De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Interview -

De Afschaffing: Aflevering 2 – Families van gedetineerden in België

donderdag 26 november 2020 18:08
Spread the love

De Afschaffing

Aflevering 2: Families van gedetineerden in België

De Afschaffing is een nieuwe podcast over hoe de afschaffing van politie, gevangenissen en het rechtssysteem eruit zou kunnen zien hier in België. We onderzoeken de geschiedenis van hoe deze systemen ontstaan zijn, hun hedendaagse realiteiten, en vooral, wat voor alternatieven we samen kunnen bouwen. Als je geïnteresseerd bent om mee te werken aan het creëren van deze podcast, of om geïnterviewd te worden, contacteer dan DeAfschaffing@gmail.com.

 

Presentator: Laura De Vos

Gast: Iris Greeven

Muziek: A.K. 1974 – The Wind & The Moon

Meer info over La CLAC: https://www.facebook.com/clacnoprison

 

TRANSCRIPT

 

[muziek]

 

Goeiemiddag en welkom bij de Afschaffing, een podcast over hoe de afschaffing van politie, gevangenissen en het rechtssysteem eruit zou kunnen zien in België. We onderzoeken de geschiedenis van hoe deze systemen ontstaan zijn, hun hedendaagse realiteiten, en vooral, wat voor alternatieven we samen kunnen bouwen. Welkom opnieuw bij De Afschaffing.

 

[muziek]

 

Welkom bij deze aflevering van De Afschaffing. Ik ben Laura De Vos, Doctor in de Engelse letteren en ik woon voorlopig nog steeds in de VS, waar ik les geef in Engels, American Indian Studies, en American Ethnic Studies, aan de University of Washington. Daarbuiten werk ik mee in organisaties met inside en outside leden, oftewel met zowel leden die gedetineerd zijn als leden die niet gedetineerd zijn, die ijveren voor betere omstandigheden voor gedetineerden en ageren tegen het bouwen van nog meer gevangenissen in de staat Washington. Er zullen dus af en toe referenties naar de VS komen, omwille van mijn eigen ervaringen met werk rond de gevangenissen hier.

 

Maar, voor deze aflevering sprak ik met Iris Greeven. Iris is getrouwd met iemand die gedetineerd is, en komt op voor de rechten van de familieleden van gedetineerden in België. Ze is o.a. lid van La CLAC, een collectief dat zich inzet in de anti-carcerale strijd in België. Iris spreekt over hoe moeilijk het is om als familielid van een gedetineerde zo weinig contact te kunnen hebben met hun geliefden, en eigenlijk mee gestraft te worden ondanks dat zij zelf niet wettelijk gestraft zijn. Maar ze vertelt ook over hoe ze gemeenschap heeft gevonden en ook mee gecreëerd zodat de familieleden van gedetineerden steun kunnen vinden bij elkaar, en ook samen kunnen opkomen voor hun rechten via allerlei acties en demonstraties.

 

We namen het gesprek op op zaterdag 20 november, over Zoom. Je kan af en toe Iris haar huisdieren horen op de achtergrond, maar hopelijk stoort het niet te erg.

 

Vóór we aan het interview beginnen, wil ik eerst deze boodschap meegeven. Na de publicatie van de eerste aflevering ontving ik een e-mail van een vrouw wiens partner opgesloten zit in een gevangenis in een ouder gebouw. Ik kreeg de vraag om deze getuigenis anoniem te delen, zodat luisteraars over hun ervaringen kunnen leren zonder dat de schrijfster of haar partner zelf risico lopen voor mogelijke repercussies van het gevangeniswezen, of van hun sociale omgeving. Sommige details zijn gecensureerd om de anonimiteit te beschermen.

 

De mail gaat als volgt:

———————————————–

Beste Laura,

 

Uw podcast is super.  Ondertussen weet ik nu dat de meeste mensen niet de waarheid kent van hetgene  er gebeurt in [sommige oudere gevangenissen].

