De onderbuik
Elke socioloog en/of psycholoog zal wel zijn mening hebben over de oorzaak v/d rellen in Londen en andere steden.
Mijn nuchter boerenverstand zegt dat dit een actie was vanuit de ‘onderbuik’ van de samenleving. Niet raciaal en/of multicultureel getint. Gewoon een actie van wat men destijds (toen ik jong was) mensen noemde die zich van God noch gebod iets aantrekken.

Doorheen de jaren en met de ontwikkeling van het welzijnswerk zijn we dit allemaal anders gaan noemen. We hebben het nu liever over ‘kansarmen’, ‘verwaarloosde jeugd’ ‘probleemgezinnen’ ‘drop-outs’ ‘hangjongeren’enz.
Sinds de tijd dat ik jong was heeft ook het opvoedingspatroon een ware gedaanteverwisseling ondergaan. Het ouderlijk gezag werd op de schupstoel gezet en de vrije opvoeding werd het adagium. Niet alleen het ouderlijk gezag, ook alle andere vormen van gezag werden steeds meer in vraag gesteld. Zo binnen het onderwijs, maar ook binnen justitie en zeker ook dat binnen de kerk.
De laatste jaren is gebleken dat het kerkelijk gezag heel wat misbruik kende bij een aantal uitvoerders ervan. Zo zal het ongetwijfeld ook zijn bij het ouderlijke gezag. Maar dat neemt niet weg dat ik (te)dikwijls de indruk heb dat ook de vele goede zaken die in een opvoeding aan bod moeten komen achterwege zijn gebleven. Spreken over het bijbrengen van normen en waarden heeft  meestal als effect dat me je rechts-conservatisme verwijt! In de plaats heeft de overheid geïnvesteerd in ‘opvoedingswinkels’. Meer en meer blijkt vandaag het faillissement van die vrije opvoeding waarbij géén grenzen worden gesteld. Meer en meer jonge ouders weten ook niet meer hoe of wat ze hun kind(eren) moeten ‘voorleven’ want ook zij zijn (te) vrij opgevoed.
 

Ik ben in mijn stad (Turnhout) altijd nauw betrokken geweest bij wat men nu een ‘lokaal sociaal beleid’ noemt. Dit is ontstaan uit de vroegere VFIK (Vlaams fonds integratie kansarmen) en het SIF (sociaal impulsfonds) Toen deze gelden vrijkwamen en moesten worden omgezet in ‘projecten om de kansarmoede te bestrijden’ kregen we van de kansarmen de vraag en het verwijt, dat er geen enkele ‘frank’ rechtstreeks aan hen ten goede kwam. Alle middelen werden immers omgezet in het aanwerven van ‘sociaal werkers’ en het huisvesten ervan.
Ook vandaag gaat dit verwijt nog steeds op vind ik. Heel wat van die projecten zijn meer bezig geweest met ‘zichzelf’ in stand te houden dan effectief enig soelaas te brengen bij en voor de doelgroep waarvoor ze bedoeld zijn. Ik maak graag een uitzondering voor het ‘straathoekwerk’. Wat ik ook als een gunstige evolutie beschouw is dat er de laatste jaren ook aandacht was voor het opleiden van ervaringsdeskundigen tot sociaal werker(s) De nieuwste evolutie in Turnhout zijn de ‘buurt-sport-werkers’ Wellicht vanuit de filosofie dat sport de integratie wederzijds bevorderd. Zal zeker zo zijn met  voorbeelden als Lukaku (en anderen) die voor vele miljoenen euro’s van ploeg veranderen.
 

Persoonlijk ben ik doorheen de jaren zeer sceptisch geworden over de invloed/gevolgen van het ganse jeugd-welzijns-beleid.  Steeds meer rellen van jongeren die aan heel dit beleid/aanpak géén boodschap (willen) hebben. Steeds meer mensen die zich afzetten tegen alle vormen van gezag. Die de aangeboden kansen zoals onderwijs niet willen grijpen enz.
Ik ben het eens met hen die stellen dat drastische besparingen op allerlei ‘sociale voorzieningen en ondersteuningen’ niet te tolereren zijn. Maar dat ontslaat ons niet van de verantwoordelijkheid om al die voorzieningen beter en concreter af te toetsen op de te behalen resultaten. En waarom zouden we als samenleving niet mee kunnen bepalen welke resultaten wij verwachten?
 

Maar anderzijds ben ik ook overtuigd dat met eender welk beleid er altijd een ‘onderbuik in de samenleving’ zal zijn en blijven. Vooral dan van mensen die daar zelf voor kiezen en redeneren dat ‘alles’ ook voor hen moet kunnen zonder daar inspanningen voor te leveren.