De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

DE PIJN VAN HET GRAVENSTIJN

‘Gravensteen staat voor onvermijdelijke conclusie’ krijg ik naar trieste verwachting op 11 mei in een regionaal artikel te lezen. De schrijvende pers heeft het in haar passende inleiding over ‘de surrealistische trekjes van het steekspel rond het Gravensteen.’ Steekspelen kunnen kermisgewijs al eens rondjes draaien.

woensdag 25 mei 2022 10:48
Spread the love

 

Objectieve Berichtgeving

Wat is in deze journalistieke analyse aan de orde? De bevoegde schepen Sami Souguir – en met hem zowel de voltallige Gentse meerderheid als de stadsbouwmeester – tonen geen begrip voor het politieke dwarsliggen van Matthias Diependaele, minister van Onroerend Erfgoed. Niet zomaar erfgoedminister. N-VA-er, en deel van de oppositie. Althans in Gent, want op Vlaams niveau veerkrachtige vriend van VLD en CD&V.

Volgens de bevoegde schepen mag het gedoe met dwarsliggende adviesraden en agentschappen nu eindelijk een einde nemen. Vooruit met de geit. Op politiek kleinstedelijk niveau is men het immers onroerend eens.

Ook Groen is helemaal mee om op zijn Vlaams – het Vlaanderen van de koterijen – een liftkoker tegen de achterwand van het Gravensteen te kleven en op die manier een van de weinige kolonies mussen en mezen in het stadscentrum uit het bestaande parkje te jagen. De koterij noemt men ‘een paviljoentje.’ Zo klinkt het haast milieuvriendelijk. Iets voor kabouters.

De cake rijst iconisch

Het artikel heeft het over ‘de iconische burcht die uit het water rijst’ en illustreert dit met een afbeelding die men enkel vanuit megafoonbootjes en een paar achtertuinen gefotografeerd krijgt. De burcht overstijgt het water. Een vlonder die gedeeltelijk de muren van dit luchtkasteel volgt zou het ‘enige resterende alternatief’ zijn voor de koterij. Het laatste obstakel, zeg maar. Onaanvaardbaar voor onze niet verkozen stadsbouwmeester.

Vorige week nam ik zelf nog wat foto’s vanaf de halte voor tram 1. Midden de troep en de vuilnis van toeristenstad Ghent trachtte een eend te broeden. Waar waren haar gedachten? Richting de ingang liet zich een zielloze strook hoog gras opmerken, waar een kayak zelfstandig aan land gegaan was. Misschien zou ons bestuur voor die zompige plek wel een bescheiden architecturale parel kunnen ontwerpen? Met een ingenieus vlonderliftje voor de smurfen. 

Heisa

Voor de goede orde even terug naar de vraag ‘wat was en is werkelijk aan de orde?’ Allerminst een steekspel tussen politieke partijen. Wel: onze democratie van burgers, die hun overheden verantwoording opleggen.

Als direct betrokken omwonenden maakten we spontaan ernstig bezwaar tegen het inruilen van ons onschuldig parkje voor een ontvangstbalie, die de schepen doorzichtig-urgent als ‘toegankelijkheid’ trachtte te verkopen. In de vorige legislatuur was ons nog per brief een opwaardering van datzelfde park beloofd.

Door schepenen die opnieuw deel uitmaken van de coalitie. Waar waren hun gedachten toen ze broedden? Een opgewaardeerd park is voor ons ook iets anders dan een paar lompe boomstammen en een ligweide voor fastfoodtoeristen maar laat dat een detail zijn.

Zonde van het verstand

Na als ongezellige buurtbewoners twee jaar tegen houten oren gemurmeld te hebben, leek zich eind 2021 een begin van redelijk inzicht af te tekenen. Aangesproken werden we niet maar in weer eens een krantenartikel mocht ik lezen dat de bevoegde schepen ‘het signaal van de bewoners en burgers begrepen had.’

Hij zou het parkje ongemoeid laten en [opnieuw] alternatieven laten uitwerken. Voor ondergetekende senior een heuglijke reden om ’s mans kabinet aan te schrijven.