Bij de eerste lockdown waren er gelukkig niet veel COVID19 besmettingen dankzij dat toenmalige minister direct maatregelen heeft genomen. Mijn partner mocht toen 2,5 maanden uit de gevangenis, opschorting van straf.  Maar dat wordt niet gezegd, ze zeggen in de pers 700 gevangenen vrijgelaten  maar vergeten te zeggen dat er 500  gedetineerden terug naar de gevangenis zijn gegaan.

Mijn partner zit een gevangenisstraf uit te [gecensureerd],  een middeleeuws bedoening.  Eerst is er een cipier met COVID19 besmet maar heeft gans de groep van een zeker atelier besmet,  ze moesten in isolement.

Cipiers staken omdat ze niet willen dat ongestoord bezoek doorgaat,  maar wat gebeurt er?  Ze laten de bezoeken  doorgaan en ja, een vrouw is met COVID19 naar ongestoord bezoek. Ik en mijn partner willen geen risico’s nemen  daar ik en zowel hij tot de risicogroep behoren.  Ik heb [een chronische ziekte] en mijn partner is [ouder];

Mijn partner zit op vleugel [gecensureerd] en ze werden allemaal in isolement geplaatst,  dus 23u30 op 24u op cel, alleen een pisemmer en geen stromend water.  Ook had de gevangenis een gsm ter beschikking dat de gedetineerden konden bellen maar gsm werd niet ontsmet en ging van cel tot cel.

Spijtig genoeg houden heel veel cipiers zich niet aan de maatregelen,  en lieten soms groepjes samen buiten.  Ook tijdens het gewone bezoek, wij moesten een mondmasker en geen aanraking, en sommige cipiers keken zelfs niet en zeiden zelfs “als ik mijn rug naar jullie toewijs dan kunnen jullie doen wat jullie willen” .  Dat is wel met het leven  van mijn partner en andere gedetineerden spelen.

En zo kan ik een tijdje voortgaan. [Laura zegt per ongeluk “doorgaan” bij het voorlezen]

Waarom ik u zo laat terug schrijf, is omdat ik sinds kort de mensen leren kennen heb die alles in het werk stellen om hun partner te zien.  Maar ik heb vandaag nog is geluisterd en vind wel dat ik moet antwoorden.

Want overal in de pers [gaat het] steeds over al de moderne gevangenis maar [over de oudere gevangenissen] NIETS in de pers.

Ook zijn ze een vleugel vol aan het plaatsen met COVID19 besmette gedetineerden dus niet naar ziekenhuis of Brugge zoals beloofd.

Er wordt precies veel verborgen gehouden.

Ook de directie weet het niet meer,  want veranderd steeds.

 

Ik wou even dit melden , want de pers vind het niet interessant om over de vergeten gevangenen van België te schrijven.

Maar u bent ze niet vergeten ,

 

Dank bij voorbaat,

Met Vriendelijke Groeten,

————-

 

En dan wou de schrijfster dus anoniem blijven. Heel erg bedankt voor het delen van je getuigenis. Ik apprecieer het vertrouwen dat je in mij en de podcast stelt heel erg. Het is inderdaad zo dat de media weinig aandacht heeft voor het lot van de mensen die gedetineerd worden. Het is mijn hoop ook dat deze podcast kan meehelpen aan het werk om deze thema’s de nodige publieke aandacht te geven.

 

Als je dit hoort en je ook graag een relevante boodschap wil delen met onze luisteraars, dan moedig ik je zeker aan om ons te contacteren. De Afschaffing staat open om je berichten te ontvangen en te delen, of om je te interviewen. Contacteer ons via e-mail op DeAfschaffing, in één woord, @gmail.com.

 

En nu volgt het interview met Iris Greeven.

 

[muziek]

 

LDV: Wel, Welkom Iris, dankuwel om te willen op de podcast komen.

