Toen Mieke Vogels in 1999 Minister van Welzijn werd, met
Joos Wauters als kabinetsmedewerker, kon gehoopt worden op een valoriserende
relatie met de vakbond, al was het maar als alternatief voor de decennia
durende CD&V-machtspositie op het departement welzijn.
Maar in de eerste onderhandelingsronde in 2000 liep het al
grondig mis. Het gekende verhaal van het brood en de groenten, de minister wou
enkel brood op tafel leggen, dwz maatregelen om werk en gezin te faciliteren,
Walter Cornelis wou groenten, dwz eindeloopbaanregeling, en daarbij ook de
harmonisering van de barema’s van de gehele welzijnssector met de
gehandicaptensector en de regularisatie van het DAC.
Op deze eerste onderhandeling nam de vakbond o.l.v Walter
Cornelis de biezen en zette zich in wacht tot Vogels, noodgedwongen, de vakbond
(en haar agenda) erkende. En dat leidde tot een nooit gezien en nog altijd
fenomenaal akkoord in 2000, want alles kwam op tafel en werd geconsumeerd, en
ook Landuyt wou en kreeg zijn dessert, nl de landingsbaan op 50 jaar.
In plaats van daar fier over te zijn houdt Mieke Vogels daar
blijkbaar nog altijd een zure maag aan over. Haar eerste afrekening bestond
daarbij uit het Decreet op PAB en PGB van 2001 dat in enkele alinea’s de sector
zou converteren naar een marktgericht en op persoonlijke budgetten gesteunde
hervorming die de macht van de voorzieningen én de vakbond zou breken, zonder
dat de vakbond er ook maar rond werd geconsulteerd. Ook in 2002 was er de feitelijke afbraak van de excellente regeling voor terugbetaling rolstoelen die onder Minister Martens was tot standgekomen, met een grote betoging als resultaat.
Langs de GATS-bespreking werd de sector van de kinderopvang en de
bejaardenhomes aan de commercie overgegeven vanuit de Vlaamse regering,
gelukkig gebarreerd op het federale niveau.
Mieke Vogels mocht terecht nog de ambitie hebben om het
mislukte decreet op de hervorming van de gehandicaptenzorg van 2001 op het
juiste spoor te krijgen, dus met erkenning van de vakbonden en het middenveld,
als alternatief voor het gepruts en de perspectiefloosheid van het kabinet
Vandeurzen.
Blijkbaar acht Mieke Vogels een ondergraving van het middenveld, het ACW en
de arbeidersbeweging belangrijker dan een herstel van de gaten in haar eigen
beleid. Dat ze meteen ook een ondersteuning is voor destabilisatie door het
N-VA smaakt dubbel bitter want welk belang heeft Groen beleid om zich te distantiëren
van het middenveld en van de vakbonden. Zijn
ze, zoals uitdrukkelijker in de buitenlands Groene partijen is vast te stellen,
eerder liberaal en systeembestendigend dan te opteren voor een solidaire
frontvorming met de vakbonden en een fundamenteel ander sociaal perspectief. En wanneer komt Joos Wauters eens tussen in deze discussie, ook hij heeft sleutels in handen om de volledige malaise in de gehandicaptensector een positieve draai te geven, om van Walter Cornelis nog maar te zwijgen.
Blijkbaar rest er vooralsnog alleen de PTB-GO!/PVDA+ om, hopelijk met verkozenen, een nieuw
perspectief te openen, en hiervoor, als het zich aandient, politieke
verantwoordelijkheid voor op te nemen.
Jan Hertogen
