‘One, two, three, four – occupation no more!’. Israël is een vestigingskolonie. De uitroeiing en verdrijving van Palestijnen is essentieel voor het Zionisme en bij uitbreiding de staat Israël. In het streven naar een Joodse staat is er nood aan een Joodse demografische en territoriale meerderheid. Naast de eerste gewelddadige bezetting (de Nakba) tussen 1947 en 1949, bezet Israël vandaag eveneens illegaal de Golanhoogvlakte in Syrië, Jeruzalem en grote delen van de Westelijke Jordaanoever in Palestina. Ook in het noorden van Gaza komt een annexatie steeds dichterbij. Mijn protestbord las dan ook veelbetekenend: ‘Het geroofde land’.
‘Five, six, seven, eight – Israel Apartheidsstate!’ Deze leuze is ouder dan 7 oktober. Palestijnen, Palestina-activisten, de VN en mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty en het Israëlische B’Tselem stellen al decennia lang vast dat Israël een Apartheidsregime is. Opmerkelijk genoeg weet de gemiddelde nieuwsvolger in België dit niet. Sterker nog. Dat afgelopen zomer zelfs het Internationaal Gerechtshof oordeelde dat Israël een Apartheidsstaat is, werd nauwelijks opgepikt. Het woord, en diens gruwelijke geschiedenis die vandaag een Palestijnse realiteit is, lijkt een fait divers geworden.
‘Five, six, seven, eight – Israel is a terror state!’ Een variant op de laatste leuze raakt opnieuw aan een pijnlijke realiteit/paradox. Het kost politici en media geen enkele moeite om Hamas als terreurgroep te bestempelen. Terwijl het afgelopen jaar toont dat zelfs een genocide (de meeste) wereldleiders er niet van kan overtuigen dat Israël de terreurorganisatie is. En altijd geweest is. Want laten we niet vergeten dat gevierde antikoloniale voorvechters zoals Patrice Lumumba en Nelson Mandela ook als terroristen geboekstaafd stonden. Wat verwacht je van mensen die in een modern concentratiekamp leven waar elk moment bommen invallen of scherpschutters toeslaan? Verwacht je van Gazanen dat ze voor de zoveelste maal vriendelijk en vreedzaam vragen of ze hun rechten en land terug kunnen krijgen?
‘In our thousands, in our millions – we are all Palestinians!’ Politie meldt dat er 32 000 mensen in de betoging meeliepen. De organisatie meldt er 70 000. Zelfs al zou het aantal betogers ergens tussen de officiële en officieuze cijfers in liggen, het blijft een massale opkomst. En toch. Toch komen in het journaal de eisen nauwelijks aan bod. Een afstandelijke ‘in solidariteit met Palestijnen’ vervangt de eis tégen de Belgische medeplichtigheid in wapenleveringen aan Israël. De betoging blijft het laatste nieuwspunt van het journaal. Terwijl in de afgelopen veertien dagen het noorden van Gaza werd belegerd, voedsel en essentiële hulp geblokkeerd en de ziekenhuizen die nog functioneerden verder vernietigd. Vorige week werden patiënten levend verbrand in het al-Aqsa ziekenhuis, dat voor de zevende keer sinds 7 oktober gebombardeerd is. Lees dat even opnieuw. Levend verbrand. Voor de zevende keer. Je zou voor minder de straat opkomen.
‘Israel assassine, les enfants de Palestine!’ . We zien het allemaal: een land dat gefundeerd is op het uitmoorden en verdrijven van de inheemse bevolking. Een land dat stelselmatig en gewelddadig meer territorium steelt. Een land dat de inheemse bevolking wettelijk minderwaardig maakt. Een land dat die inheemse bevolking vervolgens van geboorte tot dood controleert in de vorm van checkpoints, willekeurige detentie en zelfs de toegang tot de zee. Een land dat wapens ontwikkelt, gebruikt en verkoopt die uitgetest zijn op de inheemse bevolking. ‘Battle proven’ in militair jargon en daardoor meer gegeerd. Een land dat burgers doelbewust gehandicapt maakt en vermoord. Een land dat ziekenhuizen, scholen en gebedshuizen (zowel kerken als moskeeën) bombardeert.
‘Israël criminel!’. Toch zien we Israël als slachtoffer. Een slachtoffer dat het recht heeft om alledaags en genocidair geweld te plegen uit ‘zelfverdediging’. Er is opluchting in België wanneer Hamasleider Yahya Sinwar vermoord wordt, maar de dagelijkse vernedering, verwonding en moord van Palestijnen haalt nauwelijks de officiële berichtgeving of onze morele verontwaardiging. Het leven en de cultuur van een inheemse bevolking die voornamelijk bestaat uit Arabische moslims blijkt minder waard dan de levens en cultuur van witte mensen zoals Oekraïners of Israëli.
Ik sluit af met woorden van de antikoloniale vrijheidsstrijder Frantz Fanon. Hij heeft het in zijn boek De verworpenen der aarde over hoe we kunnen helpen de gekoloniseerde, ‘de mens in zijn waardigheid te herstellen’. Zijn antwoord luidt: ‘Daarvoor zouden de Europese massa’s eerste moeten besluiten wakker te worden, hun hersens te schudden en op te houden met het onverantwoordelijk Doornroosje spelen.’ Totdat moment blijven wij de straat op komen met luide stem: ‘Gaza, Gaza, don’t you cry? – Palestine will never die!’
Met dank aan Saar Lermytte