 

Iris Greeven: Hallo, ik ben Iris Greeven, en ik ben vrouw van een gedetineerde en sinds COVID probeer ik met een andere organisatie, La CLAC, iets te veranderen aan de huidige situatie in de Belgische gevangenissen.

 

LDV: Dankuwel. Dan is mijn eerste vraag, hoe is dat allemaal voor jou begonnen? Hoe ben jij hierbij betrokken geraakt?

 

IG: Ja, zoals gezegd, mijn man is zelf in de gevangenis. En ik heb, ja ik heb eigenlijk altijd met die situatie kunnen leven. Ik kon hem drie keer per week zien, ik kon hem twee uur per week ongestoord zien, de situatie was moeilijk maar dat was leefbaar. En toen is COVID uitgebroken en ons werd elk contact van één dag op de andere volledig afgenomen. En na een aantal maanden werd mij dat veel te zwaar. Daar kon ik gewoon niet meer mee omgaan, ik mocht mijn man niet zien, ik mocht mijn man niet aanraken. Van vijf uren bezoek was er niks meer over, nog maar twintig minuten videogesprek. En het werd steeds moeilijker.

Op een gegeven moment had ik een gesprek met de psycholoog uit de gevangenis, en mijn man was dan daarbij, dat was de eerste keer dat ik hem ook terug kon zien. En die man zei tegen mij, “ja mevrouw ik zie dat u het moeilijk hebt, maar er bestaan groepen waar u kunt praten.” Hij bedoelde zo groepen die dan zo, hulpgroepen zoals bij de AA’s en zo of zo. “En er bestaan groepen op het internet die ge kunt die zoeken en ge kunt met die mensen praten en die gaan u helpen en dan gaat ge beter kunnen verwerken.” Oké, ik ben ’s avonds beginnen zoeken. Naar eerst Duitstalige groepen. Dat bestaat niet, de Duitstalige regio in België heeft geen gevangenis. Dan ben ik in de Nederlandstalige regio gaan zoeken, dus naar Nederlandstalige groepen, die heb ik ook niet gevonden. En aangezien ik het geluk heb dat ik ook Frans spreek, ben ik dus op internet op zoek gegaan naar Franstalige groepen. Die bestaan zo ook niet in die zin als die meneer dat eigenlijk bedoeld heeft, maar ik ben La CLAC tegenkomen. En dat is een collectief dat zich, of een organisatie, die tegen het huidige gevangenis, het systeem, het huidige systeem is in de gevangenissen.

Ik heb hun een open brief geschreven en zij hebben met mij contact opgenomen, gevraagd of ze die mogen publiceren. En zo is eigenlijk alles begonnen. Een paar dagen later stond ik in een hele hoop kranten in België, had mijn eerste televisieinterview. En die psycholoog zegt tegen mijn man in de gevangenis, “waar in godsnaam is uw vrouw mee bezig?” “Zij moest toch een groep van u zoeken? Zij heeft een groep gezocht.” Voilà, dus zo is het begonnen. Het is een beetje grappig, die man zal dus waarschijnlijk nooit niet meer aan iemand de raad geven om een groep te gaan zoeken. Toch niet in de gevangenis.

 

LDV: Geweldig, had hij misschien niet op gerekend.

 

IG: Nee, en ja toen zijn we beginnen zelfs met manifesteren en zo, dus het was echt niet de bedoeling, van hem toch, dat dat zo zou uitdraaien. Maar, nou ja, ik heb een groep gevonden.

 

LDV: Ik ging net zeggen, toch een succes. Ik ben heel geïnteresseerd in La CLAC, maar voor de luisteraars, wil ik misschien eerst een beetje zicht krijgen op hoe de situatie normaal gezien ging, vóór COVID. Dus hoe dat bezoek en communicatie met gedetineerden eraan toe ging voordat COVID begon, dus waar dat ge eerst aan gewend waart geraakt?

