6 jaar lang maakte Bart De Wever deel uit van de Antwerpse meerderheid. 6 jaar lang weinig tot geen gemor zijnentwege uit Antwerpen te horen. Op Vlaams en federaal niveau des te meer. De perceptie in aanloop naar de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen 2012, was dat Patrick Janssens ‘de underdog’ was, Bart De Wever de favoriet. Op geniale wijze wist De Wever dit te counteren door zich als het arm schaap te laten bestempelen: het arm schaap, dat net als de auto in Antwerpen, door de lokale zender ATV als een paria behandeld werd, dat als enig NVA – gemeenteraadslid van de meerderheid enkel kon knikken en dat bovendien door de dwangbuis van het federalisme zelfs amper kon denken. Het ‘zich vastrijden” op federaal niveau kreeg een mooi vervolg op lokaal niveau.
Eigenlijk was het “alleen in de gemeenteraad verhaal” een Godsgeschenk: je wil wel, maar je kan niet. Vanuit de meerderheid moet je noodgedwongen lijdzaam toekijken hoe “het stad” de dieperik ingaat: onvoldoende parkeerplaatsen, stijgende criminaliteit, religieus extremisme, leegstand van woonst en winkel, verstikkend verkeer, exuberante dienstverlening en grootse cultuur, wegpesten van tweeverdieners en brave gezinnen enz. Een resumé van hetgeen Bart De Wever de laatste weken in elke acceptabel en niet-acceptabel verkiezingsprogramma verkondigde als campagnevoer. Parels voor de zwijnen… En het is hij die van de gewone man een zwijn maakt: je eet wat je voorgeschoteld krijgt. Eén van de ergste verkrachtingen van populisme en volkssoevereiniteit: je laat de mensen denken en zeggen wat jij vindt. Je mag zeker niet te specifiek worden en door je als “loser-politicus” te propageren creëer je een wij-gevoel. Het wij-gevoel van het ik.
De stad is van iedereen. Eén van de mooiste slogans ooit. Tot één amateuristische anti-moslimfilm, door eenzelfde vorm van misplaatst populisme (zo verschillend zijn we dan toch niet), minder dan een half procent van de totale moslimgemeenschap in België ’mobiliseert’ tot harde actie. Voor Bart De Wever was dit de kip met de gouden eieren: door zijn minuscule acte de présence in Borgerhout, toonde hij zijn verbondenheid met de Vlaams Belang kiezer. De uitspraak “de stad is niet van iedereen” was de kers op de taart. Een light versie van Filip Dewinter, met nog voldoende vetgehalte om de vetpotten van Vlaams Belang binnen te halen. Had Patrick Janssens hier even hard de sociale kaart getrokken, zou de uitslag op zijn minst minder duidelijk geweest zijn. Pvda+ kon zijn kaarten niet tonen: geen platform, pure boycot. Hoe ironisch dat een partij die nog altijd als extreem-links / communistisch bestempeld wordt, haar toevlucht moet nemen tot sociale media? Uiteindelijk spelen de media het democratische spel unfair: ze bakenen zelf voor een groot stuk de democratie af. Uiteindelijk kan je dan beter elke partijvoorzitter ofwel geen enkele laten deelnemen aan een debat of een quiz. Geen enkele is beter, want om een geslaagd politicus te zijn moet je niet grappig of gevat zijn. Laat politicus aub. het enige beroep zijn dat niet onderhevig is aan de wet van vraag en aanbod…
“De stad is van iedereen, maar vanavond vooral van ons” zei Bart De Wever gisteren. En terwijl zijn team champagne sipte in de Zuiderkroon, na het urbi et orbi’ op het balkon van ‘het schoon verdiep’, (ver)dronk het team van Janssens ‘een bolleke” in de Borgerhoutse Roma. Een symbolisch beeld, zeker als je het stadsprogramma van #NVA bekijkt.
Voor #NVA is Antwerpen een proefvijver voor een rechts-liberale uitbestedingspolitiek. De Londense burgemeester Boris Johnson, een Tory neoliberaal in hart en nieren, verleende Bart De Wever vlak voor de verkiezingen een audiëntie. Een audiëntie van privatisering van zowat alles: onderwijs, openbaar vervoer, sociale huisvesting (hoe contradictorisch kan je zijn!), parkeergelegenheid enz. Met een sausje van repressie d.m.v. gasboetes en big brother camera’s.
In augustus 2011 braken er rellen uit in Londen. Een commissie peilde naar de oorzaken en kwam tot de conclusie dat één van de grootste oorzaken was: “de sociale ongelijkheid en kansarmoede bij ca. 20% van de Londenaren. 1 op 5 dus. 10% van de kinderen leven in armoede. Een gevolg van te duur openbaar vervoer, te dure huisvesting , ondermaats en te duur onderwijs, te weinig jobkansen voor jeugd en zeker allochtonen. Een politiek van “sociale afbraak” van wij tegen hen. Een politiek van genoegen voor een elite en ongenoegen, niet voor de grote massa misschien, maar wel voor een te groot deel om “links” te laten liggen.
Bart De Wever heeft zijn gouden troon met een gegarandeerd winstmarge bestegen: is hij succesvol (never ever) in A’pen met zijn rechts neoliberaal beleid, scoort hij. Scoort hij niet, is het de schuld van het federale anti-Vlaamse beleid dat inertie veroorzaakt.
Laat links niet links liggen, kiezers, media enz. Politiek is niet enkel repressie en besparen. De durf waar Bart De Wever voortdurend op hamert is even eenzijdig als zijn afbraak van de linkervleugel. Als de stad al niet van iedereen mag zijn, what’s next?
