De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De dood van senior Bush

De dood van senior Bush

zondag 2 december 2018 19:34
Spread the love




Wahid komt fluitend binnen. Hij is duidelijk goedgemutst.
‘Heb je het nieuws gehoord Rino?’
‘Welk nieuws?’
Wahid wendt zich tot het plafond van onze kringloopkantine terwijl hij met zijn armen omhoog voor me staat.
‘Senior Bush is dood!’
‘Heb ik vanmorgen op de radio gehoord, ja.’
‘Is zéér goede nieuws! Senior Bush is zelfde als Hitler! I think he go straight to hell! Bush bijna twintig jaar ziek. Veel veel ziek.’ Wahid houdt een hand op zijn mond, als een zuurstofmasker.
‘Oxygen. Altijd pijn. Twin-tig jaar! En nu in grond. Why? Waarom zoveel problemen voor zoveel mensen? 
Bush send Tomahawk missiles naar Bagdad in nineteen ninety one. Iraqi people still call that night ‘Scariest Night’! Weet je hoeveel? Hoeveel tomahawk raketten op Bagdad?’
‘Nee Wahid.’
‘Almost one thousand, it didn’t stop. Kijk…’ Wahid haalt zijn IPhone tevoorschijn en begint te scrollen.
‘Pictures I took myself in 2003.’ 
Gebouwen lichten op in het duister terwijl er reusachtige vuurballen uit opstijgen. 
‘It was the start of a war. People could not hide. Almost forthy thousand children died! He destroyed our town. Bagdad was a beautiful city.’

Wahid is van nature goedgemutst, hij lacht graag maar hij torst iets op zijn schouders, iets waaronder hij elk moment van de dag gebukt gaat. Ik weet wat het is. Het is pijn en verdriet, en het verlies dat hij meezeult. Ooit zag zijn toekomst er veelbelovend uit. Hij was een getalenteerd en veelbelovend televisiemaker. Werkte mee aan documentaires voor Al Jazeera en CNN. Trots toonde hij me een stukje dat op de BBC uitgezonden werd. 
‘Saddam Hoessein was slecht voor Irak, Rino. Maar nu is nog veel slechter.’

Kritisch en koppig zijn, het wordt nergens in dank afgenomen maar er wordt vooral niet overal op dezelfde wijze op gereageerd. Toen enkele van Wahid’s vrienden en collega’s vermoord werden en hij op een dag een bom onderaan zijn auto aantrof – ‘elke dag moet je kijken Rino, elke dag moet je op buik liggen en kijken!’ – wist hij dat hij iets moest ondernemen want dat zijn dagen daar geteld waren. Een nieuw leven tegemoet. Het vrije westen! Maar het werd niet wat hij ervan verwacht had. 
‘And I can’t go back’, zei hij me op een keer. 
‘I’m not affraid to die, but for a long, endless dead. Because these people are specialists in pain Rino!’

Op een dag toonde hij me een reeks foto’s over zijn leven in Irak. Met zijn vrienden, sigaren rokend en whiskey drinkend. Op die foto’s lijkt hij wel een fotomodel. 
‘My favorite drink, Rino,’ verklaarde hij toen, ‘maar ik drink niet meer. Want when I start, I can’t stop… It’s bad for me!’ 
Nu is hij kalende, ook al is hij pas vooraan in de dertig.
‘Ik weet niet waarom Rino. To much problems in my head. Always thinking! En als ik wakker word, veel haar op mijn hoofdkussen…’ 
Maar met zijn zwarte, volle baard is het nog steeds een knappe man.
‘Wij gingen altijd dansen Rino. The Bee Gees! Michael Jackson! Lionel Ritchie! All Night long!’
Vandaag zingt hij mee met Adamo’s ‘Inch Allah’ – ‘Als God het wil’ – tijdens de Belpop 100. Er is een vreemde heesheid en er trilt iets hartverscheurends in zijn stem.
‘Inch Allah, Inch Allah, Inch Allah, Inch Allah…’

‘s Middags sluit de winkel van halfeen tot één uur.
Anja heeft verse koffie gezet. Ghassan kan er niet over zwijgen.
‘Het is een grote dag vandaag.’

‘Bush had gezicht van president maar hart van maffia. Two faces! Zoals W. Bush, Rumsfeld, Dick Cheney! Of Condoleezza Rice!’ Zijn ogen vergroten zich, als bij iemand die zich plots iets herinnert wat zijn stellingen kracht bijzet. 
Ik nip van mijn koffie, maar Wahid tikt tegen mijn schouder, als om te voorkomen dat mijn aandacht verslapt. 
‘Senior was petroleumpresident. Obama was betere president. I liked Obama. Maar ook two faces. Trump is geen goede president, maar hij spreekt meteen. Hij zegt wat hij denkt.’ 
Wahid lacht als hij mijn verbaasde wenkbrauwen ziet, en verbetert zichzelf: ‘I know, Trump does not Think. But: one face! Hij zegt: nee, jij moet betalen tegen China, Europe, Kim Jong-Un. Tegen Poetin. En iedereen luitstert. Trump is direct. 
But Amerika is evil… It’s the devil! Allemaal cowboys in Amerika.’ 
Wahid’s ogen puilen uit, de dood van senior Bush brengt alles weer naar boven.

‘Mensen in Irak weten maar niemand durft spreken, iedereen is bang van de CIA. Kijk, er is boven en onder tafel. Boven tafel is on television… 
Bush twintig jaar véél ziek. En nu…’ Wahid spuwt op de vloer. ‘Bij Saddam Hoessein! 
In alle Tomahawk raketten zit beetje uranium. Niet veel maar beetje. In alle wapens van Amerika. Kijk maar op computer: uranium en Irak. Grote problemen voor 50.000 jaren Rino. Is niet normaal! There is no justice.’ 
Hij schudt zijn hoofd, neemt de waterkoker en schenkt water in een mok waar een theebuiltje in ligt.
‘Maar vandaag groot feest. And tonight I drink whiskey on the dead of Senior Bush!’

take down
the paywall
steun ons nu!