 

IG: In België is het zo dat als iemand nog niet veroordeeld is bijvoorbeeld, mag die elke dag een uur bezoek krijgen en twee uur ongestoord bezoek per week of familiebezoek. Ongestoord bezoek is dus privébezoek eigenlijk en familiebezoek is waar de familie dan in een ruimte met tv en zetel en zo bij elkaar kan komen. Iemand die veroordeeld is, mijn man is veroordeeld, mag drie keer per week één uur bezoek krijgen. Plus twee uur per week dus dat ongestoord of familiaal bezoek. Dat is het. Van het moment dat COVID is uitgebroken werd ons alles, werd alles stilgelegd. Dus elk bezoek.

 

LDV: Hoe is het dan veranderd tijdens de COVID-periode? Want dan in het begin was het eerst gestopt?

 

IG: Het was 13 maart gestopt en dan ergens, ik geloof, twee maanden later ofzo, ongeveer, kwamen ze met videoconferenties van 20 minuten. Ze hebben ons in het begin €10 per week gegeven om met elkaar te kunnen bellen aan de gedetineerden, wat eigenlijk ronduit belachelijk is. Dat is eigenlijk zelfs onbeschoft. Een telefoongesprek kost 12 cent per minuut. Ze nemen ons vijf uur telefoongesprekken [Iris misspreekt, ze bedoelt vijf bezoekuren] af en proberen die met €10 te compenseren aan een tarief van 12 cent. Dit is ja, ik vind het persoonlijk zelfs onbeschoft om dan met €10 af te komen als je zoveel afpakt van een mens. Dat is, dus, we werden eigenlijk nog in principe, die gedetineerden zijn al gestraft en dit is een dubbele straf. Zo voelt het toch aan. Ten eerste, je mag elkaar nu helemaal niet meer zien. En je moet dan ook nog heel veel betalen om überhaupt een iets van die tijd terug te recupereren. En ja, in COVID zijn er dan ook heel veel mensen in de gevangenis, konden niet meer gaan werken, vandaag ook geen inkomen voorlopig, dus hoe belminuten kopen als je geen inkomen meer hebt. Dan zijn er ook in tijden van COVID heel veel mensen buiten hun job verloren, hoe kan je dan nog geld naar de gevangenis sturen? En daar ontbreekt dan al sowieso een inkomen als je partner in de gevangenis is. Dus het is niet alleen om het weg nemen van de contacten, maar het is ook een financieel ruineren van de mensen wat heel erg eigenlijk op dit moment is.

 

LDV: Absoluut.

 

IG: We hebben dan dus die videoconferenties gekregen in april geloof ik ergens, of mei, en dan ergens in augustus mochten we elkaar terug zien: één uur per week, achter plexiglas, op een afstand van 2 meter. En het was onmogelijk met elkaar te spreken. Wij moesten tegen elkaar schreeuwen om te kunnen converseren. Dus van een privégesprek was, dat was onmogelijk. De cipiers, ja, er zaten cipiers en andere mensen ook in de zaal, dus als je met elkaar schreeuwt kun je, ja heb je ook geen privacy, en dat videogesprek is ook geen privacy, want dan zit je ook in een zaal met andere mensen waar cipiers meeluisteren.

En dat heeft dan geduurd tot 14 september, en toen mochten we bij elkaar weer de eerste keer aanraken. Twee dagen later zijn de cipiers in staking gegaan. En hebben ons ons bezoek alweer afgenomen. Ik heb mijn man 3 keer in totaal van 14 september tot 1 november kunnen aanraken, omdat ofwel de cipiers aan het staken waren, nou dan ja, en omdat we maar één keer per week bezoek mochten hebben, en op bepaalde dagen die zijn vooraf gezegd. Want ik mocht voorbeeld maandags gaan of zondags, maar als ze dan maandag staken en ik heb zojuist die dag dat bezoek dan valt het alweer weg, dus ik heb hem, ik heb hem drie keer kunnen aanraken. En 1 november is dan weer alles gesloten geworden en sindsdien heb ik mijn man alweer enkel via die 20 minuutjes per week kunnen spreken, en aan 12 cent per minuut kunnen spreken, wat heel duur is, natuurlijk. Als je vijf uren wegneemt en je probeert vijf uren te recupereren, dan ja.

