Een deel van Vlaanderen roept om onafhankelijk. Een ander deel wil verder met België. Het deel dat roept om onafhankelijk roept met luide stem, beweert dat ze de Franstalige onderdrukking beu zijn.  Er wordt geroepen naar een economisch en juridisch onafhankelijk Vlaanderen door partijen die de Vlaamse onafhankelijkheid propageren. Er wordt op de eigen identiteit van de Vlaming gedrukt. Vlaanderen dat  van oudsher al ontelbare keren onder de voet gelopen is, voelt wel wat voor die eigen identiteit. We zijn trots op onze cultuur en terecht. Het gaat economisch goed met Vlaanderen. Het is een van de weinige regio’s in Europa die geen immense verliezen draait. Onze ligging aan de zee en de doorvoerhaven naar de rest van Europa zijn een van onze sterke troeven.  Ook innovatief staan we sterk. Nieuwe technologieën trekken we aan en ontwikkelen we. Vlaanderen heeft heel wat te bieden. Daar zijn we allemaal zeker van.
Vanwaar komt dan plots die roep om onafhankelijk van België verder te gaan? Er was destijds een Franstalige elite in België die het voor het zeggen had. Dat idee zit nog steeds ingebakken in onze genen. Er waren vorige eeuw onlusten om universiteiten in het Nederlands te laten lesgeven. Die strijd hebben we gewonnen. Leuven is Vlaams. Het leger was ooit door Franstalige officieren gedomineerd. Nu is de generale staf grotendeels Vlaams. Ook die strijd is gewonnen. Op federaal niveau is het aantal Nederlandstalige topfuncties een veelvoud van de Franstalige. Nu is het evenwicht zelfs niet van toepassing maar domineren de Vlamingen de top in België. Toch blijven sommige partijen roepen dat het de Franstaligen zijn die de plak zwaaien.  Waarom doen ze dat? Wat kan Vlaanderen nog meer winnen aan eigen identiteit? Ons onderwijssysteem is een van de betere in de wereld. Ons Lezen, schrijven en wiskunde staan in de wereld heel hoog aangeschreven.  De meeste Vlamingen spreken verschillende talen. Nederlands, Engels zijn  gangbare talen geworden op alle niveaus van de samenleving. Waar ooit het Frans heerste is nu een  plaats voor twee a drietaligheid. Nergens ter wereld is dat zo. En toch blijven sommigen roepen om een onafhankelijk Vlaanderen. Terwijl Europa de deuren openzet en zoveel mogelijk volkeren wil betrekken in het beleid.
Wie zijn die roepers dan? Welke belangen hebben ze om niet de rijkdom van ons landsdeel te propageren en ons onze sterke troeven te laten uitspelen? Er is een werkgeversorganisatie die VOKA  noemt. Een van de politieke leiders van die separatistische  partijen beweerde ooit eens voor die werkgeversorganisatie te werken. Het is hun belang dat België wordt gesplitst. Omdat Vlaanderen een rijke regio is zouden de leden van die organisatie minder belastingen moeten betalen. Financiële responslabiliteit is hét woord dat ze in gedachten hebben. Eerst het iets minder aantrekkelijke Wallonië afstoten en dan de Vlaming met de pet die in loonverband werkt  responsabel maken. Met andere woorden de sociale zekerheid, een recht waar doden voor gevallen zijn, afbouwen. Daar draait het om.
Die werkgeversorganisatie heeft een belangrijk wapen. De trots van de onderdrukte Vlaming gebruiken om hun doel te bereiken. De Vlaming in de straat wijsmaken dat het de Walen zijn die hen nog steeds domineren. Hun eigen verborgen agenda houden ze ver buiten bereik van de media. Het is bijzonder jammer dat veel Vlamingen dat ballonnetje niet doorprikken. Het is immers makkelijk om de Waal, die ze eigenlijk niet kennen en als vijand leren aanzien hebben, te beschuldigen van onterechte belastingen en culturele moord. Het is makkelijker om de vrouw met de hoofddoek en jongeren in Brussel te stigmatiseren en hen te beschuldigen van roof van sociale zekerheid dan het complexe belastingsysteem te hekelen waarbij de rijken graag nog rijker zouden worden.
De uitgekiende strategie van die partijen om haat en wantrouwen te zaaien bij anderstaligen en andersgelovigen, laat menig Vlaming blind voor het gevaar van de kapitalen die niet van Vlaanderen naar Wallonië maar van de middenklasse naar de kapitaalkrachtigen vloeien.
Het is duidelijk wie de echte vijand is. De onwetendheid en blind vertrouwen in ‘onze’ leiders die ons graag een rad voor de ogen draaien.

Ik.