“De PS zit duidelijk verveeld met de Brusselse MR-Schepen die weigert een huwelijk te voltrekken zonder handdruk en reageert kort van stof. De Brusselse moslims vormen een belangrijk stemmenreservoir voor de partij” schrijft Eveline Vergauwen in De Standaard van vrijdag 16 december 2016.
We lezen en horen dit beeld inderdaad regelmatig in de publieke opinie. Bij de Franstalige liberalen als grootste concurrent van de Parti Socialiste in Franstalig België. Maar als Nederlandstalige Brusselaar natuurlijk ook vanuit conservatief Vlaanderen en de N-VA wanneer ze gebruik maken van het handige vijandsbeeld van de afwezige PS aan de overkant van de taalgrens.
Als het in een simplistische voorstelling waar zou zijn dat de Brusselse PS een gemakkelijke prooi ziet in de allochtone gemeenschappen in onze stad, dan geldt evenzeer dat wie onvoldoende aansluiting zoekt bij de nieuwe gemeenschappen in onze stad een grote verantwoordelijkheid draagt bij een dualisering van de publieke opinie. De ontwikkeling van de publieke opinie in al haar diverse vormen vraagt, naast duidelijke uitgangspunten over de gemeenschappelijke basiswaarden voor onze samenleving, inderdaad een voldoende betrokkenheid die een versterking van de interne dynamieken bij elke gemeenschap en groep beoogt. Wie in deze context strategisch enkel het beeld van een retrograde PS gebruikt, stelt zich open voor vragen bij het eigen engagement en bij de representativiteit van de eigen doelgroepenwerking.
Onze samenleving kreunt inderdaad onder een appèl aan de eigen identiteit die op een onversneden manier dient beleden. Wie openheid niet beperkt tot een exogene vorm van sympathie voor het andere, maar ook de empowerment van elke maatschappelijke visie of levensbeschouwelijk engagement wil versterken, wordt te vaak, te gemakkelijk als een soort van collaborateur weggezet. Wellicht zitten we dan nog in het homogene wereldbeeld in Vlaanderen van de jaren zeventig van de vorige eeuw toen de hegemonie van de Roomse kerk geacht werd alle onderstromen mee te nemen in haar eigenste kwalitatieve dynamieken.
Van een liberale, sociaal-democratische, groene of “niet-traditionele” politieke familie mag je vandaag toch meer verwachten.