 

LDV: Dus het is echt enkel, 20 minuten gratis videogesprek per week.

 

IG: Ja, ja, dat is alles wat ons nog blijft.

 

LDV: Ja en aan 12 cent per minuut telefoneren, met enkel €10 hulp, maar die €10 hulp was ook enkel terwijl dat het bezoek is afgelast.

 

IG: Ja, inderdaad.

 

LDV: Het klinkt ook alsof jij eigenlijk mee gestart wordt als familie, samen met de mensen die wel echt gedetineerd zijn.

 

IG: Ja, zo voelt het ook. Want ik ben vroeger nooit in die situatie geweest, maar ik merk dat nu heel goed. Als ik bijvoorbeeld, artikels op internet verschijnen in kranten, krijg je heel veel reacties, ja ze verdienen niet beter, hadden ze dat maar niet moeten doen, daar hadden ze maar eerder over moeten nadenken. Klopt. Klopt allemaal, maar ik heb daar niet voor, ik heb niks verkeerd gedaan. Ik lees dat ook en mij kwetst dat ook. Ik ben ook gestraft. Ik kan mijn man ook niet zien, mij ontbreekt ook een inkomen en ik mis hem. En het wil niet zeggen dat omwille dat hij een fout in zijn leven is begaan dat ik hem daarvoor laat vallen – in goede en in slechte tijden. Daar is geen enkele moeder die haar zoon in de gevangenis heeft willen zien belanden. Geen enkel kindje had zijn papa daar willen zien zitten. En de meeste vrouwen wellicht hun man ook niet. En dat beseffen mensen niet. Zij denken, zij denken enkel en alleen aan de crimineel en aan het slachtoffer. Dat wij in principe ook slachtoffers zijn, dat zien ze niet. Wij kunnen met niemand erover praten, want er is geen begrip. Wij kunnen, ja … Je kunt het enkel en alleen begrijpen als je zelf in die situatie bent.

 

LDV: En er zijn dus eigenlijk geen soorten groepen [IG: neen] zoals die psycholoog in de gevangenis voorstelde [IG: neen], die familieleden verbind op die manier om steun ook aan mekaar te geven?

 

IG: Nee, nee. Nee, er bestaan slachtofferhulp voor slachtoffers, maar voor familie bestaat er eigenlijk helemaal niks. Wij hebben nu zelf een groep opgericht, een WhatsApp groep en ja, van families van gedetineerden, en proberen elkaar te steunen en daar regelen we ook wat we gaan manifesteren samen met La CLAC en zo. En daar stellen wij ook onderling vragen aan elkaar, dat is al zo’n klein beetje steungroep geworden die we dan zelf hebben opgericht. Maar van de overheid en van de rest van de bevolking, voor hun existeren wij niet. Ja, wij bestaan niet. Of zo voelt dat.

 

LDV: Je voelt niet dat er of, je hebt nog geen solidariteitswerking of niks gemerkt ook niet?

 

IG: Ik, weet je, ik verwacht niet dat dat de maatschappij begrip heeft voor de mensen in de gevangenis. Ze hebben iets gedaan en ze zijn daar voor een reden. Ik verwacht wel dat ze beseffen dat de mensen die daar, de familie daarvan, daar niks aan kan doen. En wij worden, ze schelden ons regelrecht ook uit omdat wij familie zijn en achter onze dierbaren blijven staan. Je moet maar eens gewoon in een willekeurig artikel op internet gaan lezen wat de reacties van sommige mensen zijn. Dit is heel erg kwetsend en heel erg zwaar voor de families, want de gedetineerde zelf, leest het niet. Ze willen hun daarmee te raken maar hij leest het niet, maar de familie leest het wel.

