Het is Pasen. Het geloof predikt de Verrijzenis. De bevrijdende opstanding uit het graf van Jezus Christus, dan altijd in de eerste plaats. Dat die plaatsvond, letterlijk of allegorisch, zou ons een bron van “vrede en vreugde van de verrezen Heer” moeten zijn. Een fijn gevoel. Dat is altijd welkom, in deze tijden van lucht-verduistering door roet en Godsverduistering door hebzucht en onbenullige zorgen (“Greed and petty concerns”, naar het woord van Barack Obama). Maar is de tijd niet rijp om de historische en vaak tot op de draad versleten concepten van de Roomse Geloofsgemeenschap in een heel nieuw licht te zetten? En om de echte vooruitgang, in een goede richting voor alle mensen en het Leven op aarde, een Boost te verlenen? Ook door met wijsheid en moed messiaanse mensen, profetische stemmen en hedendaagse heiligen, te verkiezen? Onderaan vindt u mijn veertien favorieten in photo icon. Want religie en spiritualiteit, zij verdienen navolging en absorptie, vandaag meer dan ooit.

Achttal minuten leestijd. 

(²) Bijgewerkt met reacties, een Frans en een Latijns citaat op 03.04, 14 uur. 

Jezus’ verrijzenis wordt vandaag herdacht, en daar trekken miljarden mensen zich even aan op. Maar intussen is het zeker: de Kerk zelf is lethargisch. De geloofsgemeenschap, de gemeenschap van de gewijde mensen, de “medicijnmannen” van onze cultuurkring, ze kan best zelf een Verrijzenis gebruiken. Zeker in Europa, en op een bepaalde manier al evenzeer in de rest van de devote christelijke wereld.

Een voorbeeld van herbronning en actualisering van het gedachtegoed uit de actualiteit van de dag komt uit Frankrijk. Daar spreekt de jonge weduwe van de door een terrorist vermoorde luitenant-kolonel van de Franse gendarmerie, Arnaud Beltrame: « C’est avec beaucoup d’espérance que j’attends de fêter la résurrection de Pâques avec lui”. (Het is met veel hoop dat ik ernaar uitzie om de verrijzenis van Pasen met hem [Arnaud] te vieren.).

In de nood spreekt het hart van bepaalde mensen profetische taal.

Waarom doen de kerkleiders zelf hier niet vaker aan? Aan her-interpretatie van de twintig eeuwen oude woorden, op een manier die mensen vandaag kan bemoedigen en Inspiratie bieden?

Tant pis. Maar in de grond is het niet de Kerk die onze eerste zorg moet zijn. Dat is de levende wereld. Wij allen. En onze moederplaneet Aarde. Met al wat bij ons leeft. Het heelal is groot, maar tot nader order vrij leeg en ver. De problemen zijn groter dan ooit, ook al heeft het er niet de schijn van. Wij, zowat ieder die dit appel kan lezen, heeft het redelijk goed. Geen koude lijden wij in de winter, geen honger nadat de oogst is opgebruikt. Geen ziekten blijven onbehandelbaar. De geestesziekten blijken wel de taaiste klant, dat is normaal, in een vervreemdende, a-religieuze, van de natuur vervreemde samenleving die meer een verzameling van losse individuen is geworden.

 

Het gaat zeer goed, très bien, madame la Marquise; maar meer dan ooit in de geschiedenis is er misbruik van middelen mogelijk; enorme middelen aan kapitaal en mensen, en ‘technische armen’ om in de natuur in te grijpen. De misstappen van vandaag zullen voor het eerst in de tijd, letterlijk vele millennia lang gevolgen kennen. De uitroeiing van diersoorten en andere creaturen is een groot gevaar. Wij hebben maar één Aarde. Die moet nog een eeuwigheid mee. Haar schoonheid verdient de status van onschendbaarheid. Van Heiligheid.

In primitieve, inheemse culturen vervult de medicijnman zijn taken; het genezen van mensen, het leggen van de brug tussen de profane wereld en de wereld van de geesten, met God. Wat bakt de Roomse Kerk vandaag van haar natuurlijke taken? Wie zoekt nog een priester of monnik op als het niet goed gaat? Welke geloofwaardigheid hebben gewijde figuren vandaag? En toch hebben zij inherente kwaliteiten en vermogens. Ook vandaag blijft de burger een kwetsbaar wezen.

 

De mens is meer dan vlees alleen. Lichaam en geest zijn verweven, vele gezondheidsproblemen hebben een psychosomatisch aspect. De auto staat voor de deur, voor velen, maar de innerlijke vrede is meer dan ooit ver te zoeken. De religieuze mannen en vrouwen zouden hun taken best opnieuw degelijk gaan vervullen. Maar hoe die kentering inzetten?

 

Is het niet zo dat Kerk en christenen al te zeer hoofdzakelijk “in de achteruitkijkspiegel” staren?

 

 

Jezus leefde precies twee millennia geleden. “Hij wilde niet zozeer aanbeden worden, dan nagevolgd”. Zo is het naar alle waarschijnlijkheid. En dat beseffen vooruitstrevende gelovigen. Dat lezen wij ook met zoveel woorden al in sommige main stream katholieke uitgaven, zoals “Het derde testament. De Bijbel verder schrijven” van Loed Loosen s. j.

 

Jezus wilde ongetwijfeld niet vergoddelijkt worden, maar hij wilde een betere mensheid!

