Andrés Lubbert heeft zich tot doel gesteld de Latijns-Amerikaanse cinema te promoten. Hij wil mensen van hier kennis laten maken met andere realiteiten, culturen en geschiedenissen. StampMedia had een gesprek met hem.

Cinema Estudio

Hoe slaagde Lubbert erin op zijn 25e een filmfestival te organiseren? “Alles begon in Leuven, met de Studio (ondertussen gesloten, nvdr): een hele mooie alternatieve cinema die niet zoveel commerciële films speelde. Begin 2009 ging ik met mijn idee naar deze filmzaal en werkte het uit. Ik begon sponsors te zoeken binnen Leuven en kreeg snel reactie. We ontvingen niet zo veel geld, maar voor de Belgische filmwereld was het een correct bedrag.”
Lubbert vroeg ook subsidies aan de provincie Brabant en op federaal niveau aan DGOS (Belgische ontwikkelingssamenwerking). Deze twee instanties steunden de eerste editie van het festival. Verleden jaar werkte Lubbert als coördinator en programmator van het festival. Daiana Victoria was verantwoordelijk voor de pers, maar verder deed Lubbert zowat alles zelf.
“Ik leidde de films zelf in, deed het licht uit in de zaal en liep naar beneden om op play te drukken.”

Passie voor film

Waar komt Lubbert’s passie voor film vandaan? “Mijn vader was cameraman. Hij werkte in Spanje en van kindsbeen af hoopte ik te doen wat mijn vader deed. Ook mijn oom die filmregisseur is in Chili heeft me beïnvloed.”

Tijdens zijn middelbare schooltijd maakte Lubbert kortfilms voor het college, in 2004 filmde hij zijn eerste documentaire in Chili en toen ging de bal aan het rollen. “Nadat ik deze documentaire gemaakt had, besefte ik dat dit hetgeen was wat ik wilde doen. Ik besloot film te studeren aan de Universiteit van Buenos Aires. Toen ik ginder mijn studies had beëindigd, keerde ik terug naar België om er documentaireregie te studeren aan de Brusselse filmschool RITS.”

Toonruimte

Hoe komt het dat in Europa zo weinig Latijns-Amerikaanse films te zien zijn? “De verdeling en vertoning van films zijn moeilijke thema’s, veel Belgische films worden ook niet voldoende bekeken. De grootste problemen zijn steeds geld en gebrek aan toonruimte. Vooral onbekende films die buiten het commerciële circuit vallen hebben het moeilijk. De Latijns-Amerikaanse films die in België terecht komen zijn diegene die een Oscar wonnen, zoals bijvoorbeeld “El secreto de sus ojos”, of films die belangrijke festivals als het Festival van Berlijn wonnen. Ze worden hier echter slechts in kleine zaaltjes of op alternatieve plekken getoond.
Daarom is het Latijns-Amerikaans Filmfestival van Vlaanderen de beste gelegenheid om de Latijns-Amerikaanse film te ontdekken. We hebben nu een programma met twaalf langspeelfilms, die moeilijk te verkrijgen zijn. Verleden jaar hadden we er slechts zes.

Filmstudenten

In welke Latijns-Amerikaanse landen vindt de grootste filmproductie plaats?
“Vooral in Argentinië en Mexico worden veel films gemaakt, aangezien beide landen veel filmstudenten hebben die werk maken. Ook in Brazilië – een groot land met veel inwoners en dus veel studenten – worden veel films gemaakt. Chili, Bolivië en de rest van de landen zijn veel minder productief.”

Inhoud en boodschap

Is film een goed middel om het publiek in Europa te laten kennis maken met de Latijns-Amerikaanse realiteit? Lubbert: “Ik geloof dat een deeltje van de kleine geschiedenissen die in de films verteld worden toch wel in het hoofd van het publiek zal blijven hangen. Als ze achteraf lezen over reële gebeurtenissen rond dezelfde problematiek, zullen ze zich vast iets herinneren van wat ze op het scherm gezien hebben. We willen echter niet enkel de slechte kant van de Latijns-Amerikaanse samenleving laten zien. Veel van de documentaires gaan inderdaad over onrecht. Toch is er een evenwicht tussen meer gewelddadige en mooie films.”

Lubbert behandelt steeds sociale vraagstukken met zijn festival. “Voor mij persoonlijk is het belangrijkste van een film de inhoud en de boodschap. Een film moet tonen hoe iemand naar de wereld kijkt. De esthetiek van een film is ook belangrijk, maar komt op de tweede plaats.”

© 2010 – StampMedia – Clara Lordi & Ruth Vanreusel (vertaling)