Het was me wat in ‘de media’ de afgelopen weken.

Een uitgebreide, minitieuze verslaggeving v/d ‘parachutemoord’ en evenzeer van de ‘zaak Storme’. Duizenden persrakkers welke zich verdrongen bij het bevrijden van de Chileense mijnwerkers…

Meer dan ooit hanteren ‘de media’ géén enkele scheidingslijn -tenzij af en toe een flinterdunne- tussen informatie en sensatie.

Wat zijn volgens mij nu de symptomen van deze ‘mediaziekte’ ?

-het niet meer hanteren van de hierboven genoemde scheidingslijn tussen sensatie/informatie

-niet de beste zijn is de norm, wel de eerste zijn. Getuige hiervan het leedvermaak, wat nieuwschef  VTM, Eric Goens uitgebreid twitterde omdat VRT te laat anticipeerde om de op komst zijnde bevrijding van de Chileense mijnwerkers live te brengen ! (Nieuwsblad 15/10 ll  http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=G3O30S6RV)

-Omwille van allerlei besparingen en herstructureringen zijn de ‘nationale’ kranteredacties erg ingekrompen. Meer en meer wordt gewerkt met een ‘netwerk van lokale correspondenten’ die op zelfstandige basis werken. De enige ‘redactionele omkadering’ bestaat dat uit een laptop, een GSM, liefst eentje die foto’s kan maken en de ‘journalist’ kan op stap. Maar waar zijn de journalistieke vaardigheden van dergelijke ‘brooodschrijvers’. En ik noem ze bewust zo omdat zij, o.w.v. hun ‘dagelijks brood’ in de voormiddag een artikel plegen voor hun krant over een beslissing van een lokaal bestuur en in de namiddag even vrolijk en journalistiek ‘onafhankelijk’ een (betaalde) bijdrage schrijven in het infoblad van diezelfde gemeente.

-Uit de overdreven en op sensatie gerichtte wijze waarop ‘de media’ verslag brachten van de parachutemoord komt dan voor mij de vraag : ‘beantwoorden de media op die wijze aan een behoefte of creëeren zij een behoefte ?! Willen de media enkel ‘opiniëren’ dan wel ‘informeren’

-zelfregulering in de media is onbestaande. Bij het begin van het assisenproces over de parachutemoord vond een krant het zelfs nodig een poll te organiseren met de vraag of je beklaagde wel/niet schuldig schuldig achtte.  Morgen zullen diezelfde media ongetwijfeld weer uitpakken met de vraag ‘of een volksjury wel bekwaam is om te oordelen in dergelijke zaak’. (eigenlijk is die vraag vandaag al aan de orde in de poll van radio 2)

‘de media’ stellen zich niet meer de vraag naar ‘nieuwswaarde’ van een bepaalde gebeurtenis maar bezondigen zich vooral aan een vorm van voyeurisme. Er telt maar één wet en dat is ervoor zorgen dat je ‘de boot niet mist’ Tot in het absurde ! Deze (woensdag 20/10) morgen was op radio 2 -limburg- het feit dat beklaagde EC ‘voor de eerste maal had geglimlacht in de assisenzaal’ zelfs een hoofdpunt in hun regionale nieuws. Bovendien zouden zij nu ook nog de werkgever van beklaagde eens gaan bellen voor een soort van ‘moraliteitsverslag’

-vrij voor aanvulling

Wat mij betreft zijn er meer dan voldoende symptomen aanwezig om te stellen dat ‘de media’ ziek zijn. Ernstig ziek zelfs !

Dergelijke ‘media’ maken ook ziek. Het is toch onvoorstelbaar beangstigend, dat iedereen morgen voor diezelfde media het voorwerp kan zijn van dit ziekelijke voyeurisme. Dat iedereen morgen tot in elk detail, tot in elke vezel van zijn lichaam, zijn wezen en zijn/haar ‘zijn’ kan worden ‘kapot’ geanalyseerd door de media.

Remedie tegen deze ziekte is vrij eenvoudig : buig al deze symptomen om tot een positieve ingesteldheid en er kan weer sprake zijn van informeren. Ik vraag mij af wat een organisatie zoals de VRJ (Vlaamse raad journalistiek) over deze ‘mediale ontsporingen’ denkt.

Dat er, zowel vanuit de politieke hoek als vanuit het ‘middenveld’ zo wenig openlijke kritiek komt op deze ‘zieke media’ heeft uiteraard alles te maken met de macht die zij hebben. Iedereen heeft wel eens ‘de media’ nodig om een standpunt, een actie, of wat dan ook te verwoorden.

Dat er ‘intern’ wel heel veel vragen gesteld worden over ‘de rol v/d media’ en de ‘journalistieke onafhankelijkheid’ kan en wil ik vanuit mijn job zeker wel getuigen.

Alleszins moeten we een medium zoals dewereldmorgen tenvolle blijven steunen. Inhoudelijk èn financieel. Anders zijn we integraal overgeleverd aan sensatie en voyeurisme

Dré Wolput