Tegengestelden die mekaar nodig hebben, daar gaat het vaak om in het leven. Yin en yang, nacht en dag, maan en zon, donker en licht. Het zijn klassieke, tegelijk tegengestelde en complementaire tweedelingen. We categoriseren. Het is een vertrouwd gegeven. Het maakt de zaken ook meer beheersbaar, overzichtelijker.
Sommigen trekken dit door naar gender: vrouw en man. Daar ligt het al gevoeliger. Men raakt daarbij tastbaar de grenzen aan van het categorizeren: vrouw en man, yin en yang als tegengestelden die mekaar nodig hebben? Ja, neen… En in de politiek? Ook gevoelig: links en rechts…
Naar het wielrennen nu, de Tour. Geel en groen zijn beide “licht”, maar tegelijk voldoende van mekaar verschillend. Rood voor de laatste in de Tour komt al donkerder over, maar is toch nog niet zwart. Je kan zulke trui zelfs ambiëren, want ze vereist kundigheid. Niet echt tegengesteld dus. Maar een gele en een pekzwarte trui, dit zou pas tegengesteld zijn.Benieuwd of er ooit een pekzwarte trui komt in de Tour…
Ja, genuanceerd zwart is er, als merk-kleur voor een ploeg (design), maar voor een individu? Iets pikzwart als embleem voor een precieze positie of prestatie? Het is zeker niet uitgesloten dat zoiets er ooit komt, maar wat zal iemand daarvoor moeten gedaan hebben? De “snelste daler”, “met als bijkomende voorwaarde dat hij niet valt”? Want daar houden we dan wel aan: hij mag niet vallen, toch niet dodelijk… Er moet iets gevaarlijks, iets donkers aan vastkleven, maar toch niet “al te gevaarlijk”. Terug naar geel en groen… Ze kunnen beide geassocieerd worden met kracht, dag, overwinning, yang, met een voorkeur niettemin voor het geel, dat nog veel lichter uitvalt dan groen. Daarom ook zal de roze trui uit de Giro nooit aan het geel kunnen tippen van de Tour.
Maar wat doe je nu verdorie met een bolletjestrui? Rode bollen op wit, akkoord… nog altijd triomfantelijker dan witte bollen op rood. In wit op rood kon je vroeger, in overgrootmoederstijd te lande je neus snuiten. Het ligt al minder voor de hand met rood op wit. Maar bollen voor bergen? En dit mengsel van kleuren? Je wordt er ongemakkelijk bij. En toch zit er iets in… het is namelijk geen trui als een ander. Je rijdt er al mee rond op een moment dat je die trui niet echt verdient, bijvoorbeeld in de eerste vlakke week van de Tour. Niet echt volwaardig voor een “bergkoning”. Dan staat dit bolletjesgedoe niet eens zo slecht, second order. Maar in de bergen? Tenzij die trui natuurlijk ook daar niet volwaardig is en de echte grote klimmer eigenlijk in het geel hoort te staan, zodat slechts de tweede in orde, noodgedwongen, de trui van bergkoning mag aantrekken.
Kijk, groen en geel… ik ben er klaar mee. Maar de bolletjestrui? Ik weet het niet. In een tijd die vraagt naar een “Gorilla”, “la machine”, “Spartacus, houdt zulke wit-rode combinatie misschien iets te veel nuance in. En kan nuance ons nog enthousiasmeren? “Vive le tour,” en goei vakantie.
