De hoofdcommentator van De Morgen begint zijn stukje van 19 juni met een snerende beschouwing over dictators, van wie de troon plots wankelde, zoals Saddam Hoessein, Moammar Kadhafi en Bashar al-Assad. Als mogelijk de volgende in het rijtje plaatst hij de Iraanse ayatollah Ali Khamenei met zijn fundamentalistische “kwaadaardigheid” (homovervolging, vrouwendiscriminatie…). “Als ze moeten vertrekken, zullen Khamenei en zijn kornuiten niet gemist worden op het wereldtoneel.” (Geldt dat niet ook voor Netanjahoe, Trump enz.?)

Maar het lijkt Eeckhout terecht nutteloos te speculeren over de toekomst. “Relevanter voor ons is de vaststelling dat het Iraanse regime nu zo kwetsbaar oogt omdat een grote bondgenoot moet afhaken: Rusland. President Poetin spreekt wel solidariteit uit voor het Iraanse volk, tot meer is hij niet in staat. Alle energie moet gaan naar de eigen oorlog in Oekraïne. Zonder schaduw van Russische afschrikking staat Iran veel meer geïsoleerd. Hetzelfde overkwam eerder Assad in Syrië.”

Het samenwerkingsakkoord tussen de Russische Federatie en Iran

Hoe weet de slimmerd Eeckhout waartoe Poetin al dan niet in staat is? Formeel is het zo dat er wel een samenwerkingsakkoord bestaat tussen Iran en de Russische Federatie, maar dat Iran het Russische voorstel afwees om daarin een militair luik op te nemen over wederzijdse gewapende ondersteuning. Die was door Iran niet gewenst en is dus niet voorzien.

Dat maakt dat Poetin speelruimte heeft om te reageren op de oorlog tegen Iran: hij kan achter de schermen bemiddelen of druk uitoefenen, of Iran ondersteunen. Hij is niet tot niets in staat, maar tot veel. Hij is een strateeg en je mag verwachten dat hij goed zal afwegen welke koers hij best vaart. Hoewel hij wordt afgeschilderd als krijgszuchtig, stelt hij zich zeer diplomatisch op, zoals in het nieuws duidelijk bleek: “Woensdag zei Poetin, tijdens een ontmoeting met de directeurs van internationale persagentschappen, dat Moskou een akkoord bereikt had met de Israëlische leiders dat de veiligheid zal garanderen van het Russische personeel dat betrokken is bij de bouw van twee bijkomende kernreactoren op de Busheer site. De Russische leider zei dat om het conflict tussen Iran en Israël op te lossen er rekening moet worden gehouden met de belangen van Iran terwijl ook de veiligheid van de Joodse staat gegarandeerd moet worden.”

En zijn woordvoerder Peskov “stelde dat Rusland, ondanks het huidige conflict, zijn partnerrelatie met Iran en zijn vertrouwensrelatie met Israël in stand houdt. Tegelijk erkende hij dat er onopgeloste kwesties zijn en dat er nood is aan bemiddeling.”

Is diplomatie fout?

Is Poetins keuze voor diplomatie fout? Een bewijs van zwakte? Ziet Eeckhout liever nog meer wapengeweld? Moet Rusland partij kiezen in het conflict en met Iran meevechten? Waartoe leidt dat? Eeckhout weer: “Dit roept, voor ons Europeanen, een belangrijke vraag op. Hoe bang moeten we precies zijn voor een Rusland dat zelfs zijn bondgenoten niet meer kan beschermen en bevriende schurken een voor een ziet wegvallen? Hoe bang moeten we zijn voor een Rusland dat lonkt naar Noord- en Oost-Europa, maar zich al drieëneenhalf jaar te pletter loopt op Oekraïens verzet?”
Eh, meneer Eeckhout, “te pletter lopen”? Rusland is de oorlog aan het winnen, tegen het terreurregime in Kiev dat gesteund wordt door de VS, de EU en de NAVO en dat immense wapenleveringen en ondersteuning kreeg en krijgt van het Westen. En waar hebt u Rusland zien lonken? Woont u in Blindanistan?

De stupiditeit in de journalistiek is reëel 

Het wordt nog mooier: “Naïviteit is uit den boze. De imperialistische krijgszucht van Poetin is reëel. Het leidt tot een meedogenloze oorlog in Oekraïne en tot een verraderlijke, hybride strijd bij ons.” Meneer Eeckhout, hebt u een paar jaar recente geschiedenis gemist? Poetin is noch krijgszuchtig, noch imperialistisch. Het is het extremistische Oekraïne dat de oorlog begonnen is met als doel de oproerige, oostelijke provincies te temmen, wat minstens 14.000 doden gekost heeft. Poetin ondertekende – tegen het separatisme van die provincies in – het tweede Minskakkoord dat die provincies bij Kiev liet horen, in ruil voor een zekere autonomie, maar bedong wel de militaire neutraliteit van Kiev, die bij het ontstaan van het hedendaagse Oekraïne in de grondwet was opgenomen. Het was – en is – Poetin niet te doen om gebiedsuitbreiding, maar om veiligheid.

De van Kiev afgescheurde provincies zijn nog voor de Russische Bijzondere interventie lid geworden van de Russische Federatie, en Rusland verdedigt ze tegen Kiev zoals ook een aangevallen NAVO-land door de NAVO zou (moeten) worden verdedigd volgens de statuten.

Minsk 2 was een vreedzame oplossing voor de Oekraïense kwestie, maar die werd gesaboteerd door de extremisten in Kiev en stiekem niet ernstig genomen door het Westen – bondskanselier Merkel en president Hollande tekenden ook, maar gaven later toe dat het niet menens was en dat de onderhandelingen alleen maar moesten dienen om tijd te winnen voor Kiev zodat dat zijn troepen kon versterken en gevechtsklaar maken. Het Westen speelde vals.

Na de ingreep van Rusland in de oorlog van Kiev tegen de afgescheurde oostelijke provincies was Rusland heel snel akkoord met een vredesregeling, het akkoord van Istanboel, maar dat werd gesaboteerd door het Westen in de persoon van premier Johnson – het was het Westen dat wilde dat de oorlog zou blijven duren!

De opstelling van Poetin was en is defensief: hij wil de oprukkende dreiging stoppen van de NAVO, die in Oekraïne tot tegen de Russische grens wil geraken en die de Europese kant van Rusland aan het omsingelen is met anti-Russische staten met NAVO-lidmaatschap. De agressor in dit hele verhaal is de VS, haar NATO, en de EU, en daar zit ook het imperialisme. Maar als u, meneer Eeckhout, het verschil niet kent tussen krijgszuchtig en defensief, wat komt u dan eigenlijk doen in de journalistiek?