Dinsdag 17 augustus publiceerde kapitein Paul Watson van de Sea Shepherd Conservation Society (SSCS) een meesterlijke repliek op de aantijgingen van racisme gemaakt door Dougal McNeill in diens artikel “Racist undercurrents taint whaling rhetoric“.

Op vrijdag 20 augustus publiceert de SSCS over haar partnerschap met de Brigitte Bardot Foundation (BBF) in de strijd tegen de barbaarse en massale slachting van grienden door inwoners van de Faeröer.

Ik heb altijd sympathie gehad voor de SSCS en het werk dat ze doen. In januari nam ik nog deel aan een actie georganiseerd door de SSCS, voor de Japanse ambassade in Brussel, tegen de walvisvaart en in protest tegen het tot zinken brengen van de Ady Gil door een Japanse walvisvaarder.

Echter, de jarenlange alliantie met de BBF en la Bardot zelf, iets wat ik maar recentelijk ontdekte, is iets wat ik niet begrijp en al helemaal niet in de context van Paul Watson’s repliek.

De bedpartners

Watson en de SSCS

In zijn reactie op het stuk door McNeill schrijft Paul Watson als deel van zijn repliek op banden met senator Bob Brown voor de groenen in Australië, die door McNeill wordt beschuldigt van racistische retoriek, dat deze zich, bij zijn weten, nooit heeft bezondigd aan commentaren die men anti-immigrant kan noemen. Kapitein Watson, daarentegen, deed dat zelf wel in 2006.

Maar een mening over migratie maakt van hem geen racist. Bevolkingsdruk lokaal en wereldwijd, zeker met de wijze waarop er nu geproduceerd en geconsumeerd wordt, is een factor in de heersende ecologische problematieken, zoals hij in 2006 poneerde.

Om, in een aan de gang zijnde discussie omtrent illegale migratie, echter, een migratiestop te propageren, zoals Watson doet, omdat het bevolkingsaantal van de VS dan kan stagneren, elke nieuwe Amerikaan het verbruik van de globale grondstoffen doet stijgen en Amerika verantwoordelijk is voor 25% van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen, als een stap in de goede richting naar een oplossing, lijkt me ietwat simpel.

Men zou eerder denken aan herverdeling van de rijkdom, mensen sensibiliseren anders aan te kijken tegen grondstoffen, natuur, energie, productie, productieprocessen en consumptie, erkenning van de historische schuld van het Noorden tegenover het Zuiden en zorgen voor een betrouwbaar sociaal zekerheidsstelsel, wereldwijd. Eerder dan aan het verhinderen van migratie.

Verder schrijft hij in zijn repliek op McNeill dat het onmogelijk is voor de SSCS om een nationalistisch thema te hanteren in haar strijd tegen de walvisvaart omdat de SSCS op geen enkele manier geaffilieerd is met een nationalistische beweging. Hij verklaart zelf zo anti-nationalistisch te zijn als maar mogelijk is.

Hij schrijft dat de crewleden van de SSCS zichzelf niet geassocieerd zien met een specifieke cultuur, nationaliteit, ras of antropocentrische overtuiging maar wel als biocentrische ecologisten.

Hij schrijft ook dat de SSCS nooit een volk beschuldigd heeft immoreel te zijn, noch dat de SSCS tegen een bepaald volk is. De argumenten van de SSCS zijn enkel gebaseerd op de walvisvaart en dat is het enige waar ze in geïnteresseerd zijn.

Ook schrijft hij over walvisvaarders dat ze allen één ding gemeen hebben, namelijk dat ze iedereen die iets tegen de walvisvaart heeft constant beschuldigen van racisme.

Bardot en de BBF

Van Brigitte Bardot weten we dat ze, naast adviseur van de SSCS met een zitje in de Media and Arts Advisory Board, meermaals veroordeeld is voor racisme.

Haar racistische zienswijze is trouwens niet los te koppelen van de BBF. Niet enkel omdat deze organisatie haar naam draagt. Ze gebruikte de BBF in het verleden om haar visie op moslims de wereld in te sturen.

In 2006 publiceerde ze in een magazine van de BBF een brief die ze aan Sarkozy schreef waarin ze de moslims ervan beschuldigde Frankrijk te vernietigen. Hiervoor werd ze veroordeeld voor het aanzetten tot discriminatie en rassenhaat.

De gewraakte passage, refererend aan de moslimgemeenschap, luidde: “Il y en a marre d’être menés par le bout du nez par toute cette population qui nous détruit, détruit notre pays en imposant ses actes.“

Ook werd ze veroordeeld voor het aanzetten tot rassenhaat in haar boek “A cry in the silence”. Hierin valt ze ondermeer het mengen van de genenpoel en interraciale relaties aan en prijst ze hen die in het verleden hun leven gaven om “de indringers” terug te drijven.

