Opiniestuk door Malik Imran

De meeste topleiders van Hamas hebben intussen de Syrische hoofdstad Damascus verlaten. Opvallend is ook de gelaten houding van Palestijnen in Syrië en elders om zich duidelijk uit te spreken over de terroristen die Syrië ontwrichten. Ook bij de propaganda van Al Arabiya over de zogenaamde ‘aanval door de Syrische marine op het Palestijnse vluchtelingenkamp al-Raml in Lattakia’, kwamen er terechte ontkenningen, maar bleven dankwoorden aan Syrië uit toen het leger Lattakia zuiverde van criminele bendes, die zich in Palestijnse wijken verscholen hadden.

En dit na alles wat de Syrische regering al decennialang heeft gedaan, als grote verdediger van de Palestijnse rechten in de Arabische wereld en het toekennen van dezelfde rechten en gratis onderwijs en gezondheidszorg aan Palestijnen in Syrië. Vele Syriërs zijn dan ook erg teleurgesteld in de afzijdige houding van vele Palestijnen. Toen de Palestijnen alleen stonden, kwam het Syrische volk op straat en voerde het massaal actie voor hun broeders. Maar nu Syrië getroffen wordt door terroristen – bewapend en gefinancierd door het buitenland – zwijgen alle Palestijnse stemmen.

De wonden zijn dan ook diep bij vele Syriërs nu ze zien dat hun strijd voor Palestijnse rechten geen wederwoord krijgt wanneer hun eigen land de speelbal van de internationale gemeenschap geworden is. Zeker wanneer men weet dat president Assad veel meer gedaan heeft voor de 500.000 Palestijnse vluchtelingen in zijn land dan de corrupte en verdeelde Palestijnse politici voor hun eigen volk. Die gaan wel voortdurend tafelen met de zionistische bezetter, met de Verenigde Staten, Saudi-Arabië en de Golfstaten in vijfsterrenhotels in Amman, maar de vrijheid van hun Palestijnse volk kwam daarmee geen stap dichterbij.

Het is een utopie te menen dat na een machtswissel in Damascus nog één Arabisch land zich gaat inspannen voor de rechten van het Palestijnse volk. Saudi-Arabië en de Golfstaten hebben zich met hun oliedollars nooit druk gemaakt om deze kwestie; enkel om de Arabische Liga als vrijblijvende praatbarak te gebruiken. Sancties tegen Israël tijdens zes decennia bezetting, oorlogen in Libanon en tegen Palestijnen in de Gazastrook waren niet nodig. Maar als het ging om sancties te nemen tegen Damascus, dan stonden de familie Saud en de Golfstaten wel op de eerste rij.

Malik Imran.

De auteur schrijft ondermeer opiniestukken voor de Mediawerkgroep Syrië.