De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Dat het zover is moeten komen

dinsdag 19 mei 2015 15:52
Spread the love

Professionele
huichelaars

We zijn verarmd. Het continent, het land en
vooral ook de mensen die erin wonen. Er is groei, cijfermatig, dat klopt. De
beurzen veren op, het feest mag terug beginnen. Wie van iets dichterbij kijkt
echter, merkt op dat het slechts schijngroei is. We weten en voelen het aan alles. Het
kruipt en wriemelt al maanden, misschien zelfs jaren onderhuids. Wat ooit ‘normaal’
was, is niet meer. Vanzelfsprekendheden zijn weg. En toch leggen we de vinger
niet op de wonde. Niemand durft als eerste naar buiten treden. Wie eerst met
zijn ogen knippert is verloren. Schaamte verduistert de waarheid. De band
blijft spelen, terwijl de boeg van het schip langzaam maar zeker tussen de
ijsschotsen wegglijdt. We spelen een schaduwspel met beelden uit het verleden. We
pochen en misleiden er op los. We bedriegen onze omgeving, onze dichtste peers op kop. Als professionele huichelaars
etaleren we onze ‘fantastische’ levens en carrières en sharen elk materialistisch detail ervan, alsof de suburbane
huisje-tuintje-boompje wereld van de naoorlogse decennia nooit ophield te
bestaan. Facebook en Instagram fungeren slechts als technische hulpmiddelen
voor onze inherente Good-news-drang, of juister –behoefte. “Lach dan!” en post
je nieuwe selfie, noch energieker en blitser
dan de vorige, terwijl je binnenin wegkwijnt. Dat je voor die laatste citytrip
naar Amsterdam weeral in het rood ging, hoeft niemand te weten. Dat zijn jouw
zaken. Je financiële huishouding is immers privé. Die goede oude Vlaamse
traditie kreeg je overgeleverd door vorige generaties. Preventief zwijgen was
de handige vuistregel die je ouders je meegaven. Perfect gedisconnecteerd
ontlopen we de ongemakkelijke waarheid. Als atomaire deeltjes zwerven we, langsheen
de diepgang en elkaar, met een volmaakte oppervlakkigheid in de aanslag, als ideale
afweergeschut tegen nieuwsgierige indringers met potentieel kwade bedoelingen.

Vervagen
in het ochtendgrijs

De Europese economie geniet niet langer de krachtige
rugwind van de naoorlogse inhaalgroei. Het trickle
down effect
van de wijdverspreide voorspoed die dat met zich meebracht is
op de schop gegaan. Stapsgewijs is het verworven geachte droomplaatje
afgebrokkeld. Dat laat zich niet alleen op macrovlak voelen, maar vooral in de
individuele miserie achter de voor- en/of kantoordeur. Kwalitatieve, zekere
jobs met standing, zijn uit. In, is de flexibele, hyperactieve jobhopper, die zich
spartelend van de ene naar de andere frustratie afvraagt, wanneer het zijn of
haar beurt is om aan tafel aan te schuiven. Hopend op de dag dat het beter zal
worden, slepen we ons dagelijks naar het werk. In het ochtendgrijs vervagen we,
te midden van vele blikken van wanhoop, nu eens starend naar de kleverige
tramvloer en dan weer vluchtend in de digitale uitwijkwereld achter het kleine
scherm. En dan hebben we het nog niet gehad over de eindeloze stroom
gedesillusioneerde lager- en hoger opgeleide jongeren die met alle goede wil
van de wereld helemaal géén job weten in de wacht weten te slepen. Niet
afgestemd op de huidige jobmarkt heet het dan beschaafd.

 

Spreek!

Aan iedereen, die in het bovenstaande raakvlakken
kan vinden met zijn eigen bestaan, is dan ook deze hartenkreet gericht: stop de
show en de schijn! Spreek over wat je ervaart en meemaakt. Schreeuw je pijn uit
vanuit de hoek waarin de klappen vallen. Onthoud daarbij dat het de plicht is van
elke overheid om voor haar inwoners een ‘rijk’ leven te waarborgen. Dat wil
zeggen, één dat welzijn, voldoening en waardigheid verschaft. Aan het nastreven
van die opdracht ontlenen bestuurders hun legitimiteit. Besef dat die
zorgvuldig opgebouwde ‘zekerheid’ niet enkel een verworvenheid is, maar ook en vooral
een recht, opgebouwd te midden van een geschiedenis van sociale wantoestanden
en misbruiken. Wie daarin snijdt, is hoe dan ook van kwade wil. Aanvaard ten
aanzien van dit recht geen surrogaatliefdadigheid. Doorprik de perversie die
inherent is aan de zelfverklaarde ‘generositeit‘ van zij, die zichzelf te midden
van algemene verarming steeds beter bedelen en dat als economische redelijkheid
beschouwen. Braak je woede uit over hoe de vlam van jouw innerlijke passie en
creativiteit vakkundig wordt uitgetrappeld in het stinkende moeras van de
huidige neoliberale strafstaat. Verzet je tegen het verlies van het geborgen kleine
leven, ten voordele van de exhibitionistische praalmaatschappij en lege
sociaalwenselijke extraversie. Dicht, schrijf en bezing, als een weemoedige
bard, over hoe het rendementsdenken stilaan je eigen, ooit onaantastbaar
geachte moraal en eigenwaarde, ondergraaft. Hoe het zijn weg vreet doorheen je
ziel, langsheen je kwetsbaarheid, empathie en onvoorwaardelijke liefde; allen
waarden die je stilaan zelf gedwongen als zwaktes op je persoonlijke SWOT omcirkelt.
Mijmer terug, naar dat ooit heerlijke halfuurtje ‘s ochtends in bed dat je
opofferde, ten gunste van nog meer functionaliteit in die levensvreugde opslurpende
job. Uit je walging, over de teloorgang van het recht op niksen, onder het doorhangende gewicht van de dagelijkse ‘moetjes’ en
banale plichten. Kom in het verzet, tegen een samenleving die er op
georganiseerd is om je mentale bandbreedte op te souperen met een niet aflatende
stroom accute overlevingsnoden. Breng onder woorden, hoezeer je lijdt onder de nauwe
tunnelvisie van gebroken dromen en koude competitiviteit, die je leven steeds
meer domineert. Wees ook verontwaardigd, over de pers die onvoldoende duiding
voorziet bij de chaos die je omringt. Hoe ze het overkoepelende plaatje van de
economische teloorgang in Europa niet toont en slechts inzoomt op irrelevante details,
persoonlijke vetes en margegevechten. Geloof niet langer in de individualistische
verklaring van succes en falen en zie de huidige maatschappelijke waarheid frontaal
onder ogen. Zet kortom je eergevoel opzij en spreek de waarheid, nu het nog kan…

take down
the paywall
steun ons nu!