“De Palestijnen hebben vrede nodig, geen jihad” – titelt Mia Doornaert boven haar column in de Standaard van vandaag. En in een inzetje wordt een zin uit haar tekst naar voor gehaald als statement: “Meer dan van Israël zijn de Palestijnen het slachtoffer van de Arabische landen. Die willen hen niet opnemen, en zijn evenmin bereid en in staat tot vrede.” 

Waarom zouden de Arabische landen de Palestijnen moeten opnemen? Er zijn al heel veel Palestijnen in de omringende landen, maar de opnamecapaciteit van die landen is niet onbeperkt. Bovendien is dat precies wat Israël als een gemakkelijke oplossing van de Palestijnse kwestie ziet: al die Palestijnse lastposten naar het buitenland, zodat al hun land en bezit definitief kan worden in beslag genomen. Palestijnen opnemen zou een fraaie collaboratie zijn met het Israëlische roofbeleid.

Wat de vrede betreft, is de bedenking van Doornaert bizar. De Abrahamakkoorden van 2020 tussen de VS, Israël en landen als Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten betekenden een ontspanning in de onderlinge relaties. De Palestijnse kwestie werd daarmee eigenlijk aan de kant geschoven, zoals ook her en der opgemerkt werd. Die Arabische landen waren dus wel in staat en bereid tot vrede, en zelfs tot het zwijgen over de Palestijnse kwestie. Begrijpelijk dus dat Hamas de operatie Al-Aqsa Flood opzette, die de valse vrede verstoorde en de Arabische leiders weer onder druk van hun bevolking plaatste, die sympathiseerde met de Palestijnen. Bij alle kritische bedenkingen die Al-Aqsa Flood oproept, is een positief resultaat ervan dat de Palestijnse kwestie weer op de voorgrond komt in media en politiek.

Dat resultaat ziet ook Mia Doornaert, maar zij bekijkt het negatief, en spreekt over “de verpulvering van een toenadering tussen Israël en Saudi-Arabië”. Al die “toenaderingen” om de roof- en moordstaat Israël geaccepteerd te krijgen zonder oplossing van de Palestijnse kwestie kan ik alleen maar als verwerpelijk zien, pogingen om het probleem weg te moffelen en het bestaansonrecht van Israël als normaal te doen gelden.

Die verschrikkelijke islam  

In de visie van Mia Doornaert zijn het de rond Israël liggende landen die het vredesproces hebben gedwarsboomd en is het een onverdraagzame islam die daarbij aan het werk is: “sjeiks en ayatollahs en andere leiders die altijd jihadi’s zullen vinden voor geweld tegen Israël – en tegen het goddeloze decadente Westen.”

Ik versta: wij moeten van nature solidair zijn met Israël want wij hebben als gemeenschappelijke vijand de islam, “een religie die in het Midden-Oosten uitmunt door intolerantie, en inmiddels ook in Europa oprukt.”

Deze islamofobe bedenking is het opstapje naar de kern van het betoog van Doornaert, de bestrijding van het pro-Palestijnse activisme: “De regering zou nu volgens de activisten de Palestijnse staat moeten erkennen. Die activisten zitten blijkbaar niet in met 7 oktober 2023, Hamas’ orgie van moord, verkrachting, verminking, met de opzettelijke uitlokking van een Israëlische vergelding, met de verpulvering van de toenadering tussen Israël en Saudi-Arabië.”

Doornaerts beschrijving van 7/10 lijkt me zo uit de Israëlische propaganda geplukt – alleen de levend geroosterde Joodse kindjes ontbreken nog – en vergt een kritische bedenking:  op 7/10 kreeg Israël, frivool gezegd, een koekje van eigen deeg. Het vermoorden van Palestijnen heeft in Israël immers een lange traditie, en wie die negeert om alleen maar de Palestijnse tegenactie van Hamas te veroordelen, speelt vals.

Vrede als permanente onderdrukking  

Het einddoel van Doornaerts tekst is dat de regering de Palestijnse staat niet moet erkennen. Dat zou “een symbolische geste zijn zonder tegenprestatie” en daarmee “zou ze vooral de bloedige chantage van Hamas belonen, wat het laatste is waarmee de Palestijnen gebaat zijn.”  En: “Zo mogelijk meer nog dan Israël hebben zij vrede nodig, geen jihad.” Dat die Palestijnse staat al lang officieel is toegekend door diverse instanties, maar nog steeds niet gerealiseerd is dank zij het obstructiewerk van Israël, wordt hier verzwegen.

De implicatie van Doornaerts betoog is dat de Palestijnen lijdzaam hun onderdrukking, hun uitbuiting en hun beroving van land, huis en goed moeten ondergaan. Geen verzet, braaf zijn: VREDE!!!