In een bijdrage tot The Electronic Intifada wijst Asa Winstanley, medewerker van de publicatie en bekend door zijn boek over de manier waarop in Engeland Jeremy Corbyn werd uitgerangeerd via beschuldigingen van antisemitisme, op de problemen van het Israëlische leger. Tsahal zit duidelijk in crisis, zo blijkt: suïcides, dienstweigering, muiterij, burnout… Bij de Israëlische bevolking merk je tegelijkertijd dat er Joden zijn die met Iran gaan samenwerken als spion – de problemen van het leger lopen parallel met symptomen van dissidentie in de burgerlijke samenleving.
Vorige maand gepubliceerde interviews met een twintigtal Israëlische soldaten gaven een onthutsend beeld van de militaire realiteit. Neem het geval van de militaire bulldozerbestuurder Eliran Misrahi, links op de foto hierboven, die in juni een eind maakte aan zijn leven. Zijn collega-bestuurder vertelde aan CNN dat hij en zijn medesoldaten “over terroristen reden, dood en levend, honderden”. Dat zoiets iets doet met de geest van degenen die zich zo (moeten) gedragen, kan je je voorstellen. De collega-bestuurder kan geen vlees meer eten, want dat herinnert hem aan zijn bulldozerritten, hij heeft slaapproblemen en hoort s’nachts explosies.
Bij andere soldaten is er ook ontmoediging. Een moeder van een Tsahalsoldaat vertelt: “Ze komen terug naar dezelfde gebouwen (in Gaza) die ze hebben ‘opgekuist’ en ze lopen in booby traps, opnieuw, elke keer. Ze waren in de Zaytounbuurt (Gaza stad) al drie keer. Ze begrijpen dat het zinloos en nutteloos is.”
Eenden in een schietkraam
Ook de ondergang van medesoldaten sloopt het moreel. Een moeder van een soldaat citeert haar zoon, woorden van maart van dit jaar: “We zijn als eenden in een schietkraam, we weten niet wat we hier doen. Het is de tweede en de derde keer dat we naar dezelfde plekken gaan. De gijzelaars keren niet terug, en je ziet dat er geen eind aan komt, en onderweg worden soldaten gewond of gedood. Het is zinloos.”
Een andere soldaat: “Al de officieren gingen naar de tweede verdieping van een gebouw, en ze waren daar samen, dicht bij elkaar, en keken uit het raam. Een projectiel vloog door een ander raam naar binnen en raakte hen. De hele kompanie moest hen evacueren… We waren aan het eind van onze krachten; we wilden allemaal met verlof naar huis, maar ze beslisten ons hoedanook daar in Gaza te laten.” Deze militair weigerde in juli terug te keren naar Gaza. “Ik was emotioneel kapot. Ik zei tegen mijn commandant dat ik het niet meer aan kon.”
Demoralisering in het leger en desolidarisering met de staat in de maatschappij
Naast de demoralisering van het leger is er de evolutie van de burgermaatschappij. De geheime dienst Shin Bet en de politie arresteerde 14 Israëli’s die verdacht worden van spionage voor Iran. Op een half jaar tijd werden er al 20 mensen opgepakt als spionnen. Men wil graag geloven dat de spionage ingegeven is door financiële motieven, maar welke rol speelt afkeer van het regeringsbeleid?
Dat het Israëlische leger zal instorten, is niet zeker. Maar dat het problemen heeft met het moreel van de manschappen en dus met hun inzetbaarheid wel. En even duidelijk is dat de volstrekte immoraliteit, wreedaardigheid en moordlust van de Israëlische staat de samenleving psychisch beschadigt.
How close is the Israeli army to collapse?
סרבנות שקטה ומושתקת: לוחמים בסדיר לא מוכנים יותר להמשיך להילחם – המקום הכי חם Quiet and silenced refusal: regular fighters are no longer willing to continue fighting
“We don’t understand what we’re doing here”: From Nahal to the commando brigade, from Givati to the paratroopers – more and more fighters, from all infantry units, testify that the IDF’s erosion and opacity left them no choice but to refuse | First article in the series
Main image : Michael Giladi, Flash 90
