Op 13 november publiceerden enkele Duitse intellectuelen, met als bekendste figuur Habermas, een “stellingname” over de oorlog in Gaza en de situatie in de Bondsrepubliek. De tekst gaat over de “principes van de solidariteit”. Nee, niet die met de onderdrukte Palestijnen, maar met de onderdrukker Israël. En solidariteit ook met de Joden en Jodinnen in Duitsland. De “welbegrepen” solidariteit.

Het is natuurlijk een open deur intrappen als de auteurs van de “stellingname” zeggen dat het Joodse deel van de Duitse bevolking niet mag worden bedreigd of gemolesteerd omwille van de gebeurtenissen in Israël en Gaza. En dat de veiligheid van deze mensen gegarandeerd moet zijn en zij gevrijwaard moeten worden van haatpraat en niet mogen gehinderd worden of lastiggevallen in de publieke ruimte of op het internet. Uiteraard is alle antisemitisme af te keuren, zelfs als mensen standpunten verdedigen waar je het niet mee eens bent of die als abject overkomen.

Maar dat evidente principe koppelen Habermas en zijn medeauteurs aan de erkenning van het bestaansrecht van Israël. Terwijl het probleem juist het bestaansONrecht van Israël is, namelijk dat die staat alles onderneemt om zich uit te breiden ten koste van de Palestijnen en deze groep een eigen staat ontzegt, en zich voortdurend misdraagt tegen deze mensen. Roof en moord, opsluiting, mishandeling… zijn immers alledaags in de relatie van Israël met de Palestijnen.

De erkenning van de rechten op fysieke integriteit en veiligheid van de Joodse bevolking in Duitsland is overigens iets anders dan solidariteit –  die koppeling is een stap te ver. Je moet kunnen zeggen dat standpunten fout zijn of verwerpelijk, idioot of crimineel, en dat kan zonder fysieke agressie of de dreiging  daarmee.

Zeg niet: Israël is bezig met een genocide!

De opgedrongen solidariteit met een gewetenloze bezetter gaat nog verder, want volgens de “stellingname” is solidariteit met Israël vanzelfsprekend. Met kritiek op Israël willen de auteurs zich niet bezighouden. Er wordt wel terloops aan herinnerd dat er discussies zijn over de proportionaliteit van Israëls reactie op 7 oktober, over het vermijden van burgerslachtoffers en over het doel van een oorlog, die toch tot vrede zou moeten leiden. Maar: “Bij alle bekommernis om het lot van de Palestijnse bevolking verglijden de normen van de beoordeling helemaal als aan de Israëlische aanpak genocidaire bedoelingen worden toegeschreven.”

Bommen gooien en met tanks schieten op een burgerbevolking en haar woningen, haar infrastructuur, haar water- en elektriciteitsvoorzieningen, haar scholen en klinieken – dat is niet genocidair, maar gewone oorlogsvoering? Ja, zoals gezegd, de auteurs van de stellingname weten wel dat daarover gediscussieerd wordt, maar solidariteit moet volgens hen primeren. Die wordt gefundeerd met het Duitse naziverleden en zijn jodenuitroeiing.

De auteurs weten niet of willen niet weten dat Duitsland en Israël met de VS hebben samengewerkt om de genocide op Indonesië te realiseren, die zo’n half miljoen mensenlevens gekost heeft. Die drie waren broeders in het kwaad, bereid om honderdduizenden mensenlevens op te offeren voor hun politieke doelstellingen. Dat verleden blijft onbesproken en leidt niet tot “solidariteit” met de slachtoffers van de repressie. En dan maar praten over “het zelfbegrip” van Duitsland, met zijn achting voor de menselijke waardigheid…

Antisemitismekritiek als rookgordijn om antizionisme te smoren

Door op geen enkel moment een onderscheid te maken tussen antisemitisme en antizionisme vertroebelen de auteurs de problematiek. In feite is de opwinding –  die aangewakkerd wordt door de overheid – over het antisemitisme een manier om de discussie over het zionisme te verhinderen. Zoals blijkt uit wat de Duitse minister en vice-kanselier Robert Habeck op 1 november betoogde: “Het verbranden van Israëlische vlaggen is een strafbaar feit, het prijzen van de terreur van Hamas ook. Wie Duitser is, zal zich daarvoor voor het gerecht moeten verantwoorden, wie geen Duitser is, riskeert zijn verblijfsvergunning. Wie nog geen verblijfsvergunning heeft, levert een reden om buitengezet te worden.”

De roof- en moordstaat Israël wordt door Duitsland in bescherming genomen tegen kritiek en afkeuring. Daarmee wordt het publieke debat beknot en de democratie beschadigd. Maar daar heeft de “stellingname” niets over te zeggen. Filosofische armoede?