Ik ben het zat om te lezen dat Israël zijn genocidale moordpartijen in Gaza rechtvaardigt als zelfverdediging.

Ik ben het zat om in de commerciële media met geen woord te lezen over de genocidale moordpartijen van Israël op de Westelijke Jordaanoever, terwijl ik daar dagelijks over lees in onafhankelijke media.

Ik ben het zat om in de mainstream media met geen woord te lezen over het plan van de zionisten om een Eretz Israël, een Groot-Israël, te stichten dat nooit heeft bestaan.

Ik ben het zat om te lezen over zionistische kolonisten in de Bezette Gebieden zonder dat er ook maar met een woord wordt gerept over het feit dat het allemaal criminelen zijn.

Ik ben het zat om te horen dat Hamas een “terroristische organisatie” is, idem dito Hezbollah, terwijl het niets meer of minder is dan een bevrijdingsfront.

Ik ben het zat om te lezen dat Hamas gijzelaars martelt en hoe er leugens worden verteld over de mishandeling van degenen die Hamas heeft vrijgelaten.

Ik ben het zat dat er in de westerse media geen foto’s te zien zijn van de getekende, uitgehongerde Palestijnse gijzelaars die Israël uit zijn gevangenissen vrijlaat in ruil voor fatsoenlijk behandelde Israëlische gijzelaars.

Ik ben het zat dat de westerse media zwijgen, terwijl het Israëlische leger honderden journalisten opjaagt

Ik ben het zat dat de Verenigde Staten zwijgen – zowel de regering als de pers – terwijl Israëlische kolonisten en bezettingstroepen VS-burgers met een Palestijnse achtergrond neerschieten.

Ik ben het zat dat de westerse media zwijgen, terwijl het Israëlische leger honderden niet-westerse journalisten die vanuit Gaza verslag uitbrengen, opjaagt, achtervolgt en vermoordt.

Ik ben het zat dat The New York Times voortdurend herhaalt: “Het ministerie van Volksgezondheid in Gaza maakt geen onderscheid tussen burgers en strijders.”

Ik ben het zat om te lezen dat het leger van de zionisten zijn eigen oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid zal onderzoeken.

Ik ben het zat dat mensen als Sheryl Sandberg nog steeds doen alsof het beruchte artikel in The New York Times van 7 oktober 2023, waarin Hamas seksuele misdaden zou hebben gepleegd, niet volledig is ontmaskerd als systematische Israëlische propaganda.

Ik ben trouwens ook ziek van het zien van de naam van Jeffrey Gettleman in Times, alsof deze persoon zichzelf en zijn door zionisten gecontroleerde krant niet definitief in diskrediet heeft gebracht, toen hij in december 2023 in zijn “reportage” Screams Without Words de verzinsels van Israël reproduceerde.

Ik ben het zat om te lezen dat het bombarderen van Jemen gerechtvaardigd is

Ik ben het zat om te horen dat antisemitisme welig tiert in de Verenigde Staten, omdat het “antisemitisch” is om je te verzetten tegen het criminele gedrag van een natie. Ik ben het ook zat om overal te horen dat ik antisemitisch ben volgens deze belachelijke definitie.

Ik ben het zat om te lezen dat het bombarderen van Jemen gerechtvaardigd is, terwijl de Houthi’s en de Zuid-Afrikanen, zij alleen, handelen in overeenstemming met het internationaal recht wanneer zij de zionistische terreurstaat voor de rechter en op zee aanvallen.

Ik ben het zat om te horen dat de jihadistische moordenaar die vorig jaar de macht greep in Damascus acceptabel is, omdat hij een pak draagt wanneer dat moet, en omdat hij niet Bashar al-Assad heet.

Ik ben het zat dat het woord ‘niet-geprovoceerd’ voortdurend wordt gebruikt wanneer westerse media de Russische militaire interventie in Oekraïne beschrijven.

Ik ben het zat om te horen dat het streven van Moskou om Oekraïne te denazificeren geen legitimiteit heeft, omdat er geen nazi’s in Oekraïne zouden zijn.

Ik ben het zat om Amerikaanse en Europese functionarissen met gespeelde ernst te horen zeggen dat Rusland van plan is heel West-Europa binnen te vallen.

Ik ben het zat om te lezen dat China “aanspraak maakt op Taiwan”, alsof het eiland historisch gezien geen Chinees grondgebied is. En ik ben het zat om te horen dat China op elk moment Taiwan, zijn eigen grondgebied, zou kunnen “binnenvallen”.

