Door al dat gedoe rond de plannen van de N-VA om onze
sociale welvaartstaat zo ongeveer met de grond gelijk te maken, doet wel eens
vergeten dat die N-VA’ers nog andere rare kronkels onder hun hersenpan hebben.
Zo hebben velen onder hen het niet zo begrepen op België. Dat is trouwens een
constante in de aloude geschiedenis van de Vlaamse Beweging, waar zij zo
trots op zijn. De slogan ‘Belgikske Nikske’ behoort inmiddels tot het cultureel
erfgoed. 

Uitredend N-VA-senator Karl Vanlouwe heeft nu een
bijzonder originele manier gevonden om, weliswaar op termijn, deze al zo lang gekoesterde
droom eindelijk waar te maken. Hij wil het blijkbaar nog altijd geldende
decreet nr. 5 van 24 november 1830 (!) herschrijven. Dat bepaalt “de eeuwige
uitsluiting van de familie Oranje-Nassau van enige macht” in ons land. Als dat
geen verandering is!

Ik pikte dit bericht op in de deftige zakenkrant De
Tijd. De blog was uit het pc-klavier getikt door redacteur Wim Van de Velden,
liefhebber van old-timers en verdacht goed thuis bij Bart De Wever en vrienden,
zo bleek ook nu weer. “Het lijkt wat op spielerei, maar er zit meer achter de
vraag van de N-VA om komaf te maken met de uitsluiting van de familie
Oranje-Nassau dan gedacht”, aldus de scribent. “In de hoogste kringen van de
N-VA is te horen dat de achterliggende agenda eigenlijk is om Elisabeth een
vrije keuze te laten, als ze straks haar gemaal moet zoeken. Nu kan ze, als
gevolg van het decreet van 1830, niet met een Oranje trouwen. De N-VA vindt dat
dat wel moet kunnen.” Elisabeth is de oudste dochter van ons koninklijk echtpaar.
 

Zo’n huwelijk zou wellicht aardig wat wettelijke
problemen veroorzaken. Maar daar weet Vanlouwe, bij leven en welvaart advocaat
in Brussel, wel raad mee. Voor hem persoonlijk zou trouwens een vurige wens in
vervulling gaan. Vanlouwe is immers al geruime tijd actief in het selectieve
clubje ‘Orde van den Prince’. Met deze prins wordt niemand minder bedoeld dan
Willem van Oranje, de Zwijger (1533-1584). De Orde ijvert voor de
culturele eenheid van Vlaanderen en Nederland. 

Op de site van deze orde lees je ook: “Willem werd ook
gezien als een voorbeeld van verdraagzaamheid. Het schipperende optreden van
Willem van Oranje in een periode van woelige godsdienstoorlogen bezorgde hem
onder de stichters van de Orde een haast iconische reputatie van gematigdheid en
tolerantie. Zijn handelen werd gezien als een schoolvoorbeeld voor het
overbruggen van scherpe politiek-ideologische tegenstellingen die tegelijk toch
ook een ontvoogding van bestaande machtsstructuren mogelijk maakt.” Zo staat
er. Maar je leest er evenwel niet op dat veel leden zich destijds aansloten bij
Protea, een Vlaamse club van vooraanstaanden die het Zuid-Afrikaanse Apartheidsregime
steunden, dat nu precies niet deed waar Willem van Oranje voor stond. Dat geldt
evenzeer voor de N-VA, naar eigen zeggen een sociale partij, maar in feite de ‘doodgraver’
van onze welvaartstaat.