Vanmorgen, onderweg met de wagen, hoorde ik plots een nummer van Michael Jackson op Radio 1. Het bleek vandaag namelijk alweer tien jaar geleden dat hij overleed aan een hartaanval. De discussie, of je de erfenis van een kunstenaar in verband kunt brengen met hoe hij was als mens, woedt volop. De meningen zijn verdeeld; spendeerde De Standaard bij zijn dood nog 16 pagina’s aan het popicoon, vandaag werd alleen maar vermeld dat ze het niet over Michael Jackson zouden hebben.
Van Bart De Pauw tot Harvey Weinstein worden artiesten afgerekend op hun gedrag. De hoogte die iemand op onze sociale of culturele ladder bereikt mag nooit een vrijgeleide zijn voor misbruik en perversiteiten, en al zeker niet wanneer deze gericht zijn tegen de kwetsbaarsten onder ons.
Helaas worden onaantastbaar lijkende meesterwerken waar je in het verleden heel erg van genoten hebt, eveneens van hun goddelijkheid ontdaan door het ontoelaatbare gedrag van de schepper.

Michael Jackson, de jongste uit een artistiek gezin met een dictator als vader, was als volwassene de grootste nachtmerrie voor die enkele uitverkoren fans, kinderen nog. Want wat er ook aan vooraf ging, uiteindelijk bleek de meest getalenteerde van The Jacksons, The King of Pop, geen haar beter dan onze eigenste collectieve schandvlek Roger van Gheluwe, een gewezen woordvoerder van God.

Sinds ik ‘Leaving Neverland’ zag, die onthutsende reportage, had ik Michael Jackson niet meer op de radio gehoord. Hoogstwaarschijnlijk puur toeval, maar het zorgde voor een wrange bijsmaak toen ‘Billy Jean’ vanmorgen plots uit de boxen schalde. Terwijl ik vroeger in de wagen het volume naar rechts draaide en uit volle borst meezong, met veel valse Ieeee’s en Ooooh’s tot gevolg, kon ik nu alleen maar in verwarring luisteren. Het liedje klinkt nog steeds precies hetzelfde, maar de onschuld is verdwenen.

‘Thriller’ was één van de eerste albums die ik kocht, in 1982. Ik was vijftien, en hoewel altijd meer een fan van Prince, heb ik met MJ te doen gehad toen het verhaal bekend werd over die tiran van een vader; de dag dat hij het nieuws haalde toen zijn haar tijdens de opnames voor een reclamespotje plots ontvlamde; omwille van zijn talrijke neuscorrecties waardoor hij tenslotte bijna geen neus meer overhield; toen hij zijn huid liet bleken en op een dag nog bleker oogde dan een bleekgezicht; en uiteindelijk, toen hij zijn elf maanden oud zijnde zoontje Prince Michael II uit het raam hield, om te showen aan zijn fans. Ik vond het intriest dat hij zo zijn best deed om die bijnaam, Wacko Jacko – die hij zo haatte – alle eer aan te doen.
Maar nooit echt geloofd dat er een monster in hem schuilde. Zelfs niet toen hij beschuldigd werd van seksueel misbruik met kinderen. Het waren jakhalzen die geld roken. Michael was het echte slachtoffer; een klein jongetje, niet geschikt voor deze wereld.
Sinds de documentaire ‘Finding Neverland’ is dat verleden tijd.

Wat Cassanova, Caravaggio of Picasso ooit en al dan niet verkeerd hebben gedaan, is vandaag de dag in de vergetelheid geraakt. Geen kat die er nog om maalt. Enkel het sublieme werk dat ze ons nalieten is van tel.
Misschien dat de tijd dus toch verzacht, genezing brengt, en oude zonden oude koeien worden voor toekomstige generaties.
Maar voor Michael en ik is het te laat.