De mens wordt gevormd door een grote dualiteit: ZIJN en ZELFBEWUSTZIJN. Daardoor staat de deur wijd open voor de grote gespletenheid.

De mens is gespleten in twee delen, een onbewuste en ontkende waarheid en een bewust vals denkbeeld. De mens heeft een geruststellend, mooi, goed, achtenswaardig masker dat een hebzuchtige plunderaar, een wrede sadist en een gruwelijke doder kan verbergen.

De afstand tussen deze twee polen is de maat voor de gruwel die een mens kan begaan. De waarheid kan pijnlijk en ondraaglijk zijn maar alleen door de ontkenning en de veelvuldige onderdrukkingen door anderen en door zichzelf kan ze door de mens op zo een gruwelijke manier uitgedrukt worden.

De werkelijkheid is een groot gemis, leegte, eenzaamheid, angst, pijn, ontevredenheid, verlangens, zoeken naar huidcontact, naar warmte, herkenning en liefde, verloren raken op zoek naar iets dat het grote gemis kan vervullen.

De waarheid zijn de verdrongen pijnlijke gevoelens, daarom worden ze verwrongen, misvormd, tegenstrijdig, ze worden een onbewuste, blinde, onbegrijpelijke en oncontroleerbare kracht die psychische en fysische ziektes kan veroorzaken en mensen kan bewegen tot gruwelijke daden. De waarheid is ook dat we geestelijke wezens zijn, druppels van licht en liefde, één in de geest.

Deze gespletenheid drukt zich uit in de afstand tussen daad en woord, praktijk en theorie, waarheid en valsheid. Door deze afstand leeft de mens onder een bepaalde spanning en in deze spanning zie ik de druk achter het opgejaagde leven van de mens.

Door deze ontkenning kan de mens zich handhaven als individu tegenover de werkelijkheid. Hij ziet wel de werkelijkheid door de bril van de ontkenning en dus een getemde, gekooide, huiselijke werkelijkheid zodat hij gerust zijn dagdagelijkse activiteiten kan verder doen te midden van een huiveringwekkende, ruwe, gruwelijke werkelijkheid.

De mens leeft in het fragiele evenwicht van een koorddanser tussen de ontkenning en de waarheid. Het onbewuste en de ontkende waarheid wil bewust worden en door de ontkenning probeert de mens zich te beschermen tegen de pijn.

Daardoor zijn veel ideeën, filosofieën en ook de media een weerspiegeling en houden de ontkenning in stand. Elk volk en cultuur hebben een andere ontkenningsgraad.

De weg vooruit van de mens is de weg van bewustwording. Deze bewustwording vindt plaats door de langzame toename van de capaciteit tot voelen en dus minder ontkennen, minder verdringen maar meer gevoelens toegeven, uitdrukken en er bewust van worden.

Op de weg van de waarheid heeft men kracht en moed nodig om verantwoordelijkheid voor zijn daden op te nemen, om verantwoordelijkheid voor het verdedigen van zijn rechten, de rechten van anderen, zeker van de zwakkere medemens op te nemen en om onrecht aan te klagen.

Spijtig genoeg kan opkomen voor de mensenrechten, in het grootste gedeelte van deze pijnlijke planeet wel levensgevaarlijk zijn. Men kan gevangen genomen worden, gemarteld en zelfs vermoord worden.

Na duizenden jaren gruwel en onderdrukking leeft de zwakke mens, zelfs zonder een uitdrukkelijke onderdrukker, in al of niet bewuste angst. Angst om zichzelf te zijn en uit te drukken, angst om onrecht tegen zichzelf en anderen aan te klagen, bijvoorbeeld binnen het huwelijk, in de werksituatie en in de maatschappij. Veel mensen verbergen zich achter een muur van stilte, gemetseld met al of niet bewuste angst.

Ik wens veel kracht en moed aan overlevenden van het verraad van hun onschuld zodat ze hun pijnlijk geheim aan het licht kunnen brengen en ook aan de daders van dit onmetelijke verraad, die zich schuilen in stilte achter de achtenswaardige façade van de ontkenning, zodat ze hun daad kunnen toegeven.

Deze muur van stilte gemetseld met ontkende schuld knaagt aan de ziel. Geef de waarheid toe, vraag excuses en probeer de onherstelbare schade zoveel mogelijk te herstellen.

Daardoor kunnen daders en slachtoffers  innerlijk groeien, een beter mens worden en een bepaalde vrede van geest winnen. De pijn van de geschonden mensen is onmetelijk en soms blijven zij onmachtig opbotsen tegenover deze blinde, zwijgende, onwankelbare, achtenswaardige sociale façade van valsheid en leugens.

Ze zijn bang door de machtige dader veroordeeld te worden en ze moeten zich nog verantwoorden en verontschuldigen voor hun zwakte, onevenwichtigheid en pijn.

                              Zwakke Burger

 Het pad van terugkeer naar de bron

De terugkomst is de weg door de aard van het driedelige kostuum dat de geïndividualiseerde geestelijke druppel kleedt.                                                                                    

De stoffelijkheid is een speelplein, een leslokaal, een werkterrein waar de aard van het driedelige kostuum in het vuur van de ervaring gelouterd wordt zodat het geestelijke licht en de geestelijke liefde kunnen doorstralen.

Iedere mens zegt: “ik ben”. Toch betekent dit niet hetzelfde voor iedereen.

Het innerlijke geestelijke wezen identificeert zich met zijn sluiers. Het identificeert zich met zijn gevoelens die zoals een wispelturige oceaan zijn, woelig en kalm, verdriet en vreugde, pijn en plezier en alle andere emoties. Door ervaringen, beproevingen, kwetsuren wordt men ontelbare keren door de emotionele paren van tegenstelling geslingerd en zo creëren we een middelpunt, een centrum met bepaalde kracht. Dit centrum wordt het stuur van de emotieboot op een woelige zee.

Door bewustwording van onze gevoelens, ze toe te geven, te aanvaarden, uit te drukken, leren en loslaten zijn we de sluiers aan het louteren. Onze harten openen zich voor de onvoorwaardelijke liefde en ons denkvermogen vult zich met het licht van de geest.

Door ontevredenheid, pijn, zoeken naar geluk, is er altijd een verlangen dat ons duwt om verder en dieper te zoeken.

Door stilte rond zichzelf te maken, stilte in de gevoelens en in de gedachten en dieper in zichzelf te kijken, te voelen en te luisteren in het onzichtbare en onstoffelijke, aandacht te geven aan de diepste kern, kan men het innerlijke geestelijke laten openbloeien.

Dit krachtige centrum gesteund door wijsheid, kracht, liefde en vreugde van de geestelijke kern staat sterker om in de gevoelens af te dalen om pijnlijke kwetsuren van het verleden te helen.

De mens wordt in dit proces altijd door de liefdevolle stroom van geestelijke doelstelling gedragen en geduwd.