Ik ken het werk van Willy Vynck alias W.V. alias W. behoorlijk goed omdat hij het al bijna tien jaar wekelijks via e-mail naar me toestuurt. Telkens op maandag een brief en twee foto’s. Meer dan vijfhonderd keer was ik zijn anonieme  ‘waarde lezer’, of toch één van hen.

Nu heeft Hans Theys, ook een ‘waarde lezer’,  enkele van die brieven en foto’s geselecteerd voor een boekje. Dat deed hij twee jaar geleden ook al eens, toen hij de krant ‘Waarde lezer’ uitbracht en die als bijlage aanbood aan de lezers van <H>ART, Vlaanderens kunsttijdschrift voor gevorderden.  Nu is het een degelijk-ouderwetse (of ouderwets-degelijke) bundel geworden, artisanaal geplooid en genaaid door de schrijver-fotograaf zelf en voorzien van een voorwoord van Hans Theys.

De gebruikelijke, ietwat archaïsche aanhef (‘Waarde lezer’) en slotzin (‘Middelerwijl maak ik miljoenen foto’s’) van zijn brieven werden in de bundel weggelaten, zodat je ze kunt lezen als korte prozastukjes of gedichten.  De foto’s die naast elk stukje staan, zijn niet dezelfde die met de originele brieven meegestuurd werden.  Foto’s en brieven hebben dan ook niets met elkaar te maken. Ook niet in deze bundel.  

Het zijn zwart-witbeelden van de stilte: je hoort alleen wat achtergrondgeroezemoes en als je goed luistert ook het drukken op de knop van het fototoestel. Niemand die ervan opkijkt, want niemand die het opmerkt. Op het eerste gezicht zijn de beelden banaal, maar met wat verbeelding vertellen ze een verhaal, want every picture tells a story, toch?

Het zijn foto’s die weinig spectaculaire visuele ervaringen voorstellen:  desolaat aandoende pleinen of parken, een onder een tafel geschoven stoel, het onderstel van een man of van een wandelend koppel, het soort beelden dat een mens niet in zijn geheugen opslaat omdat hij ze te alledaags vindt en er het nut niet van inziet. Later, als hij door omstandigheden een zee van tijd heeft en zich in alles verdiept waarin hij zich maar kan verdiepen, al was het maar om de tijd door te komen, zal hij er misschien de tijdgeest van heden aan kunnen aflezen, maar nu heeft hij belangrijker zaken aan het hoofd.

W.V.’s brieven zijn geschreven foto’s. Woorden die uit een vulpen op het papier vloeien en zinnen vormen. Kortademige zinnen. Met veel punten waar komma’s zouden moeten staan. Maar je went eraan, gaandeweg meen je zelfs te voelen dat het ook zo hoort. Om de sfeer van de tekst. Te ondergaan. Zie. Nu doe ik het ook. Al.

Opmerkelijk: nergens in het boek, ook niet op het voorplat, wordt de naam Willy Vynck voluit afgedrukt.  Waarschijnlijk houdt W.V. niet van zijn naam die een geslachtsdeel en een zangvogel combineert. W.V. houdt niet van muziek: ze pleegt een inbreuk op zijn stilte. Zijn teksten stralen een heimwee naar vroeger uit. Toen het zoveel beter was. Van de naoorlogse literatuur moet hij niet weten, weg Tom Lanoye, van die van de negentiende eeuw ook niet, boe Gezelle. Met zijn krinkelende winkelende waterding. Hedendaagse kunst kan hem wel boeien, vooral als die wat donker is, claustrofobisch of verstikkend. Om aan de middelmaat van het leven te ontsnappen gaat hij elk weekend strandzeilen in De Panne. Op een leeg strand. Goed ingeduffeld tegen de kou. De snijdende wind filtert zijn hersenen. Thuisgekomen schrijft hij zijn stukjes en zoekt foto’s bijeen. Die hij dan rondstuurt naar zijn ‘waarde lezers’.

Mail hem  (w.vynck@skynet.be) als je zijn waarde lezer wil worden of zijn bundel wil aanschaffen, want veel boekhandels waar het kleinood te vinden is, zijn er niet.

‘W.V. – Enkele brieven’ werd uitgegeven door uitgeverij Os Bovis.

Misselyk