Het komt bij deze kwestie ook juist neer op een term die ik te weinig lees in opiniestukken, romans en op sociale media:Innerlijke Rijkdom.
Het ultieme Criterium
Als we over het verschil tussen de mens en het dier nadenken, komen we vrij direct uit bij het verschil tussen een buitenkant met pels (of veren, of een schild) en de naakte huid van de mens. Hebt u daar al bij stil gestaan? De verklaring die ik na jaren zoeken aantrof en waar ik lang ben blijven bij stil staan is heel mooi en diepzinnig. Ethologen en dierkundigen die de mens vanuit hun expertise bekijken zoals Desmond Morris geven volgende verklaring: de huid zonder pels laat ons toe zo dicht bij elkaar te komen als geen ander dier. De mens is het Liefdesdier bij uitstek. Seksuologen zoals de befaamde Leuvense professor Piet Nijs bevestigen dit, onder andere in zijn boek “Honderd vragen over seksualiteit”, dat ik persoonlijk heb gebruikt als bezinningsbegeleider voor laatstejaars. “De huid is het belangrijkste seksuele orgaan” lezen we daar. Als mensen eens vaker en aandachtiger dicht bij elkaar gingen liggen en staan, ik meen dat dan veel meer geluk zou heersen. Minder negativiteit rancune, teleurstelling en bijhorend cynisme ook.
Toekomst
Hoe gaat dit evolueren? Wel, mijn verwachtingen zijn positief. Wanneer zullen mensen in staat zijn elkaar inniger aan te voelen via huidcontact? Misschien toch wanneer een bepaalde lichaamsvijandige erfenis tot het verleden zal behoren. Ik voorspel dat tegen 2030-35 de jongeren dit beter zullen doen. Waarom? Omdat sinds zowat 2015 de babies (opnieuw en overal) tijdens de eerste duizend dagen op het lichaam van hun ouders worden gedragen. Jong geleerd is oud gedaan. De Homo sapiens zal na vele eeuwen van overmatig op technologie en (geld)bezit te zijn gericht geweest, weer wat menselijker worden. Humaner. En ja, op dit vlak zal hij dan ook juist meer lijken op een grote groep andere warmbloedige zoogdieren.