 

LDV: Dat is echt moeilijk.

 

IG: Ja, ik probeer al die berichten, ik ben weliswaar heel veel in de media geweest en in de pers, ik heb met opzet geen enkele van de reacties willen lezen, ik denk dat dat beter is anders kan ik niet meer slapen. (lacht) Ik weet dat er heel veel negatieve reacties komen, en dat is eigenlijk onnodig. Wij hebben ook, ja we hebben ook gevoelens en wij hebben zelf niks misdaan.

 

LDV: Om nu te switchen, om meer te leren over La CLAC, het lijkt mij duidelijk dat er reden is om daarover te klagen en daar iets aan te willen doen. Ik leerde over jou door een actie van LA CLAC, of La Collective Lutte Anti-Carceral [IG: Ja.], dus collectief voor de anti-carcerale strijd?

 

IG: Ja zij proberen iets aan het huidige systeem in de gevangenissen te veranderen. Zij zeggen dat er andere mogelijkheden, of wij zeggen, dat er andere mogelijkheden van bestraffing bestaan. In andere landen zijn er ook andere mogelijkheden. Zoals ze het hier doen, werkt het niet. Hier in België zegt dat, de Belgische gevangenissen zegt dat ze zijn overbevolkt, en in plaats van iets daaraan te doen, een ander systeem in te brengen wat in andere landen wel werkt, maar als men daar naar kijkt, bouwt men steeds meer en meer gevangenissen en zij proberen iets daaraan te veranderen, aan het hele systeem daarin.

Je hebt bijvoorbeeld in België ook nog steeds de stra 9999, dit is ook iets wat niet kan. De Belgische Staat wordt regelmatig veroordeeld bij het Europese hof van Mensenrechten vanwege de schending van mensenrechten in het gevangeniswezen. En dat zijn dan ook de dingen waarop La CLAC zich concentreert, om daar attent op te maken. We organiseren acties, we organiseren dingen, en zovoort.

 

LDV: Ja en wil je meer vertellen over die straf van 9999?

 

IG: Zelf ken ik daar eigenlijk niet zoveel van, ik heb dat toevallig gehoord van een vrouw waarvan de zoon daaraan betrokken is. Ik vroeg haar wanneer is de einde straf van uw zoon eigenlijk en ze zei tegen mij: 31-12-9999 om 18 uur. Ik viel achterover en ik dacht, oh mijn god dat kan niet. Ik kon het eerlijk gezegd ook niet geloven tot ik het dan zelf heb opgezocht en op internet heb gevonden dat het inderdaad bestaat en dat dit ook één van de dingen is waarop België wordt aangeklaagd. Veel meer weet ik er eigenlijk niet van. Ik weet alleen dat er in België een hele hoop gevangenen met dit als eindstraf zitten.

 

LDV: Wauw, oké, duidelijk iets voor een volgende aflevering, zal ik onderzoeken.

 

IG: Ik denk ook dat dat iets is dat uitgezocht moet worden en misschien meer aandacht van de mensen dient te krijgen. Ik weet dat er ooit een uitzending op tv is geweest, heb ik teruggevonden, maar ik vind dat zijn dingen daar wordt veel te weinig over gesproken.

 

LDV: Sowieso. Wat zijn de komende plannen met La CLAC?

 

IG: Ja we hebben dus donderdag gemanifesteerd, nee woensdag hebben wij, nee donderdag hebben wij gemanifesteerd in Huy. De koning was daar op bezoek. De volgende actie is volgende week vrijdag, dan gaan we weer manifesteren bij het Ministerie van Justitie. En wij zijn van plan om elke week te gaan manifesteren op een andere plaats totdat ze eindelijk iets gaan veranderen. Of dat we eindelijk iets van een beetje van onze mensenrechten dat ze ons genomen hebben, want ze nemen ons alle mensenrechten af, dat we daarvan eindelijk iets terugkrijgen. En dat zal dan op verschillende locaties zijn, bij de volgende nationale veiligheidsraad waarschijnlijk en ja, altijd daar waar media zal zijn en wij dan ook gezien worden, zodat ze beseffen dat wij niet stil blijven totdat ze wat veranderen.