‘De onnodige bijkomende kost die met nieuwe studies gepaard gaat, kan in mijn persoonlijke zienswijze beter onzichtbaar structureel sociaal [neem armoede] besteed worden, maar alle alternatieven voor het bouwsel zijn béter [er zal ongetwijfeld ook kritiek op te geven zijn]. Als het over herstel van ‘vertrouwen in de politiek en xx/haar/zijn vertegenwoordigers’ [vergeef me de grote woorden] gaat, vormt jouw engagement in deze voor mij een toetssteen’, noteerde ik in januari 2022.

Onze schepen kon er met zoveel persoonlijke ondersteuning weer voor even tegen. Mijn brief vormde enkel een aanvulling bij wat ik in eerdere, diep in de community verborgen, artikels voor DeWereldMorgen over de kwestie al uitvoeriger had betoogd.

Onder meer dat de horecavriendelijke toeristenterrassen tot aan de stoeprand in onze stad en de schuin hellende struikelstenen in de directe omgeving van het Gravensteen niet echt rolstoelvriendelijk zijn. Een antwoord van de schepen is uitgebleven. Tot ik in deze mooie maand mei opnieuw mijn hoofd stoot tegen mijn toetssteen van zijn engagement.

Dampkap

Buurtbewoners vormen geen officieel orgaan. Hun stem beperkt zich tot deze van de verkiezingen en een schreeuwlelijk pro forma ‘aandacht voor de inbreng en mening van de burger.’ De burger, een abstract wezen.

Het zou ons werkelijk aangenaam verrast hebben dat onze ‘meest dichtbije’ overheid, onze bouwmeester of onze journalisten rekening zouden gehouden hebben met onze terechte en onderbouwde argumenten. Vijf maanden nadat ‘ons signaal begrepen is’ krijgen we evenwel langs de pers om duidelijk gemaakt dat het gesprek tussen grote mensen zich afspeelt tussen partijen, ministers, overheden. Eminente leden van de democratenclub.

Het zijn niet wij, burgers, die de zin ‘verdampen van de traditionele partijen’ bedacht hebben. De desinteresse, het antiklimaat en de vrolijk makende statistieken van De Stemming vinden wel ergens een oorzaak.

Niks

In het slotakkoord van het iconische mei-artikel krijgen we de rekening gepresenteerd. ‘Er gaan ook stemmen [!] op om gewoon niks te doen’ staat er. ‘Maar dat zou alvast financieel pijnlijk zijn. Het betekent dat honderdduizenden euro’s aan architecten en planners voor niks geweest zijn.’ Letterlijk twee keer niks, dus.

Eén van die opgaande stemballonnen was de mijne. Met mijn heliumtimbre herhaal ik voor de goede verstaander dat ‘niks doen’ synoniem staat voor ‘dit lelijke bouwsel niet neerpoten tegen de wil van de burgers en het geld veel nuttiger besteden.’ De kost aan architecten en planners zou geen enkele goede huismoeder van buiten de club uitgegeven hebben.

De brutale rekensom mist bovendien een paar getallen. De miljoenen euro’s aan het afgekeurde bouwsel, met name. Die kunnen onze bestuurders positief en in hun kenmerkende groenblauwe eensgezindheid investeren in het stevig opgewaardeerd park dat ons beloofd was en in een ernstig te nemen toegankelijkheidsbeleid. ‘Iets’ doen.

Zichtbaar, zij het buiten elk spektakel. Minister Demir – ook al oppositie in Gent – zou een miljoenensubsidie [het getal vliegt ons om de oren] in de lade hebben liggen om de toegankelijkheid van het Gravensteen te optimaliseren. Een subsidie die zou verloren gaan als ze niet vóór 2024 zou aangewend zijn. Onze daadkrachtige minister is tegen meer bijen en tijdsdruk bestand.

Mits een knelpuntdossier waarvoor men best geen onbetaalbare externe experten aantrekt, zal ze beslist bereid zijn tot een reconversie van haar subsidie in functie van het brede en onderbouwde meerjarenplan voor toegankelijkheid dat de Gentse binnenstad al decennia moet missen.

De Gentse bouwmeester mag daar gerust een portie Gravensteen in opnemen. Te beginnen met de omgeving, de inkom en de voetpaden die het in- en uitrollen van de tram kunnen bevorderen. Na aftrek van wat onnodig en ongevraagd is uitgegeven, zal er nog geld over zijn.

 

[FOCUS KEYPHRASE: GRAVENSTEEN]

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!