De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De mythe van de hardwerkende Vlaming en de profiteur
Kolonisatie, België, Vlaanderen, Vlaming, Basisdemocratie, Racisme, Populisme. Vlaams Belang, Profiteur, Traditionele partijen, Hardwerkend, Verenigen, Snoep -

De mythe van de hardwerkende Vlaming en de profiteur

maandag 6 januari 2014 16:28
Spread the love

De proloog

De stelling dat N-VA verantwoordelijk is voor de creatie van een ‘wij tegen zij’ in onze maatschappij is onterecht. N-VA heeft de politieke snoepwinkel van het onderscheid, zoals opgericht door het toenmalige Vlaams Blok (VB) en gedoogd door de traditionele partijen, simpelweg geërfd. Dat de partij het buurtwinkeltje wil laten uitgroeien tot multinational is haar goed recht en indien de Vlaming het wil, wordt het straks haar democratisch recht.

De personages

VB hanteerde een discriminatiemechanisme dat de laatste eeuwen van onze Westerse evolutie prominent aanwezig was: kleur (en bij uitbreiding afkomst). Door toedoen van de traditionele partijen werd VB en een significant deel van de angstige Vlaamse bevolking monddood gemaakt. Op een haast arrogante wijze werden de kiemen van een doorgedreven rechts nationalisme genegeerd; de angst verloor zo haar platform, maar niet haar onderdanen. 

N-VA heeft dit geweten en stelde een nieuwe gemene deler op die meerdere ladingen dekt: de bron van het inkomen als basis voor het onderscheid. Dat een economische crisis zulk een discriminatiemechanisme bijna natuurlijk doet overkomen, is dan in termen van electorale nettowinst een meevaller. Drie dominante groepen kleuren bijgevolg het hedendaagse Vlaanderen: de ondernemer, de hardwerkende Vlaming en de profiteur. N-VA vertaalt het als volgt: de ondernemer gaat gebukt onder een te hoge loonkost, de hardwerkende Vlaming gaat gebukt onder te hoge belastingen en de profiteurs knagen als ratten aan onze sociale zekerheid. 

Het gevolg van deze aanhoudende politieke retoriek in combinatie met economisch moeilijke tijden, is de collectieve angst voor de afbrokkeling van onze welvaartstaat. De genegeerde Vlaming heeft vandaag met N-VA zowel zijn platform als zijn zondebok teruggevonden, want N-VA viseert de profiteurs. Dat Mohammed en Igor er deel van zijn, moet dan toeval heten. Dat zowel de hardwerkende Vlaming als de profiteur een mythe zijn, wordt bij het aanschouwen van het N-VA snoepgoed doodleuk vergeten.

Kortom, N-VA is op weg een multinational te worden die het moet hebben van zijn marketing, niet van zijn product en al zeker niet van zijn grondstoffen.

De acteurs

Onze welvaartstaat en de profiteur gaan hand in hand. Door een rondje zingen voor het klimaat, de verheffing van solidariteit tot koopwaar in de vorm van faire koffie en het op 40° wassen van onze met kinderbloed besmeurde kleding is het Westerse geheugen gekrompen. Slavernij, kolonisatie en globalisering is het eigen profitariaat dat we als Westerlingen maar al te graag vergeten. We hebben bij de constructie van onze welvaartstaat veel te danken aan het leed van anderen, met of zonder Music for Life als jaarlijks offerfeest blijft dit een feit. 

Het houdt echter niet op bij het verdoezelen van ons eigen profitariaat. Integendeel, welvaart heeft ons doen vergeten wat welvaart net inhoudt. Enkele vragen aan de hardwerkende Vlaming kunnen dienen ter inkorting van het betoog: Wie durft beweren dat hij geen kelder, garage of zolder heeft vol met spullen die er al lang niet meer toe doen? Wie durft er al het doorheen de jaren zwart verdiende geld bekend maken? Wie heeft er recht op kinderbijslag ten tijde van een aardkloot die barst onder onze aanwezigheid? Wie laat er nooit eten bederven? Wie bezit een telefoontoestel van een half maandloon? Wie durft er te beweren dat dit welvaart is in plaats van overdaad? Cognitieve obesitas, dat is het. En niemand die dát voorlopig durft te zeggen.

Om dit welvaartsmodel in stand te houden moet de snoepwinkel wel multinational worden, want wie zit er te wachten op de confrontatie met zichzelf?

