Het officiële verhaal dat dezer dagen in Europa de ronde doet is dat de regeringen in de probleemlanden te veel om hun kiezers gaven, ze te veel beloofden en te weinig belastingen inden, schrijft Paul Krugman in The New York Times. Hoewel dat verhaaltje grotendeels kan kloppen voor Griekenland, is dat geenszins het geval voor Ierland en Spanje, die beiden een lage schuldgraad en begrotingsoverschotten hadden aan de vooravond van de crisis.

Het echte verhaal van Europa is dat zijn leiders een eenheidsmunt creëerden – de euro – zonder de instituten te creëren die nodig waren om de economische hoog- en laagconjuncturen binnen de eurozone in goede banen te leiden. Ook de ambitie om een eenheidsmunt te introduceren werd volledig van bovenuit gestuurd, door een kleine politieke elite die haar visie opdrong aan de aarzelende kiezers.

Is dit belangrijk? Waarom moeten we ons aantrekken dat men nu probeert de schuld voor een slecht beleid bij de bevolking neer te leggen? Een eenvoudig antwoord is rekenschap: (…) mensen die Ierland prijsden als een rolmodel zouden ons vandaag geen lessen moeten geven over goed bestuur. Maar een beter antwoord is dat door verhaaltjes uit te vinden omtrent onze huidige leiders, waarbij de mensen die ons in deze toestand hebben gemanoeuvreerd worden vrijgepleit, we nooit van deze crisis zullen kunnen leren.

We moeten de schuld leggen bij de verantwoordelijken en onze politieke elites terechtwijzen. Anders krijgen ze een vrijgeleide om nog meer schade aan te richten.

http://www.nytimes.com/2011/05/09/opinion/09krugman.html?_r=1

Bron : The New York Times