Update: toemaatjes over de ernst van de oplossing van het kluwen problemen in de toekomst. 13 u 35

Als ik mij niet vergis speelt “Engeland” de finale in het EK voetbal vandaag zondag 11 juli 2021. Misschien is dit een gepast moment voor wat beschouwingen. De Engelsen, de Britten… Onze moeder had er een .jaar of wat gewerkt voor zij het beroep van Moeder opnam in Leuven. Als voormalig gouvernante had zij een knack voor opvoeden. Een van de wijsheden uit andere landen die wij tussendoor in de lagere schooltijd meekregen was het Engelse deuntje, “An apple a day keeps the doctor away”. En deze vond ik mooi en waardevol: “A thing of Beauty is a joy forever!”

Later studeerde ik de zevenjarige cyclus Engels aan het Centrum voor Levende talen in Leuven. Ik mocht na een strenge ingangsproef beginnen in het vierde jaar; (de kennis van moeder, tientallen jaren na haar werk in het buitenland, was nog beter geweest, zij mocht instappen in het vijfde jaar, zij heeft de laatste drie jaren succesvol afgewerkt. ) Daar leerden we nog mooi taaleigen, ‘ idiom’. Zoals “Look before you leap!” & ” A stitch in time, saves nine”. Persoonlijk heb ik de Britten wat leren aanvoelen. Ook al heb ik er maar heel kort gewoond, in Bristol, in 2006. Een dertigtal keer heb ik Londen bezocht, vooral op familiebezoek, maar ook als geboeid onderzoeker en toerist. Ik las een deel van het immense literatuurpatrimonium van Engelse schrijvers. Zoals Conan Doyle en Terence White, recenter Helen MacDonald en de Ier James Joyce.

En ik raakte binnen in de denkwereld door gesprekken in de straten van de reuzenstad. Een Pakistaanse inwijkelinge voorspelde mij in 2006 in de rode bus op weg, een goed volgend leven, omdat ik dingen deed om mijn familie te eren en te steunen. Op mijn eerste reis in London met het college als achttienjarige, leerde ik van een geleerd heertje waar je in grootsteden best je portefeuille stopt op stap op de stoepen, om de pick-pockets te counteren. Ik leerde ook Great Britain aanvoelen via films en series. En via de autobiografie van T. E. Lawrence ‘of Arabia’. En via “Wuthering Heights”. Ook de Belgische strips met de twee intrigerende personages Blake en Mortimer leren je veel. Scenaristen als Yves Sente creëren mirakels met hun research en verhaal.

Op basis van dit gegroeide aanvoelen en kennen , meen ik dat wij Belgen, buren, in feite vaak nog te weinig besef hebben van wat het is, het grootse land, de prachtige natie. Zonder de Britten, vurig en intelligent en vastberaden geleid door Churchill, waren wij waarschijnlijk nu volgelingen van Hitler. Bijvoorbeeld. Zonder Darwin krompen we wellicht nog in de tang van enggeestige denkbeelden over de dierlijke basis van ons mens-zijn. Dachten we dat we geen familie waren van de andere zoogdieren, zoals de Bonobo, de hond, de bever of het paard. En veel van onze cultuur, materieel en immaterieel, hebben wij door osmose, handel en contact van hen. Wij begrijpen zeker onvoldoende hoe dit volk door een koude douche gaat. Na het versneld wegvallen van het British Empire na WO II. Een rijk dat op bepaald moment zowat een vierde van het land op de aardoppervlakte besloeg.

Brexitmotieven

Indien ik zelf ook zozeer zou miskend worden in mijn grandeur, verwezenlijkingen, en rouwsituatie ik zou mij zeker ook op mijzelf terugplooien. De Brexit is psychologisch onvermijdelijk. Een fase die we dit speciale, rijkelijk van geest en praktische wijsheid voorziene volk moeten gunnen.