Ik ben het zat om te zien hoe onwetenden (ignorami?) als Pam Bondi, Kash Patel en Kristi Noem – de Amerikaanse minister van Justitie, de directeur van de FBI en de minister van Binnenlandse Zaken – zich gedragen alsof ze serieuze mensen zijn, die terecht zijn benoemd in enkele van de hoogste ambten van Amerika.

Onze misselijkheid is het begin van ons verzet

Helaas, lezers, er is zoveel om ziek van te worden in de wereld, door de schuld van degenen die beweren de westerse helft ervan te leiden. Ik heb niet de tijd en mijn gewaardeerde redacteuren zouden me niet de ruimte geven om een volledige lijst te presenteren.

Maar we moeten onze misselijkheid benoemen, alles vastleggen – onze pijn, onze uitputting, onze gedeelde afkeer, onze eindeloze miserie, terwijl we ons door het leven worstelen. Laten we elkaar eraan herinneren wanneer de gelegenheid zich voordoet, want onze misselijkheid is het begin van ons verzet. En ons verzet is, in het beste geval, het begin van actie.

Als ik in een korte zin zou moeten omschrijven wat de last is van het leven in het derde decennium van de 21e eeuw, zou ik zeggen dat die voortkomt uit de kloof die degenen die de westerse wereld besturen hebben gecreëerd tussen ons en de realiteit.

Denk aan de punten op mijn (zeer onvolledige) lijst van kwalen. Elk ervan is een pijnlijke herinnering aan het feit dat wij in het Westen onze houvast en zelfs onze menselijkheid en ons verstand hebben verloren – elk ervan is een uitdrukking van de vervreemding die ons is opgelegd.

Dit ding dat we de realiteit noemen, is vol lijden, zoals de boeddhisten ons er steeds aan herinneren wanneer we hen ernaar vragen, en we spreken er altijd in deze termen over. “Word eens realistisch!”, zeggen we tegen elkaar. Alsof dit een bittere taak is die we liever zouden vermijden. Maar beseffen we niet dat, wanneer de realiteit ons wordt ontnomen, alles wat moeilijk is evenzeer moet worden beleefd?

Pas wanneer imperia ten einde komen, komen samenlevingen terecht in ‘een Alice in Wonderland-sfeer’

Politici aan beide zijden van de internationale tijdzone, in het Westen en het Oosten, zijn niet vreemd aan leugens en misleiding. Er zijn geen engelen op hoge posities in de wereld zoals wij die hebben gecreëerd, geen filosoofkoningen (wat, zo begin ik met tegenzin te denken, misschien wel onze beste uitweg is uit de chaos van onze tijd).

Maar als ik de geschiedenis goed begrijp, is het pas wanneer imperia ten einde komen dat samenlevingen terechtkomen in wat Hannah Arendt “een Alice in Wonderland-sfeer” noemde.

Het ergste aan leven op deze afstand van de realiteit — of misschien wel het beste — is het besef, al is het alleen maar onderhuids, dat we zo niet kunnen blijven doorgaan. Het VS-imperium, de auteur van al onze ijle illusies, kan niet eindeloos blijven doen alsof Israël onschuldig is, alsof de Russen zijn wie zij zeggen dat ze zijn, alsof de Chinezen kwaadaardige bedoelingen hebben, en al het andere.

Dat is niet alleen onmogelijk om voor te stellen: het is per definitie onmogelijk, simpelweg. Het is onmogelijk volgens de wetten van de geschiedenis.

Ik kom nu bij de ware last van al onze kwalen. Onze Sandbergs en Zelenskys en Gettlemans en von der Leyens: dit zijn enkele van de clowns die onze tijd bevolken. Zij zijn wat D.H. Lawrence “T.I.P.’s” noemde, tijdelijk imponerende personen. Maar zij dienen ons eraan te herinneren dat we, om weer in een betere wereld te kunnen leven, die zelf moeten creëren.

x

Patrick Lawrence, jarenlang buitenlandcorrespondent, voornamelijk voor de International Herald Tribune, is mediacriticus, essayist, auteur en docent. Zijn nieuwste boek, Journalists and Their Shadows, is nu verkrijgbaar bij Clarity Press.

Dit is een verkorte vertaling van een artikel dat verscheen op Consortium News. De vertaling is van Gaston Van Dyck.