De dialogen

Toen VB de snoepwinkel van het rechts nationalisme opende, hebben de traditionele partijen het Vlaamse buikgevoel getemperd door het toedienen van een ‘aspirientje cordon’. N-VA heeft door het onderscheid van kleur naar bron van inkomsten te verleggen, een cordon resistente pijn blootgelegd. De partijen die ten tijde van het cordon vooral met zichzelf bezig waren, zijn bijgevolg nu vooral met N-VA bezig. Hierdoor weigeren ze voor het derde decennium op rij de Vlaamse pijn te (h)erkennen en het debat ten gronde te voeren. Politieke moed is gedegradeerd tot het naar de mond praten van het kiesvee; we zijn consument en product op hetzelfde moment. 

Ten eerste dient ten tijde van ingebeelde schaarste en onstilbare honger het debat te gaan over de overtuiging van onszelf. De overtuiging dat we het met een 36 uren werkweek en 30 betaalde verlofdagen zo slechts nog niet hebben. De overtuiging dat we gedoemd zijn om samen te leven, met of tegen onze zin. De overtuiging dat de Vlaming geen distincte realiteit is, maar een deel van het geheel. Hiervoor had men in de jaren 90 van vorige eeuw het debat moeten verleggen van kleur naar individualisme tot aan hebzucht: Vanwaar die permanente drang naar snoepgoed? 

Ten tweede dienen we in debat te gaan met onszelf. Wat betekent welvaart echt en hoe geven we invulling aan de welvaartstaat? Hoe kunnen we onszelf verlossen van de relatieve deprivatie die ieder hedendaags politiek debat kleurt? Hoe kunnen we de hardwerkende Vlaming en zijn profiteurs samen brengen, oftewel, hoe kunnen we de schaarste en de honger verzoenen op collectief niveau? Willen we welvaart of overdaad en hoe rechtvaardigen we die keuze richting onze medemensen? 

Zonder zelfkennis, een gezonde neiging tot zelfreflectie en de erkenning van de ander als een echte ander – niet als een mythe die dient voor het voeden van de eigen angst – wordt het een gevecht tegen onszelf dat winnaars noch verliezers kent. Als dit schijngevecht volop aan de gang is, moet de politiek duidelijk maken dat het een schijngevecht betreft. Schijnscheidsrechter spelen of het gevecht negeren is dan niet voldoende en bijna misdadig te noemen. Conform de Vlaamse traditie wordt misdaad pas jaren na de feiten bestraft; het zijn de traditionele partijen die nu aan de electorale strafbank zitten. Het is de ‘verdienste’ van de N-VA, niet de schuld.

Het plot

Als men N-VA wil counteren moet men vooral zo niet verder doen. De partij kent een grote aanhang en die verdiend eerlijke aandacht. De invulling die N-VA geeft aan ons maatschappelijk model is een kwestie van voor of tegenstander, dat is bij ‘sossen’ en ‘tsjeven’ niet anders. Voer het debat dus daar waar het gevoerd moet worden; in de hoofden van de mensen die gedoemd zijn om samen te leven. Werp je op als voorstanders van een samenlevingsmodel, in plaats van brokkenlijmers van een vraatzuchtig individualisme dat denkt onder schaarste te leven. 

Als de profiteur al bestaat, zal hij onder N-VA niet omgevormd worden tot een niet-profiteur. Zijn bestaan zal hoogstens moeilijker gemaakt worden onder N-VA bewind, Antwerpen is hier de pilot. De hardwerkende Vlaming en de profiteur zijn een ‘zero sum game’. Het wegnemen van financiële steun aan de ene zijde, gaat gepaard met een kost aan de andere zijde. Van het OCMW tot aan de criminaliteit of in ‘den bak’, de maatschappij zal de kosten dragen voor zijn minderbedeelden; een bewakingsagent aan de deur van de snoepwinkel verhoogt de snoepprijs. Een visie op samenleven en delen van de welvaart lijkt dan standvastiger dan een visie gebaseerd op onderscheid bij de verdeling van de welvaart.

Slotwoord

Partijen van ons Vlaanderenland, verzoen ons relatief geluk en onze relatieve angst. N-VA is de uiting van ongenoegen gebaseerd op mythes; dus richt je op de mythes, niet op de personages. Of willen we van heel Vlaanderen een Antwerpen maken; een plek waar ontwikkeling plaats moet ruimen voor marketing? Van snoepwinkel naar multinational, zeg maar

take down
the paywall
steun ons nu!