Voetbal & Oorlog

Voetbal heb ik overigens altijd een wat vreemd spel gevonden. Een kennis van onze familie, een feministe die een groene winkel uitbaat in Leuven, trof me al in de jaren tachtig met de mededeling: “Een groot percentage van de mannen zijn toch machosisten? Na een match waarin ze onder de modder raakten, uitgleden en rake klappen kregen, komen ze je zeggen, “Aaah… Dàt was een goede match!”? Verder valt mij voortdurend op hoe “lomp” het spel is: omdat er structureel zoveel moet meezitten om een doel te scoren, lijkt mij heel vaak het resultaat van negentig minuten spel maar van ver overeen te komen met de kwaliteiten en het betoonde spel van de winnende ploeg. Ook juist in vergelijking met competitiesporten waarin het aantal doelen veel hoger ligt, zoals Basketball of Volleyball. Maar ja, bij gebrek aan een echte oorlog, kan dit spel ongetwijfeld goed geesten van miljoenen toeschouwers en mannen op het veld bezig houden. Het lijkt me een van de kanalen waarvan observator en psycholoog Paul Verhaeghe alludeerde in “Identiteit” (2013), wanneer hij stelde: wij moeten nadenken over manieren om de natuurlijke agressie die in ons leeft, op verantwoorde, aanvaarde manier te kanaliseren. De recente berichten over groepen fans die buiten het veld zonder restricties in de bosjes met elkaar hard op de vuist gaan, lijkt een aanduiding dat voetbal niet helemaal genoeg aan die fundamentele behoefte voldoet.

De Toekomst

Als je ziet hoe autoriteiten ter zake zoals Erin Bronkovitch, bekend van de film, maar nog in volle doen als milieu-activiste van vlees en bloed, voorspellen dat stoffen als Pfas voor het midden van de eeuw de mensheid, de mannelijke gonaden, volkomen onvruchtbaar gaan maken volgens wetenschappelijke voorspellingen, en hoe op deze bedreiging en de klimaatdreiging een aantal vooraanstaande jonge maatschappijcritici en wereldverbeteraars reageren, met de wens voor een algemene revolutie, dan zal het wellicht niet lang meer duren voor we weer kunnen vechten, in een ware (burger)oorlog.

Toemaatje

1. In volgende link kan u de uitleg lezen in The Guardian, de krant die enkel nog digitaal verschijnt en de rol op zich neemt van bewaker van lange termijn-belangen van de mensheid, waarin Erin Bronkovitch meer dan drie maanden geleden al de vernietigende, sluipende invloed van PFAS stoffen toelicht. Velen onder u zullen haar naam kennen van de gedramatiseerde documentaire waarin zij zichzelf mag spelen. Dit is iemand die spreekt met gezag.

https://www.theguardian.com/commentisfree/2021/mar/18/toxic-chemicals-health-humanity-erin-brokovich

2. Activist, medewerker van een Europees Bureau en schrijver Nick Meynen gaf op 8 juli commentaar bij een artikel in De Standaard over het zwaar vervuilende bedrijf 3M. Daarop ontspon zich een levendige, open discussie met verschillende ecologisch bewuste observatoren en activisten. Toen ik Meynen, die ik persoonlijk ken, trachtte te wijzen op de massa goede zaken die wij zullen verliezen, de stabiliteit, de vele vrij goed lopende organisatorische verwezenlijkingen van het huidige bestel, was onder andere dit het antwoord van Meynen, die overigens met waardering werd geciteerd door Naomi Klein, wat zijn boek “Frontlines” betreft:

(Op 10 juli): ik denk dat ik snap wat je zegt, Stef, maar ik denk ook dat de maatschappelijke stabiliteit reeds opgeofferd werd. Voor de   niet-zo-ecologische zaak, namelijk winst ten koste van almaar meer, met alle vormen van onstabiliteit tot gevolg. Nogmaals: 50° Canada, bijensterfte, forever chemicals, …

(…)[Wat betreft de ] Franse revolutie. De terreur kwam vooral van de contrarevolutie en het grootste gevolg van die revolutie was een stap vooruit naar democratie in heel de wereld. Groet!

Daarop vrees ik dat mijn laatste antwoord het volgende moest zijn:

S: Natuurlijk zijn voor grote veranderingen destabilisatie en heel veel mensenbloed nodig, beste Nick. Uw en mijn waarheid jagen      koude rillingen over mijn rug.