De rechtbank stelde naar aanleiding van dit boek, dat ook vermeld wordt op de SSCS-webstek en daar omschreven wordt als “een aanklacht tegen het moreel verval van de Franse waarden en tradities“, dat Bardot “moslims voorstelt als barbaarse, wrede indringers, verantwoordelijk voor terroristische daden en erop uit het Franse volk in zulke mate te willen overheersen dat het wordt uitgeroeid.”

In totaal werd Bardot vijfmaal veroordeeld voor racisme en het aanzetten tot raciale en religieuze haat.

Naast dat la Bardot ook tegen homo’s en vrouwen met parlementaire ambities fulmineert, weet iedereen die haar een beetje gevolgd heeft dat ze een fervent supporter is van Jean-Marie Le Pen en zijn Front National, een extreemrechtse, ultranationalistische, xenofobe partij.

Voor iedereen die de internationale politiek wat volgt, hoef ik niet in te gaan op ‘s mans veroordelingen, ideologie en idolatrie van het derde rijk, die de Holocaust slechts een detail in de geschiedenis vindt.

Haar man, Bernard d’Ormal, is voormalig adviseur van het Front National.

Tegenpolen trekken elkaar aan

Men zegt wel eens dat tegenpolen elkaar aantrekken. Bardot is op zijn minst een tegenpool te noemen van hoe kapitein Watson zichzelf omschrijft.

Zij is een extreemrechtse, nationalistische, blanke, xenofobe die zich wel degelijk associeert met een, voor haar, superieure cultuur en steekt dat niet onder stoelen of banken.

Hij, een apolitieke antinationalist, wars van racisme, discriminatie of associatie met een specifieke cultuur.

Heiligt een legitiem doel elke alliantie?

De strijd die Paul Watson en de SSCS voeren is terecht en rechtvaardig. Men kan zich echter wel vragen stellen bij de opportunistische banden van de organisatie.

Als het een vaststelling is dat alle walvisvaarders hun tegenstanders beschuldigen van racisme, is het dan verstandig om een partnerschap aan te gaan met een organisatie die opgericht is door iemand die herhaaldelijk veroordeeld werd voor racisme en tot op heden nog steeds overtuigd is van haar standpunten of haar als adviseur te hebben van je organisatie?

Ondermijnt dergelijk partnerschap niet de geloofwaardigheid van je organisatie, je standpunten en verklaringen? Naast het feit dat je er talrijke mensen mee beledigt die even begaan zijn met de staat van het ecosysteem en de biodiversiteit in onze zeeën en oceanen?

Getuigt het niet van naiviteit over herhaaldelijke, publieke en aanstootgevende opvattingen van een prominent lid van je raad van adviseurs, stichter van een van je partnerorganisaties, geen standpunt te wensen in te nemen, omdat het niet noodzakelijk is “politiek correct” te zijn maar wel “ecologisch correct” en omdat de SSCS zich enkel inlaat met de strijd tegen de walvisvaart etc.?

Mensenrechten zijn niet ondergeschikt aan dierenrechten, noch aan het internationale recht, en vice versa. Uiteindelijk zijn mensen zoogdieren met bepaalde rechten. Biocentrisme sluit de mensheid trouwens niet uit maar breidt inherente waarde uit naar niet-menselijke soorten, ecosystemen en natuurlijke processen.

Al mag kapitein Watson zichzelf noch rechts of links vinden, zijn strijd, zoals elke andere, is een politieke strijd en dus zijn ook de allianties die de SSCS aangaat politiek. 

Door iemand als Bardot op te nemen in je raad van adviseurs of samen te werken met de BBF, zolang zij zichzelf niet gedistantieerd heeft van haar vroegere uitspraken, verklaar je haar gedachtengoed als acceptabel en legitimeer je het. Dat is een politieke stellingname.

Men kan hier onmogelijk struisvogelsgewijs mee trachten om te gaan.

Er valt dan ook enkel te besluiten dat de SSCS vooralsnog geen graten ziet in racistisch gedachtengoed gelieerd aan haar organisatie, al vecht men elke aantijging van racisme tegenover deze organisatie passioneel aan. Wat hypocriet is en getuigt van een dubbele moraal.

Daar doet een verklaring inzake gelijkheid geen afbreuk aan.

Voor Watson is het simpel, als Dewinter, Wilders of consorten tegen de walvisjacht zijn, zijn ze okee. Wat blijkt uit eerdere opportunistische allianties die hij met politici aanging.