Daar staan we dan, op de berg van olijven; het voelt aan alsof we dicht bij God zijn. De stilte wordt onderbroken door de ronkende motoren van de toeristenbussen, honderden of nog meer.  Tamar en Veronique nemen ons mee terug in de tijd met het Onze Vader als leidraad.  We laten ons leiden door onze vader. We zijn duidelijk niet alleen.  Hier geen Palestijnen.  Is God niet de god van allen?  Veronique leest voor, een verhaal over hemel en aarde.  Komt de aarde naar de hemel of de hemel naar de aarde? 

Voor sommigen is het hier al de hemel op aarde, voor anderen duidelijk niet.  Een wereld van verschil. We kijken uit op die andere muur, de oude muur rond de stad Jeruzalem, vernietigd door de Romeinen en weer terug opgebouwd.  Muren zijn blijkbaar van alle tijden, konden we die laatst gebouwde muur tussen Israël en Palestina maar slopen!

We gaan naar het park Dominus Flevis.  Onderweg luisteren we naar een passage uit Lucas, hoofdstuk 19 vers 39-40.  Als wij zwijgen zullen de stenen schreeuwen.  Vrede, vreugde en tranen. We staan niet voor niets voor de kerk der tranen.  We luisteren naar biddende mensen, ons geloof begint met luisteren.  We gaan samen naar het hof van olijven, we zijn niet alleen, honderden gaan ons voor, honderden volgen ons.  Heer, dit keer geen slapende leerlingen.  Het hof van olijven verraad verdriet, maar vandaag is er alleen maar vreugde, vreugde om de Heer.

We wandelen verder naar de oude stad, we volgen de kruisweg, de weg van de heer.  Jezus zou zichzelf misschien niet meer herkennen.  Honderden toeristenwinkels, iedereen verkoopt wel wat, toch hangt hier een serene sfeer.  We wandelen door de Joodse wijk, het is sabbat, alles is stil, alles rustig. Boven op het dak van het Maronite Patriarchal Exarchate klooster worden we onthaald op een groot klokkenconcert, gevolgd door het gezang van de imam.  Het lijkt wel alsof de olijfberg zingt. Aan de andere kant hoor je zelfs zijn echo.  God is Allah en omgekeerd.

Via het checkpoint komen we op het tempelplein, een andere dimmensie, een speciaal gevoel.  Joden bidden aan de klaagmuur, samen bidden, maar wij gaan niet klagen, het is goed zo.  We sluiten af bij de Heilig Grafkerk. Hier vinden we verschillende geloofsgemeenschappen samen, orthodoxen, katholieken, Egyptische christenen, Ethiopische christenen.  Merkwaardig genoeg, de sleutel is in handen van Moslims.  We sluiten samen af met een misviering.  Het was een mooie belevingsvolle dag. 

François Jacobs