 

LDV: En wat zijn de concrete vragen van deze actie? Want bijvoorbeeld dan vrijdag 27 november ga je voor het ministerie van Justitie. In Brussel?

 

IG: Ja, wij willen sowieso dat er, bijvoorbeeld, in maart, toen COVID net uitbrak, heeft de voormalige minister van Justitie, heeft heel veel vrijlatingen gedaan, omdat de gevangenissen overbevolkt zijn. Mensen die bijvoorbeeld bijna aan het einde van hun straf zijn, of oude mensen, die heeft hij vrijgelaten, zodat de overbevolking verminderd was. Dit is ook goed gelukt. Er zijn ook geen incidenten daardoor geweest. De gevangenis was niet meer overbevolkt. En de cipiers, die sowieso staken zodra ze de mogelijkheid hebben, waren ook minder belast.

Dit heeft de huidige minister van Justitie nog niet gedaan. Hij laat ze gewoon allemaal erin, hij heeft alles op slot gedaan en hij laat elke dag nieuwe mensen toevoeren, want er gebeuren nog steeds dingen waardoor mensen in de gevangenis komen. De toestanden zijn zo schrijnend dat in sommige cellen, waar maar plaats voor twee is, drie á vier mensen liggen, op matrassen op de grond. En dit is dus één punt die we zeker willen veranderd laten. Als je alles op slot zet, laat mensen vrij, zodat de situatie binnen ook draaglijker wordt. Je kunt geen mensen, in tijden van COVID, op elkaar plakken en verwachten dat er een sociale distantie wordt gehouden. Of ja, als daar minder mensen zijn, is het misschien ook eerder te organiseren dat wij, de families, weer op bezoek kunnen gaan, krijgen. Dat zijn dingen die willen wij dat die zeker veranderen.

Dan willen wij dat bij de, er wordt altijd overleg gedaan over het gebeuren in de gevangenis. De cipiers worden geconsulteerd, enfin de vakbonden daarvan, en Justitie, maar eigenlijk zou het goed zijn als wij als familie ook, of een organisatie, mee kan inspreken en inspraakrecht krijgt op vallende beslissingen, want het gaat toch altijd anders enkel en alleen ten voordele van de cipiers. En hun enige, ja, zij staken altijd, zodra hun iets niet aanstaat is het staking. Dus wij willen gewoon kunnen meepraten, dat vragen wij ook dat we daar een mogelijkheid in krijgen.

En dan sowieso met onmiddellijke teruggang het bezoek en vermindering van de kosten in de gevangenis die op dit moment dus niet draagbaar zijn voor velen, enzovoort.

 

LDV: Dankjewel. Ja, je zei ook iets over dat de hoeveelheid mensen die in vrijgelaten waren in het begin van COVID, maar dus de anonieme brief die ik gekregen had, schreef dat ook een heel deel van die mensen wel ook terug naar de gevangenis zijn gegaan.

 

IG: Jaja, er zijn ook mensen bijna op mensen vrijgelaten geweest die bijna einde straf waren. Maar ook mensen hebben strafonderbreking gekregen die na deze tijd terug zijn moeten gaan en hun straf verder hebben moeten zetten. Die hebben niks van deze straf afgetrokken gekregen, dus die straf loopt gewoon verder de dag dat ze terug binnen zijn gekomen. Wat eigenlijk ook niet eerlijk is, want toen ze buiten waren ze tenslotte ook in, ja, niet in gevangenschap, maar dan wel in lockdown. Dus in principe,… ja.

