In mijn “omgeving” en dan bedoel ik de christelijke arbeidersbeweging, zie ik meer en meer militanten die de structurele samenwerking tussen de beweging en de christendemocratie in vraag stellen. In vraag stellen is dan zeer zacht uitgedrukt. Ze voelen zich bekocht door de CD&V. Hun analyse van het rechtse regeringsbeleid dat de christendemocraten in samenwerking met liberalen en nationalisten voerden is vernietigend. De taxshift, de indexsprong en de 21%BTW op elektriciteit zijn slechts drie markante voorbeelden uit hun ongenoegenreeks .

Velen onder hen laten zich positief uit over het programma van de PVDA. Ze tonen sympathie voor die donkerrode partij , anderen zeggen openlijk voor hen te zullen stemmen of zijn zelfs kandidaat bij de meiverkiezingen.

Als ACV-syndicalist vroeg ik mij af: waarom deze keuze?

Ik las het 248 bladzijden verkiezingsprogramma grondig door. Wat me buiten de sterke sociale accenten opviel was de grote rol die toebedeeld wordt aan het middenveld en de vakbonden(p163,167,191,193), hun strijd tegen discriminatie en hun inzet voor het multiculturele wordt sterk benadrukt.

Mijn zoektocht naar de extreme standpunten van de club van Peter Mertens ontlokte de vraag : gaat het hier om de eisenbundel van het ACV of om het programma van de PVDA? Kortom het gaat om een zeer sociaal en sterk onderbouwd programma en dat de rechterzijde dit extreem vindt is best te begrijpen. Zelf vind ik het fenomenaal sociaal zoals de titel van de verkiezingsbundel luidt.

Zelf heb ik alle respect voor ACV’ers die hun maatschappelijke verwachtingen toevertrouwen aan de centrumpartij van Wouter Beke, dat is hun keuze. Zij die kiezen voor de PVDA als lid sympathisant of als kandidaat verdienen evenveel waardering, misschien zelfs nog meer want zij durven de oude vormen en gedachten verlaten.