingo verlieten, zouden ze hoe dan ook tot over de oren formeel gecompromitteerd zijn tot de uitvoering van het akkoord dat bereikt werd tussen de ‘Groep van Lima,’ de Europese Unie en de Verenigde Staten.
Deze overeenkomst bezegelt het besluit om gezamenlijk te strijden voor een ‘overgang van Venezuela naar de democratie’, gebruik makend van de maffiose en kolonialistische optie onder leiding van Juan Guaidó, die zich onwettig als interim-president van Venezuela laat doorgaan. Daarbij wordt het Inter-Amerikaans Verdrag voor Wederzijdse Assistentie – TIAR opgeroepen als een nuttig instrument om alle inspanningen van het Bolivariaanse proces ongedaan te maken: namelijk de zelfbeschikking van het Venezolaanse volk tegenover de Amerikaanse overheersing.
Indien we het gehalte van deze bijeenkomst op het Nationaal Paleis van Santo Domingo zouden willen inschatten op basis van de weinige aanwezigen dan is de balans vlug opgemaakt. Kwam onder meer over de brug president Jovenel Moises uit Haïti, de staat die met de Dominicaanse Republiek hetzelfde eiland deelt en al decennia lang verpletterd ligt onder de knie van de VS. Ook nog de vertegenwoordiger van de onwettig verkozen president Juan Orlando Hernández uit Honduras, het Centraal-Amerikaans landje waar een van de machtigste Amerikaanse militaire basissen gestationeerd ligt.
Narciso Isa Conde besluit zijn verhaal:
‘Het einde van het bezoek van Pompeo greep ironisch genoeg plaats op de 157e verjaardag van de oorlog om onze Republiek te recupereren tegen de annexatie door Spanje. En het resultaat? Tot nog toe leeft ons land onder de interventie van de VS. Maar na het akkoord met Pompeo voegt de nieuwe president en de Regering voor Verandering aan ons land de status van interveniërend land toe. Onvergeeflijke beslissing.’