Een maatschappij met meer rechtvaardigheid.

Een gemeenschap waarin mensen zichzelf goed kennen, en daardoor minder bitter de schuld van alles en nog wat op anderen afwentelen. 

Een Model voor alle seizoenen biedt die wijze, strijdvaardige, goedhartige, welsprekende jonge man.

Een model van intens sociaal contact en engagement, afgewisseld met solitaire wandelingen in de desolate, groene open ruimte.

Natuurcontact is vandaag in.

Jezus verdient even goed herontdekking.

Terug gelezen in een fris interpretatiekader.

Het concept van heiligen, profeten en messiaanse mensen verdient evenzeer herinvoering en dynamisering.

Niet voor de lintjes, maar voor de resultaten.

Mannen en vrouwen die het heil, de goede gang van zaken, laten voorgaan bij het stellen van hun levensdoelen, die verdienen gezien te worden. Die verdienen uw en mijn steun.

Zij kunnen de rol spelen van het bekende multiplicator & accelerator effect in de economie.

Zij kunnen de samenleving injecteren met bevrijdende ideeën.

En met goede wil.

Met hooggestemde en toch haalbare projecten.

De mensheid heeft nood aan Haalbare Utopieën. 

 

Messiaanse mensen doen daaraan, zoals niemand anders dat kan, bij wijze van spreken.

Natuurlijk zou het te gemakkelijk zijn, alle verantwoordelijkheid voor echte vooruitgang te leggen bij de Kerk, bij haar gewijde figuren, bij haar gelovigen en profeten.

Graag mag ik een oproep doen aan ieder die kan lezen en denken:

 

“Volg je ingeboren roeping, ook als die niet veel zaad in het bakje brengt.

Laat de andere eens meer voorgaan, dat zal de beste manier blijken te zijn

om zelf de hoogste, meest waardevolle ervaring mee te maken: de Vreugde”.

En intussen, om die ethische en progressieve beweging breedte en kracht te geven, oefen je blik om te zien welke figuren het werkelijk goed menen met de mens en de wereld.

Ontwikkel een zesde zintuig voor wie Profeet mag heten.

Bekijk de mensen in de media en in je dorpsstraat door die kritische bril.

Profeten herkennen, het is geen simpel werkje, toegegeven.

Een zeldzame trekvogel als de Kramsvogel of de Rode Wouw determineren, het is wel wat makkelijker. Of het laatste nieuwe model van BMW, of de nieuwe acteur in Familie…

Wie Goed van Kwaad wil leren onderscheiden zal door een Woestijn moeten gaan.

Door de hel van de nederige inzet voor wie lijden.

Ga ervoor.

Vermijd de confrontaties niet. De momenten van intense “emotional labour – emotionele Arbeid” hebben zeer veel belang en betekenis.

Ga door de zuiveringsodyssee van het leren kennen van jezelf, tot in het putje van de ziel.

Je kan tijdens die levensweg inspiratie halen uit dat bekende zinnetje dat in het Mattheusevangelie geschreven staat:

“Vooruit, zuiveren van hart, jullie zullen God zien”

(Mt, 5).

In die context lijkt het mij overigens hoog tijd dat de Kerk de wens waarmaakt die kardinaal Danneels in 2006 uitsprak in een mooie kapel in Leuven in mijn bijzijn:

 

De Kerk moet meer leken tot heiligen gaan verklaren.

Op die manier zou de Kerk het signaal geven dat niet alleen binnen haar schoot heil mogelijk is. (Nulla salus extra ecclesia was gedurende vele eeuwen het aanmatigende, exclusieve motto). Dat niet gewijde mensen ook meetellen, en kunnen excelleren. Op die manier zou de Roomse Kerk haar betrokkenheid bij de gewone mensen onderstrepen, en wellicht weer meer geloofwaardigheid kweken. 

 

Met de keuze van die Erkenningen van “Vaders en Moeders van het Vaderland”, als je wil, ga ik al meteen hier en nu een handje helpen. En gezien woorden zo licht wegen in de koude lucht van de paasdag, en omdat beelden zo mooi zijn, altijd spreken van een goede toekomst, mag ik dat graag met foto’s doen.

Wie brengt ze alle zeven  x  twee  op naam?

Tenslotte. Als u deze suggestie zinvol vindt, stuur dan jou versie naar de Apostolische Nuntiatuur, dat is de vertegenwoordiger van de Paus van Rome in Brussel: te bereiken op Franciscanenlaan 9, 1150 Brussel.

En nu de foto’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gepubliceerd op Paasmaandag 

71 keer gelezen op 3 april, 21 uur.

 

 

Een greep uit de eerste reacties:

–  “Ja, ik heb ervan genoten en het is voor mij een levendige herbronning en inspiratie. Waar haal je al die ideeën?;  van M. H., mijn voormalige sensei, leraar Japans.

–  “Bedankt voor deze waardevolle reflectie. Echt mooi om te lezen. Ik denk er net zo over.”;  van N. A., een bedrijfsleider uit het Leuvense.

– “Bedankt, beste Stefaan, voor (..) jouw artikel, vol creatieve inspiratie, zoals altijd.

De Kerkinstelling lijkt inderdaad nog op grote afstand te zijn van de mensen en van de natuur, maar te dichtbij haar eigen zorgen”; een vriend die christelijke meditatie beoefent en koorzang.