De Herfst zet zich stilaan in gang! In de natuur gaan veel overgangen geleidelijk, glooiend als een helling of zoals de lichten veranderen bij zonsopgang. Gisterenavond is het weer zwoel, zacht en zonnig geweest. Van een uur of vijf, het officiële begin van de avond, tot een uur of elf, het begin van de nacht. Om elf uur is het tegenwoordig al weer bijna helemaal donker. Diepzwarte nacht. Ik heb het geluk van op mijn balkon op de tweede verdieping te kunnen uitkijken over het Westen. De laatste zonnestralen te kunnen capteren.
Heb je het gemerkt? In de vroege morgenden, als de zon al licht stuurt, in prachtig oranje, paarse en lichtblauwe tinten maar zij zelf nog even te bed blijft achter de horizon, is de sfeer al totaal anders dan in de typische zomermaanden. De Herfst hangt onmiskenbaar in de lucht. In de morgen, verdonkerende wolken, frisse temperatuur, af en toe wat regendruppels uit ijle, donkergrijze wolken… Zelfs de herfst klanken van de vogels zijn al te horen. De vogelkenner weet het: meer dan aan enig ander signaal kan je als mens met oren aan zijn kop, aan de veranderende intonatie van de zang van bepaalde vogeltjes horen dat de herfst, het koninklijke seizoen op weg naar de winter, in aantocht is. Zoals aan bepaalde repetitieve, hoge geluiden van de (Kool)Mezen. Die plots een berustend, triestig en toch ook weer veerkrachtig toontje krijgen.
Gisteren tegen een uur of tien in grauwe luchten klonk ook de Boomklever luid in de boomkruinen van het Michottepark, en opvallend elegisch… Dat is een vogeltje dat wel in een tropisch land lijkt thuis te horen, met zijn oranje buikje en leiblauwe rug, met zijn witte gezichtje met zwart maskertje over de ogen. Ik heb zijn triller nog nooit zo vreemd en eerlijk gezegd bijna waanzinnig horen klinken… Duidelijk verbaasd, een beetje droef, een beetje weerbarstig, protesterend… op het getergde af. Een natuurgeluid, krachtig, maar dan toch typisch Belgisch, want lichtjes surrealistisch , mogen we misschien zeggen.
Het meest opvallende kenmerk der natuur trof mij als ik wandelde na de eerste koffie, in het bosje dat langs de pas gedoopte Jan Vranckxweg ligt, waar paarden welkom zijn en auto’s niet. Ik kwam na enkele minuten terug aan het Prins-Regentplein, Casablanca. Houd u vast aan het gras: de Veldesdoorns (ook: Spaanse Aak) zijn aan hun verkleuring begonnen! De mooie, kleine, maar toch esdoorn-achtige bladeren zijn gevormd als Spaanse hellebaarden, als sierlijke speerpunten. Ze zijn de hele zomer licht groen geweest, ons plein is ermee afgezoomd, met dank aan de tuinarchitecten van de dienst Stadsinrichting die voor deze wondere beplanting hebben gekozen, een jaar of vijftien geleden, bij de herinrichting van deze stadszone. Nog geen twee weken geleden zag ik midden op het plein tussen de lage bomen trouwens nog een natuurwonder. Eentje van menselijke aard. Twee tienermeisjes van een jaar of zestien, mooie kinderen en duidelijk met Marokkaans bloed, eentje met lang ravenzwart haar, en allebei met mooie ogen, leuke heupen en kontjes in denim verpakt, deden spontaan allerlei dansende en levensblije bewegingen. Zelfs de bekende, van diep in het lichaam en de geest opwellende “erotische brug” maakte één van hen ineens op de brokkelige sportvloer waar meestal basketspelers en hokeyplayers samen hun cirkels draaien. Zalig om te zien voor de natuurliefhebber, haha.
Maar terug naar de bomen. Gisteren morgen kleurden de eerste randjes en bladpunten zich dus onder invloed van de dalende nachtelijke temperaturen rood! En geen dom rood. Roze-rood. Mysterieus rood dat tegelijk droevig en veelbelovend is. “Alles van waarde is weerloos”, schrijft onze topdichter Lucebert. – “Alles van de natuur, alles dat zonder nut lijkt, is in feite van de grootste waarde”. Voeg ik daar graag aan toe.
