Het virus doet ons in feite een oorlog voeren. Daar past een bepaalde houding bij.

Winston Churchill creëerde tijdens de oorlog een zelfverzonnen Aesopusfabel om de mensen in het Britse Rijk en Europa moed te geven.  Hij sprak tegen de ambassadeur van Zweden te Londen, Björn Prytz volgende woorden:

“Er leefden eens twee kikkers, een optimist en een pessimist. Op een avond sprongen ze door het gras en roken de heerlijke geur van verse melk uit een boerderij komen, die de kikkers lokte. Ze sprongen door het open raam naar binnen, maar vergisten zich daarbij en kwamen in een grote kan melk terecht. Wat te doen? De pessimist keek om zich heen, en toen hij zag dat de wanden van de kan te steil en te glad waren om eruit te klimmen, gaf hij onmiddellijk de moed op. Hij ging op zijn rug liggen, vouwde zijn poten en zonk naar de bodem van de kan. De optimist wilde niet roemloos ten onder gaan. Hij zag ook de steile gladde wanden van de kan, maar besloot zijn koppie hoog te houden zo lang hem dat lukte. De hele nacht hield hij het vol in de melk te spartelen. Toen het ochtend was geworden, lag de kikker vermoeid uit te rusten op… de grote klont boter die hij zonder het te beseffen geklopt had uit de melk die zijn leven had gered… en zo zal het ook gaan met het Britse Rijk.”

Kop omhoog!
Laten wij niet teveel klagen noch voortdurend schieten op de herders!
De sociale media moeten die politieke leiders ook voldoende in rust hun werk laten doen, toch?

____________________________________________________________________

Illustratie: Prime Minister Churchill bij het bekijken van de bomschade aan Buckingham Palace in september 1940 met koningin Elisabeth.

Bron: “Churchill. De biografie” van Adrew ROBERTS. Prometheus, 2019, p. 733.

Gepost op Facebook en via De Wereld Morgen, forum voor Burgerjournalistiek.