Hoe veel verschillende dingen kunnen tegelijk een, voornamelijk negatieve, invloed hebben op iemand’s leven?!

Ik ga niet in detail gaan, maar in mijn geval is het een bonte mix van situaties. Deze gelden natuurlijk niet voor iedereen, maar het geeft een idee van welke stress er op de schouders van werkloze(n) (jongeren) rust. Bij mij speelt deze combinatie een verpletterende rol:

– de samenloop van verplichtingen gekoppeld aan “werkloosheid”, die nergens toe leiden
– de bedreiging van je bestaanszekerheid die samen hangt met “werkloosheid”
– de stress die ontstaat door een continu tekort aan financiële middelen, ook al leef je extreem zuinig
– de eindeloze stress door de eigen projecten die ik uit wil bouwen in combinatie met de stappen die ik moet zetten op persoonlijk gebied om deze te verwezenlijken, die me niet zelden zwaar vallen
– het switchen van biorythme als je “volgens het systeem” actief moet zijn en de, compleet afwijkende, uren die ik klop voor mijn projecten
– de stress die een dreigend proces oproept, ook al heb je geen angst voor de uitkomst
– de gevolgen van jarenlang gepest te worden (kleuterklas tot 4de middelbaar) op mijn persoonlijkheid en sociale ontwikkeling
– de sociale isolatie die ik voor een deel ervoer na mijn aankomst in Gent, mede door mijn financiële en emotionele situatie, die nu pas weg-ebt
– de emotionele gevolgen die nog steeds naspelen na mijn misgelopen verloving
– en ga zo maar even door…

Deze eisen hun fysieke en emotionele tol in de vorm van eeuwige vermoeidheid en algemene futloosheid. 

Een mens kan veel aan, veel situaties en projecten trekken, zeer lang actief blijven. Maar soms is het, al was het maar voor een (paar) dag(en) genoeg geweest. Wil je er even uit stappen, even relaxen.

Maar dan nog staan politie (die mij aan klaagt en bedreigt), RVA & VDAB die hun wil blijven doordrukken zonder enig begrip voor grondrechten, verplichtingen die je met derden aan ging, en noem maar op… constant klaar om jouw deel aan de “bureaucratic nightmare” op te eisen. En ook al voel je je in bepaalde situaties 100% in je recht, dan nog doen de procedures exact waarvoor ze bedoeld zijn; je stress, ergernis en angst aan jagen, gespreid over een opmerkelijk lange periode. Hoe hou je dissidente criticasters anders in bedwang? 

Dus zo kan je nooit, al is het maar even, écht relaxen, écht de batterijen opladen. Er blijven immers constant zwaarden van Damocles, ja meerdere, boven je hoofd bengelen. Zo blijf je continu in een uitzichtloze situatie met de nodige stress tot gevolg.

En zo kan je je ook nooit ten volle op je projecten werpen. Kan je deze nooit tot het niveau van kwaliteit en, indien nodig, service brengen die nodig is, of die je wil bereiken. Want je bent constant bezig met bijkomstigheden, aan het piekeren over je situatie, aan het vrezen voor de persoonlijke (psychologische) stappen die je moet nemen en niet zelden aan het wanhopen.

En zo blijft een van natuurlijk vrolijk en sociaal persoon moe futloos en met een veel te volle geest ter plaatse trappelen, alsof hij de processie van Echternach uitvoert. Dan wel met het gevoel dat het 3 stappen achteruit en 2 vooruit zijn…