Maar blijkbaar zijn van al die mensen die vervroegd vrij zijn gelaten, zijn er maar twee of drie niet teruggekeerd. Zo kan men eigenlijk zien dat ze dat nu weer zouden kunnen doen, want als er maar twee of drie van al die mensen niet terug zijn gekeerd, dan zie ik het probleem niet om dat opnieuw te doen.

 

LDV: Wat is voor jou de boodschap dat je wil de mensen uit ons gesprek vandaag meekrijgen?

 

IG: Dat ze misschien eens beseffen dat de familie ook daar is en dat de familie geen begrip vraagt niet voordat wat er gebeurd is, maar wel begrip vraagt voor dat ze moeilijk hebben met de situatie.

 

LDV: Ja, jullie hebben er ook niet voor gekozen natuurlijk.

 

IG: Ja, en dat het van die kant een beetje meer begrip eigenlijk komt.

 

LDV: Wel, bedankt voor uw tijd. Om af te sluiten zou ik u graag willen vragen waar we meer info en contactinformatie kunnen vinden voor de organisaties en voor de acties waardat ge het vandaag over hebt gehad.

 

IG: La CLAC heeft een Facebookpagina: La CLAC, L – a, en dan nieuw woord, C – L – A – C. Daar staat alle informatie op over organisaties en verder bestaat een Facebookpagina die heet “Familles de Détenus – Families van Gedetineerden” waar wij ook al onze acties aankondigen, enzovoort. Daar probeer ik nu sinds ik daar ook bij ben, de vertalingen naar het Nederlands toe te maken, zodat de Nederlandstalige mensen in mijn situatie ook bij ons terecht kunnen.

 

LDV: Dank u. Is de WhatsApp groep, in welke taal is de WhatsApp groep?

 

IG: In het Frans, maar er zijn ook enkele Nederlandstalige mensen bij en als er iemand iets niet verstaat, dan kan altijd iemand vertalen. Ik spreek zelf Duits, Frans, Nederlands en Engels dus als er iemand iets niet weet en de groep wil bijtreden vraag maar aan mij, ik vertaal het wel.

 

LDV: Geweldig. En als mensen zouden willen in de WhatsApp groep meedoen, hoe zouden ze dat doen? Door La CLAC te vragen, of?

 

IG: Door contact via, enfin met mij op te nemen, ja, met La CLAC op te nemen, of met Familles de Détenus. En dan vragen of zij eventueel die groep kunnen bijtreden. Maar zoals gezegd, het zijn dus enkel mensen die zelf familie van gedetineerden, geen andere mensen zitten daarin.

 

LDV: Ja, gewoon, ik kan mij voorstellen dat er mensen die familie van gedetineerden zijn die naar deze aflevering luisteren die…

 

IG: Ja, die daarvan niks weten. Want wij krijgen nog steeds elke dag, “oh dat wist ik niet” en “voeg mij alsjeblieft toe” en “kunnen wij bijtreden?” En we worden steeds groter. Ja, ik ben met één brief begonnen en we zijn toch ondertussen een redelijk grote groep geworden. Ik hoop dat wij nog groeien en bij elke manifestaties meer mensen komen die ons willen volgen en ons willen steunen. En hoe groter dat wij worden hoe eerder wij iets kunnen bereiken.

 

LDV: Absoluut, geweldig. Wel, succes, en dankjewel voor het gesprek vandaag.

 

IG: Da’s graag gedaan.

 

[muziek]

 

Bedankt om te luisteren naar deze tweede aflevering van De Afschaffing. Behalve op De Wereld Morgen, kan je ons ook vinden op de meeste podcast apps. Als je ons feedback of een rating geeft op je app, kan je ook andere podcastluisteraars helpen om ons te vinden. Wil je direct contact opnemen, e-mail dan DeAfschaffing, in één woord, @gmail.com. Nogmaals bedankt om te luisteren naar De Afschaffing.

 

[muziek]

 

Luister hier de De Afschaffing: Aflevering 1 – COVID-19 in de Belgische gevangenissen.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!